<p>امروزه بناهایی که دیگر قابلیت ماندگاری در نقش اولیه&zwnj;ی خود را ندارند به یکی از بحران&zwnj;های حائز اهمیت برای جوامع مختلف تبدیل شده است. یکی از راهکارهای حفاظت از بناهای بدون استفاده با هدف بهره&zwnj;برداری بهینه از منابع، توسعه پایدار، اقتصادی بودن و محافظت از میراث فرهنگی، تغییرکاربری و استفاده مجدد از آنها با رویکرد باززنده&zwnj;سازی است. هدف از این پژوهش شناسایی عواملی است که از طریق آنها با ایجاد نیرویی محرک در تغییر کاربری&zwnj;های فضایی بتوان به باززنده&zwnj;سازی فضاها در آن دست یافت. روش تحقیق پژوهش حاضر با رویکرد کیفی و روش مقایسه&zwnj;ای - تطبیقی و به&zwnj;منظور دسترسی به ادبیات موضوع، مفاهیم پایه از روش کتابخانه&zwnj;ای و پیمایشی جمع&zwnj;آوری شده&zwnj;اند. در این پژوهش نحوه مداخله و تغییر کاربری فضاها با تأکید بر باززنده&zwnj;سازی جمع&zwnj;آوری شده است و در ادامه مؤلفه&zwnj;های استخراج&zwnj;شده در 6 نمونه موردی در قالب جداول و نمودار مورد تحلیل قرار گرفته است. نتیجه پژوهش حاکی از آن است که توجه به کیفیت فضایی، اجزاء و عناصر و توجه به کاربری پیشین رابطه متقابلی با تغییر کاربری بنا با تأکید بر رویکرد باززنده&zwnj;سازی دارد و در نتیجه اثری ماندگار به دست می&zwnj;آوریم و با بررسی معیارها و زیرمعیارها در نمونه&zwnj;های موردی چنین استنباط گردید که موزه آب در آب&zwnj;انبار وکیل، موزه نساجی شیراز و هاستل روبرو در تهران با معیار&zwnj;های باززنده&zwnj;سازی تطابق بیشتری دارند.</p> Manuscript profile