بافت غضروف به عنوان بافت ضربه گیر و تسهیل کننده حرکت استخوان و مفاصل بدن نقش دارد؛ به همین دلیل آسیب بافت غضروفی میتواند عملکرد طبیعی و مناسب اندام را تحت تاثیر قرار دهد. غضروف بر اساس نوع رشته‌های موجود در بافت‌زمینه‌ای و همینطور درصد ترکیب آنها، به انواع مختلفی تقسیم می‌شود که هرکدام ویژگی‌های عملکردی متفاوتی دارند. غضروف ‌شفاف معمول‌ترین و فراوان‌ترین نوع غضروف است که سرشار از کلاژن نوع ΙΙ و پروتئوگلیکان می‌باشد. غضروف ‌الاستیک که به آن غضروف ‌زرد نیز گفته می‌شود، از انعطاف‌پذیری و اتساع‌پذیری بیشتری برخوردار است. در ساختار ماتریکس این غضروف، علاوه بر رشته‌های کلاژن نوع ΙΙ، مقدار زیادی رشته‌های الاستیک نیز حضور دارند. در واقع حضور همین رشته‌های الاستیک، عامل توانایی این نوع غضروف در تغییر شکل و بازگشت به حالت اولیه می‌باشد. غضروف ‌فیبری که غضروف‌ سفید نیز می‌نامند، سخت‌ترین نوع غضروف می‌باشد. ویژگی بارز این نوع غضروف، تحمل وزن بالا می‌باشد. غضروف ‌فیبری حاوی رشته‌های کلاژن ریزی است که در بین لایه‌های ماتریکس پراکنده شده‌اند، اما بین دسته‌های کلاژن فاصله وجود دارد. قدرت ترمیمی بافت غضروفی بسیار محدود بوده و ترمیم این بافت پس از آسیب، همواره با چالش ها و مشکلاتی همراه می باشد. آسیب غضروف مفصلی به عنوان یکی از مهمترین چالش های جراحان ارتوپد مطرح می باشد و همچنان تلاش برای یافتن راه مناسب برای ترمیم حداکثری این بافت، ادامه دارد. امروزه روش های مختلفی برای درمان آسیب غضروف مفصلی بکار گرفته می شود اما در هیچکدام از روش ها ترمیم کامل و بازگشت تمامیت بافتی غضروف مفصلی حاصل نمیگردد. روش های جراحی به دو دسته، ترمیمی و بازسازی تقسیم می شوند. در روش های ترمیمی، بدن تحریک می شود تا در ناحیه ضایعه، بافت ترمیمی جایگزین بسازد. اما در روش های بازسازی، با کمک گرفتن از پیوندهای مختلف، محل ضایعه با بافت غضروفی بازسازی می شود. هدف از این مقاله، مروری بر ساختار غضروف و روش های ترمیم غضروف مفصلی می باشد. Manuscript profile