مديريت دانش و مديريت منابع انساني دو مقوله مهم در مديريت سازمان‌ها مي‌باشند. علي‌رغم ادبيات گسترده‌اي كه در خصوص هر يك وجود دارد، كاربردي نمودن آن‌ها همچنان محل چالش است. از يك‌سو در بسياري از سازمان‌ها به مديريت دانش به‌عنوان يك روال كاري جانبي نگريسته مي‌شود كه اين نگاه عمدتا ناشي از عدم ملموس بودن ارزش افزوده‌هاي مديريت دانش در كوتاه مدت است و از سوي ديگر مديريت منابع انساني در اغلب سازمان‌ها به مديريت پرسنلي و انجام امور اداري كاركنان محدود شده‌ است و اركان مهم آن، مانند ارزيابي عملكرد در بسياري از موارد بيش از آن‌كه موجبات ارتقاء سطح دست‌يابي به اهداف سازماني را فراهم آورد، به‌عنوان ابزاري براي تشويق و تنبيه كاركنان شناخته مي‌شود. در اين مقاله تلاش بر آن است تا با بررسي ابعاد مختلف مديريت دانش و مديريت منابع انساني چارچوبي معرفي شود كه در آن، اين دو مقوله به‌گونه‌اي در تعامل با يكديگر قرار گيرند كه با ايجاد يك سيستم مجتمع، موجبات كارايي و موفقيت هر دو مقوله فراهم گشته و با ايجاد هم‌افزايي ميان آن‌ها، نقاط ضعف هر يك با قوت ديگري پوشانده شود. پرونده مقاله

مديريت دانش به‌عنوان يك راه‌كار مديريتي چند سالي است كه مورد توجه صاحب‌نظران مديريت قرار گرفته و بهره‌گيري از ابزارهاي آن در جهت ارتقاء بهره‌وري بنگاه‌ها به مديران توصيه مي‌شود. اما بايد توجه داشت كه سطوح مختلف مديريت دانش و بهره‌گيري از ابزارهاي آن، پيش از آن‌كه ادبيات آن به شكل امروزي توسعه يابد به شكل سنتي در بنگاه‌ها وجود داشته است. مسلما توسعه موثر ابزارهاي نوين مديريت دانش در اين بنگاه‌ها نيز مي‌بايد اولا مبتني بر اين ابزارهاي سنتي بوده و در جهت توسعه و بهينه كردن آن‌ها مستقر شوند و ثانيا متناسب و هماهنگ با ساختار سازماني اين بنگاه‌ها - و عناصر اين ساختار- باشند. يكي از مهم‌ترين عناصر ساختار، سطح تكنولوژي بنگاه است. بديهي است ابزارهاي مديريت دانش بنگاه‌ها با سطح تكنولوژي پايين و بنگاه‌ها با سطح تكنولوژي بالا متفاوت است. در اين مقاله با انجام يك پژوهش آماري در بنگاه‌هاي كوچك و متوسط فعال در حوزه صنعت فلزي، - با سطح تكنولوژي پايين- ابزارهاي مديريت دانشي كه به‌طور سنتي در اين بنگاه‌ها به‌كار گرفته مي‌شود بررسي شده و مورد شناسايي قرار مي‌گيرند. پرونده مقاله