يکي از عناصر اصلي توسعه، گردشگري است و تشويق مشارکت جوامع محلي به عنوان کانون توسعه پايدار صنعت گردشگري تلقي مي‌شود. شرايط به وجود آمده در ايران پس از تحريم و توجه ويژه گردشگران خارجي و ورود آنان به ايران، مي‌تواند فرصت مناسبي براي استفاده و جذب آنها در مکان‌هاي گردشگرپذير را فراهم کند. در اين ميان نقاطي که داراي انزواي جغرافيايي بوده و بافت اقتصادي ضعيفي دارند، ولي از مزيت‌هاي نسبي بالايي براي جذب گردشگر برخوردارند، مي‌توانند در اولويت قرار گيرند. توسعه اجتماع محله‌اي مي‌تواند ظرف مناسبي براي حركت جديد تزريق توسعه يا به عبارت صحيح همراه كردن و شكوفا كردن توسعه را فراهم كند و مشاركت آگاهانه روستاييان را در فرايندهايي كه زندگي‌شان را شكل مي‌دهد، از جمله گردشگري برانگيزاند. استان سيستان و بلوچستان با داشتن خرده جاذبه‌هاي ناب و متنوع و روستاهاي بکر که داراي فرهنگ بومي ويژه‌اي مي‌باشند مي‌تواند يکي از قطب‌هاي جذب گردشگر باشد، اما توسعه گردشگري و رشد اقتصادي روستاهاي استان نياز به ايجاد زيرساخت‌هاي مناسب دارد. اين پژوهش با روش تحليلي- کاربردي و مشاهده مستقيم و با استفاده از ماتريس ارزيابي به بررسي گردشگري و تأثير آن بر توسعه گردشگري روستايي استان سيستان و بلوچستان پرداخته است. نتايج پژوهش نشان داد که بين تنوع جاذبه‌هاي گردشگري در مناطق روستايي و تقاضا و انگيزه سفر، رابطه مستقيمي وجود دارد و توسعه جوامع محلي استان سيستان و بلوچستان با توجه به ويژگي‌هاي محيطي وابستگي شديدي به صنعت گردشگري دارد. Manuscript profile