کاهش مقیاس تکنولوژی و کاهش سطوح ولتاژ باعث حساس‌تر شدن گره‌های مدارات مجتمع و رشد فزاینده خطای نرم در آنها شده است. خطای نرم سبب اختلال گذرا در کار مدار می‌گردد و اهمیت آن در مدارهای ترکیبی با افزایش فرکانس کاری بیشتر می‌شود. در این مقاله روشی بهینه برای مقاوم‌سازی مدارات ترکیبی در برابر خطای نرم ارائه شده است. بهینه‌سازی روش پیشنهادی در سه مرحله انجام می‌گیرد. ابتدا با محاسبات مشاهده‌پذيري، اولویت گره‌های مدار از نظر مقاوم‌سازی تعیین می‌گردد. سپس به منظور بهینه‌نمودن پارامتر توان- تأخیر و سطح مصرفی مدار، قابلیت اطمینان مدار اندازه‌گیری می‌شود و با توجه به آن، تعداد گره‌های لازم برای مقاوم‌سازی تعیین می‌گردد. در مرحله بعد، گره‌های انتخابی از مدارهای استاندارد آزمون با سه روش مختلف که شامل افزونگی زمانی، اشمیت تریگر و پسخورد ترانزیستوری می‌باشند مقاوم‌سازی می‌شوند. مقایسه سه روش نشان می‌دهد که مدار مقاوم‌شده با اشمیت تریگر، دارای بیشترین بار بحرانی و کمترین فاکتور توان- تأخیر است. همچنین نتایج شبیه‌سازی تأیید می‌کند که مقاوم‌سازی بهینه حاصل انتخاب مناسب تعداد گره‌های لازم با استفاده از مفهوم مشاهده‌پذیری و محاسبات قابلیت اطمینان همراه با نوع مناسب مقاوم‌سازی گره می‌باشد. اجرای روش پیشنهادی بر روی مدارهای تحت آزمون از 85ISCAS مؤثربودن روش را تأیید می‌کند. همچنین شبیه‌سازی مونت کارلو نشان می‌دهد که روش پیشنهادی در برابر تغییرات فرایند مقاوم است. پرونده مقاله