«روضةالملوک» را مؤلفی ناشناخته در قرن نهم هجری و در حکمت عملی و با شیوه‎ای ادبی نوشته است. کتاب، به مانند عموم کتب اخلاقی‎ای که بعد از خواجه نصیرالدین طوسی تألیف شده‎اند، به تقلید یا اقتفای «اخلاقِ ناصری» خواجه شکل گرفته است. مؤلفِ کتاب -که پیرو مذهب تشیع بوده- بهره‌ای از ادبیت و عربیت داشته و با شیفتگی‌ای که نسبت به نثر فنی داشته، خواسته است کتابی اخلاقی ترتیب دهد. کارِ وی را در میان دیگر آثار مشابه، نمی‌توان شاخص دانست، اما در این راه نهایت ذوق و سلیقه را به کار برده است. کتاب در اواخر عصر تیموری نوشته شده و هرچند تا آن زمان، تألیف کتب اخلاق در میان نویسندگان شیعی بی‎سابقه نبوده، می‌توان این کتاب را یکی از نخستین، یا شاید هم نخستین نمونه شناخته‌شده از تألیفات اخلاقی پیروان این مذهب دانست که به شکل ادبی پرداخته و به یک دربار شیعی تقدیم شده است. کتاب از زمان نگارش تا مدتی مدید در پردۀ اختفا بوده و تنها نسخۀ بازمانده و شناخته‌شدۀ آن، نسخه‌ای است که 160 سال پیش، رونویسی شده است. چون در تحقیقات رشته‌هایی مانند اخلاق و ادبیات، ملزم به نقد و بررسی همۀ آثار به‎جامانده از گذشتۀ این رشته‎ها هستیم، لازم بود کتاب به تصحیح انتقادی برسد. این امر با کمک مأخذ شناخته‌شدۀ متن، و با توجه به تک‌نسخه بودن آن، به روش قیاسی انجام گرفته است. Manuscript profile