هدف از اين پژوهش بررسي رابطه علّي خودتنظيمي با تاب آوري تحصيلي با توجه به نقش واسطه اي انگيزش خودمختار است. جامعه آماري اين پژوهش را دانشجويان کارشناسي دانشگاه هاي دولتي تهران در سال تحصيلي 97-98 تشکيل مي دادند. از اين جامعه 360 نفر انتخاب شدند. شيوه نمونه گيري به صورت تصادفي خوشه اي انجام گرفت. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه خود تنظيمي بوفارد (1995)، پرسشنامه انگيزش تحصيلي والرند (1989)، و پرسشنامه تاب آوري تحصيلي مارتين (2003) بودند. داده ها با استفاده از مدل يابي روابط علّي (تحليل مسير) مورد تحليل قرار گرفت. نتايج نشان داد که خودتنظيمي بر تاب آوري اثر مستقيم و معنادار دارد، به اين معني که افزايش خودتنظيمي در يادگيرندگان ميتواند موجب ارتقاء تاب آوري در آنان شود. همچنين رابطه انگيزش خودمختار و تاب آوري مستقيم و منفي است که بدليل انگيزش بيروني است و نشان دهنده آن است انگيزش غير خودمختار تاب آوري تحصيلي را کم مي کند. علاوه براين چون رابطه کل متغير خودتنظيمي کمتر از رابطه مستقيم آن با تاب آوري است، احتمال نقش ميانجي انگيزش خودمختار منتفي نمي باشد. بنابراين نه تنها تاب آوري يادگيرندگان به گونه مستقيم از طريق خودتنظيمي قابل پيش بيني است بلکه اين رابطه از طريق انگيزش خودمختار تحصيلي نيز ميانجيگري مي شود. Manuscript profile

به كارگيري ابزارهاي فناوري اطلاعات و ارتباطات، راه‌كارهاي نويني را برای بهبود و توسعۀ نظام آموزشي ارائه کرده است که يادگيري همراه ازجمله نتايج آن است. از مسائل مهم بخش آموزش در راه‌آهن، شرایط خاص برخی از مشاغل در حوزه‌های سیر و حرکت، ناوگان، خط، ارتباطات و علائم الکتریکی است که امکان حضور آن‌ها را در دوره های مشخص و سیستمی کاهش می‌ دهد. ازجمله این مشاغل حساس می توان به لوکوموتیورانی اشاره کرد که هدف این پژوهش نیز، بررسی اثر سیستم یادگیری همراه تعاملی بر عملکرد شخصی لوکوموتیوران است. به‌منظور بررسي مسئله تحقيق و آزمون فرضيه از روش تحقيق نیمه آزمايشي و از طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل استفاده شد. گروه ها با استفاده از روش نمونه-گيري خوشه ای از میان لکوموتیو رانان ایستگاه تهران انتخاب شدند. جامعۀ آماری شامل کلیۀ لوکوموتیورانان ایستگاه تهران به تعداد 420 نفر بود. سپس 45 نفر به‌عنوان نمونۀ آماری که نمرۀ فرسودگی شغلی آنان در مؤلفۀ عملکرد شخصی پایین تر از 32 بود، به روش نمونه گیری خوش ای انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در سه گروه 15 نفری، دو گروه از شرکت‌کنندگان با رویکرد آموزش بزرگ‌سالان (آندراگوژی) و سیستم یادگیری همراه تعاملی (IMLS) با رویکرد هیتاگوژی و یک گروه کنترل جایگزین شدند. یافته‌ها نشان داد که آموزش به شیوۀ یادگیری همراه تعاملی در افزایش فراوانی و شدت عملکرد شخصی شرکت کنندگان پژوهش مؤثر بود. Manuscript profile