<p>پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی زوج&zwnj;درمانی هیجان&zwnj;مدار بر بخشش و صمیمیت جنسی زنان آسیب&zwnj;دیده از خیانت زناشویی صورت گرفت. روش پژوهش، نیمه&zwnj;تجربی با طرح پیش&zwnj;آزمون- پس&zwnj;آزمون و پی&zwnj;گیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری را زنان آسیب&zwnj;دیده از خیانت زناشویی شهر تبریز در سال 1402 تشکیل دادند. 30 نفر با روش نمونه&zwnj;گیری هدفمند انتخاب، و به&zwnj;صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند (هر گروه 15 نفر). اعضای گروه آزمایش، درمان مختص گروه خود را در 10 جلسه یک و نیم ساعته دریافت کردند؛ اما اعضای گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت نکردند. ابزار اندازه&zwnj;گیری شامل پرسشنامه&zwnj;های بخشش ری و همکاران و صمیمیت جنسی باگاروزی بودند. داده&zwnj;ها توسط آزمون تحلیل واریانس آمیخته با اندازه&zwnj;گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که زوج&zwnj;درمانی هیجان&zwnj;مدار در مقایسه با گروه کنترل، بخشش و صمیمیت جنسی زنان آسیب&zwnj;دیده از خیانت زناشویی را در پس&zwnj;آزمون افزایش داده است. تأثیر زوج&zwnj;درمانی هیجان&zwnj;مدار بر بخشش و صمیمیت جنسی در مرحله پیگیری ماندگار بود. به&zwnj;نظر می&zwnj;رسد زوج&zwnj;درمانی هیجان&zwnj;مدار می&zwnj;توانند سبب افزایش بخشش و صمیمیت جنسی زنان آسیب&zwnj;دیده از خیانت زناشویی شود، از این&rlm;رو احتمالاً می&rlm;تواند راهبرد درمانی مفیدی برای بهبود رابطه زناشویی زنان آسیب&zwnj;دیده از خیانت زناشویی باشند.</p> پرونده مقاله