<p>پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی روایت&zwnj;درمانی بر خود-انگ&zwnj;زنی وزنی و سلامت روان&zwnj;شناختی زنان مبتلا به چاقی صورت گرفت. روش پژوهش حاضر نیمه&not;آزمایشی با طرح پیش&zwnj;آزمون- پس&zwnj;آزمون و پیگری با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کليه زنان مبتلا به چاقی مراجعه&zwnj;کننده به متخصصین و کلینیک&zwnj;های چاقی و تغذیه شهر تبریز &zwnj;در سال 1402 بود. 30 نفر با روش نمونه&not;گیری در دسترس انتخاب و به&zwnj;طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام 15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش درمان مختص گروه خود را در 8 جلسه 5/1 ساعته دریافت کردند؛ گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت نکردند. هر دو گروه، پیش، پس و 3 ماه پس از مداخله به &zwnj;پرسشنامه&zwnj;های خود-انگ&zwnj;زنی وزنی لیلیس و همکاران و سلامت عمومی گلدبرگ پاسخ دادند. داده&not;ها توسط آزمون تحلیل واریانس با اندازه-گیری مکرر تجزیه&zwnj;وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که روایت&zwnj;درمانی در مقایسه با گروه کنترل، در پس&not;آزمون، سبب کاهش خود-انگ&zwnj;زنی وزنی و افزایش سلامت روان&zwnj;شناختی شد. در مرحله پیگیری، اثر روایت&zwnj;درمانی بر خود-انگ&zwnj;زنی وزنی و سلامت روان&zwnj;شناختی ماندگار بود. روایت&zwnj;درمانی به احتمال زیاد می&zwnj;تواند سبب بهبود خود-انگ&zwnj;زنی وزنی و سلامت روان&zwnj;شناختی زنان مبتلا به چاقی شود.</p> پرونده مقاله