امروزه برخورداری از خصوصیات زیست پذیری برای شهرها و به‌ویژه کلان‌شهرها ضرورت یافته است. ازاین‌رو پژوهش حاضر می-کوشد میزان زیست پذیری محلات شهریِ منطقه یک شهرداری کرج را ارزیابی کند. روش پژوهش به‌صورت ارزیابی-مقایسه ای بوده و جمع آوري اطلاعات مبتنی بر اطلاعات کتابخانه ای و داده های اسنادی و میدانی به صورت پيمايشي صورت گرفته است در هر محله با توزيع و تكميل پرسشنامه و بهره گيري از مدل ELECTERE وضعيت پایداری در زیست پذیری و رتبه‌بندی محلات مشخص‌شده‌اند. نمونه آماری به روش تصادفی و با استفاده از مدل کوکران به تعداد 385 انتخاب‌شده است. زیست پذیری محلات در چهار بعد ارزیابی‌شده است. که درمجموع محلات شمالی منطقه (حوزه 1) به‌علاوه محله یک (واقع در حوزه 2) سطح پایداری بالاترین را در زیست پذیری نشان داده اند. از ابعاد موردبررسی می توان نتیجه گرفت که محلات منطقه به لحاظ پایداری و زیست-پذیری از سطح بالا به پایین به ترتیب این گونه بوده اند: 5، 1، 4، 8، 6، 9، 7، 2، 11، 10 و 3 . درمجموع محلات شمالی منطقه (حوزه 1) به‌علاوه محله یک (واقع در حوزه 2) سطح پایداری بالاتری را نشان داده اند که به مهم‌ترین دلایل آن اشاره می شود: وسعت محدوده فضای سبز ، کم بودن میزان آلودگی هوا، دسترسی بهتر به امکانات و خدمات و فضای سبز بیشتر و طراحی از پیش تعیین‌شده و بافت منظم، تراکم پایین ، وجود فرصت‌های شغلی بیشتر و سطح اجتماعی بالاتر این محلات بوده است. همچنین در محلات جنوبی (حوزه 1) سطح پایداری پایین تری ملاحظه گردید. مهم‌ترین دلایل پایین بودن پایداری وضعیت نامطلوب معابر و پیاده روها و تراکم بسیار بالاو معابر با عرض کم و کمبود امکانات و خدمات مختلف، امنیت پایین ساکنان، بیکاری بالا و درآمد کم و ساخت و سازهای بدون مجوز و املاک بدون سند و حضور کاربری های ناسازگار در کنار بافت مسکونی و کمبود فضای سبز، وجود انواع آلودگی ها و بافت فرسوده اشاره کرد. پرونده مقاله

در دهه های اخیر مسائل و مشکلات شهرها پیچیده تر شده است و مدیریت یکپارچه شهری به تحول و نگرشی فراتر از نگرش و عملکرد سیستم مدیریتی سنتی پیشین نیاز دارد. تعدد مديريت و ناهماهنگی سازمان ها و نهادهای دولتی و خصوصی متولی امور شهری از مسائل اساسی در حوزه مديريت شهری، است؛ امروزه اداره مطلوب شهرها، بدون مديريت يکپارچه شهری امکان پذير نيست. تحقق مدیریت و تغییرات در رویکردهای مدیریتی در بستری اتفاق می افتد که به بستر حکمرانی شناخته می شود. مفهوم حکمرانی( Governance ) هم خانواده با با مفهوم حکومت ( Government )، اما متفاوت از آن است. حکمرانی به جای تمرکز بر دولت، قدرت را در داخل و خارج از اقتدار رسمی و نهادهای حکومت و در قالب سه رکن: «حکومت » ،« بخش خصوصی » و «جامعه مدنی » جریان می دهد. به علاوه شالودۀ حکمرانی، فرآیند تصمیم سازی و اجرای تصمیمات است که مشخص می کند چگونه سه بازیگر یادشده با اولویت ها و سلایق متفاوت، به هماهنگی می رسند. به این ترتیب موضوعات مطرح در مقوله حکمرانی، شامل قدرت و نظام توزیع آن، چگونگی سیاست گذاری، اولویت بندی ها و پاسخ گویی می شود. در این مطالعه، به ابعاد مختلف حکمروایی و مدیریت یکپارچه، پرداخته شده و موانع و چالش های حکمروایی در ایران مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که مولفه هایی از قبیل « فقدان شهر و نظریه ای پایه برای تعریف شهر در ایران »، « عدم شکل گیری جامعه مدنی قدرتمند و تاثیرگذار»، « عدم تکوین مفهوم برنامه ریزی در ایران»، « فقدان جایگاه مفهوم شهروندی»، « جایگاه مدیریت شهری در قوانین و اسناد فرادست»، « عدم وجود یکپارچگی در مدیریت شهری» و « تامین مالی ناپایدار شهرداری ها و مشکلات تبعی آن» از مهم ترین موانع در این زمینه به شمار می روند (آشناور و همکاران،1400). پرونده مقاله