يكي از مسائلی كه مجموعه علوم‌انسانی و اجتماعي ايران با آن روبروست، نحوه به‌کارگیری و تجاری‌سازی دانش در این حوزه و ایجاد کسب و کار است. ماحصل این موضوع، تهي‌شدن حوزه‌هاي كسب و كار از مزايا و ظرفيت‌هاي رشته‌های علوم انسانی و اجتماعی، اتلاف سرمايه‌های كشور، بيكاري تعداد زيادي از دانش‌آموختگان و عوارض ناشی از آن (نظیر مهاجرت و اشتغال در کسب و کارهاي غيرمرتبط) است. از این‌رو در اين مقاله تلاش شده با بررسي ادبيات موجود در زمینه کارآفرینی دانشگاهی، زیست‌بوم حامی کارآفرینی و مطالعه دو دانشگاه داخلی و خارجی، راهکارهایی در جهت توسعه کارآفرینی دانشگاهی در حوزه علوم انسانی و اجتماعي ارایه گردد. نتایج نشان می‌دهد که در دانشگاه‌های جامع، ابتدا دانشکده‌های فنی و مهندسی و سپس دانشکده‌های علوم اجتماعی، اقتصاد و مدیریت اقدام به کارآفرینی می‌کنند اما سایر دانشکده‌ها در قبال کارآفرینی مقاومت می‌کنند. بنابراین در یک دانشگاه علوم انسانی، تحریک تمام دانشکده‌ها به شیوه‌های نوآورانه برای کارآفرینی در کنار انجام وظایف علمی و پژوهشی باید به دقت صورت گیرد و ابتدا دانشکده‌هایی که محصولات و خدمات آنها به بازار نزدیک‌تر است وارد گود کارآفرینی شوند. در ضمن یک ساختار جهان شمول برای ایجاد زیست‌بوم کارآفرینی دانشگاهی وجود ندارد. بنابراین مسئولان دانشگاه‌های فعال در حوزه علوم انسانی باید فضایی را ایجاد کنند که در آن ضمن حفظ ارزش‌های سنتی آموزش و پژوهش، ظرفیت تجاری‌سازی ایجاد فرهنگ کارآفرینانه در دانشگاه در مرکز توجه دانشجویان و کارکنان قرار گیرد. Manuscript profile