احساس حقارت از مفاهيم مهم در سنجش سلامت همه جانبه است که مي تواند همواره متأثر ازعوامل فردي و خانوادگي باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش واسطه اي عملکرد خانواده در رابطه تاب آوري با احساس حقارت انجام گرفت. اين پژوهش از لحاظ هدف بنيادي و از نظر روش توصيفي از نوع مدل سازي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري شامل کلية دانشجويان دانشگاه رازي کرمانشاه در سال تحصيلي 98-97 بود که به روش نمونه گيري دردسترس 200 نفر به عنوان نمونه آماري انتخاب گرديد. به منظور جمع آوري دادهها از مقياس کهتري (IS)، پرسشنامهي تاب‏آوري کانر و ديويدسون (CD-RIS) و آزمون سنجش عملکرد خانواده (FAD-I) استفاده شد. جهت تجزيه و تحليل دادهها علاوه بر شاخصهاي آمار توصيفي (فرآواني، ميانگين و انحراف معيار) از آزمونهاي آماري ضريب همبستگي پيرسون و مدلسازي معادلات ساختاري با استفاده از نرم افزارهاي SPSS-25 و AMOS-24 استفاده گرديد. يافته ها نشان داد مسيرهاي مستقيم تاب آوري به احساس حقارت، تاب آوري به عملکرد خانواده، عملکرد خانواده به احساس حقارت و مسير غيرمستقيم تاب آوري به احساس حقارت با ميانجيگري عملکرد خانواده معني دار بودند (01/0>p). يافتههاي اين پژوهش بر اهميت نقش ميانجيگري عملکرد خانواده در رابطه تابآوري با احساس حقارت تأکيد دارد. مي توان اميدوار بود با ارائه آموزش هاي مبتني بر تقويت عمکرد خانواده، آسيبهاي ناشي از فقدان تاب آوري تعديل شده و به کاهش احساس حقارت منجر مي شود. Manuscript profile