<p class="MsoNormal"><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="font-family: 'Arial',sans-serif; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-font-family: Calibri; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">هدف از پژوهش حاضر تعیین نقش میانجی انعطاف&zwnj;&zwnj;پذیری روان&zwnj;شناختی در رابطه بین ناگویی هیجانی و گرایش به رفتارهای پرخطر در نوجوانان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی (مدل معادلات ساختاری) بود. جامعه آماری شامل نوجوانان شهر شاهرود در سال 1402 بود که از این میان 300 نفر به شیوه نمونه&zwnj;گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس&zwnj;&zwnj; خطرپذیری نوجوانان ایرانی، مقیاس ناگویی هیجانی و پرسشنامه پذیرش و عمل بود. به منظور تحلیل مدل پژوهش از مدل معادلات ساختاری استفاده شد. یافته&zwnj;ها نشان داد که ناگویی هیجانی و گرایش به رفتارهای پرخطر رابطه مثبت و معناداری دارد و انعطاف&zwnj;&zwnj;پذیری روان&zwnj;شناختی در رابطه ناگویی هیجانی و گرایش به رفتارهای پرخطر نقش واسطه&zwnj;ای دارد. در مجموع نتایج نشان داد که مدل از برازش مطلوبی برخوردار بود. طبق نتایج به دست آمده، ناگویی هیجانی و انعطاف&zwnj;&zwnj;پذیری روان&zwnj;شناختی نقش مهمی در پیش&zwnj;بینی رفتارهای پرخطر نوجوانان دارند. ناگویی هیجانی و عدم انعطاف&zwnj;&zwnj;پذیری روان&zwnj;شناختی می&zwnj;توانند باعث افزایش بروز و تداوم گرایش به رفتارهای پرخطر از جمله مصرف مواد در نوجوانان گردند. بنابراین، طراحی مداخلات مبتنی بر بهبود ناگویی هیجانی و افزایش انعطاف&zwnj;&zwnj;پذیری روان&zwnj;شناختی به عنوان مبنایی برای کاهش رفتارهای پرخطر این گروه از افراد پیشنهاد می&zwnj;شود</span>.</p> Manuscript profile