رشد جمعیت و افزایش میزان مصرف انرژی و استفاده بی‌رویه از منابع طبیعی، مشکلات زیادی را برای جوامع بشری به وجود آورده است. سهم صنعت ساختمان در میزان مصرف منابع و تولید آلودگی‌های ناشی از آن زیاد است و ضایعات تولیدشده حاصل از عملیات ساخت و تخریب، مشکلات فراوانی ایجاد می‌نماید. انسان، طبیعت و معماری سه عاملی هستند که همواره در طول تاریخ در کنار یکدیگر و مؤثر بر یکدیگر بوده‌اند. در این بین معماری به‌عنوان عنصر اتصال انسان به طبیعت، هنگامی می‌تواند وظیفه خود را به‌درستی به انجام برساند که با شناخت و درك صحیح شرایط و نیازهای انسان و طبیعت به کار گرفته شود. با به‌کارگیری تجربیات، علوم و فنون نهفته در دل طبیعت و زدن پل دوستی بین انسان و محیط اطراف به کمک معماری، می‌توان اثری خلق کرد که از جنس محیط است و با محیط درآمیخته خواهد شد. دهه‌ها از مطرح‌شدن معماری پایدار می‌گذرد و راه‌کارهای بسیاری، توسط معماران، برای حل بحران‌ها ارائه‌شده است. معماری پایدار یک فرآیندی است که می‌تواند تکرار شود. معماری پایدار می‌تواند در کیفیت محصول نهایی تأثیرگذار باشد و فرآیندی که ماندنی باشد را تشخیص دهد. هدف ما در این تحقیق بررسی معماری پایدار در طراحی ساختمان‌های آینده بر پایه محیط‌زیست است. در این تحقیق ابتدا با روش مطالعات تطبیقی به بررسی اقدامات صورت گرفته بر روی نمونه‌های موردی در دوره‌های زمانی مشخص و نیز اثرات آن‌ها بر محیط زیست و جغرافیا پرداخته شد. سپس تبیین تدابیر پایدار به كار گرفته‌شده از سوی معماران در طراحی ساختمان‌های آینده در دستور كار قرار گرفت. در ادامه با روشی تحلیلی به ارائه نتایج اقدام گردیده است. شیوه گردآوری اطلاعات نیز به روش کتابخانه‌ای و مطالعه اسنادی بوده است. و بر اساس نتایج به‌دست‌آمده، به مقوله معیار‌های طراحی برای ساختار‌های آینده و تدابیر قابل اتخاذ آن پرداخته می‌شود. پرونده مقاله

امروزه مفهوم شهر‌ها بدون فضای سبز مؤثر در ا شکال گوناگون آن دیگر قابل تصور نیست. پیامد‌های توسعه شهری و پیچیدگی‌های معضلات زیست محیطی آن‌ها موجودیت فضای سبز و گسترش آن برای همیشه اجتناب ناپذیر کرده‌اند. توجه به فضای سبز به طور عام به عنوان ریه‌های تنفسی شهر‌ها تعریف اغراق‌آمیزی از کارکرد آن نیست. بلکه این شبیه بیان‌کننده حداقل کارکرد آن در مفهوم اکولوژیک شهر‌ها به شمار می‌رود. این فضا‌ها هم از دیدگاه تأمین نیاز‌های زیست محیطی شهر نشینان و هم از نظر تأمین فضا‌های فراغتی و بستر ارتباط و تعامل اجتماعی آن جایگاهی در خور اهمیت دارد. با گسترش سریع شهر بجنورد در دهه‌های اخیر، بر اهمیت فضای سبز شهری و پارک‌ها هم از لحاظ افزایش نیاز‌های اجتماعی و زیست محیطی و زیبایی‌شناسانه و هم از ُبعد نقش دسترسی به فضای سبز در عدالت اجتماعی و توسعه متعادل شهری به شدت افزوده شده است. در این مقاله، توزیع و سرانه فضای سبز شهری با سطوح عملكردی گوناگون در گسترۀ شهر بجنورد بررسی و کمبود‌های موجود در این زمینه تحلیل شده است. در این پژوهش نوع تحقیق بر اساس هدف کاربردی است و بر اساس روش توصیفی-تحلیلی است و روش تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از روش استنتاجی (عقلانی) و همچنین استفاده از نرم‌افزار GISبوده، که نقشه وضع موجود و نقشه دسترسی‌ها با استفاده از این نرم‌افزار تهیه گردید. همچنین از این نقشه‌ها برای تحلیل‌های نهایی استفاده شد که طبق نتایج به دست آمده شهر بجنورد دچار کمبود سرانه فضای سبز شهری بوده و همین امر باعث آلودگی‌های زیست محیطی در این شهر شده است. پرونده مقاله