Rereading Hobbes' Visual Politics؛ An Iconological Perspective on The Leviathan
Subject Areas : Interdisciplinary studies in political science
mostafa ensafi
1
,
Shoja Ahmadvand
2
1 - Ph.D in Political Thought, Faculty of Law and Political Science, Allameh Tabatabaei University, Tehran, Iran.
2 - Associate Professor, Department of Political Science, Allameh Tabatabaei University, Tehran, Iran.
Keywords: Hobbes, Leviathan, Christian theology, Gnostic Theology, katechon,
Abstract :
Introduction
In this article, the aim is not to address the theoretical issues contained in Leviathan, but rather to confront Hobbes’s visual politics from a philosophical iconographic perspective. Introduction Hobbes’s Leviathan, as one of the most prominent works in the field of modern political thought, is depicted in an icon that has metaphorically become the most prominent political figure in the history of modern political thought. This icon, both in its entirety and in its components, contains elements that, by interpreting and dismantling its foundations, reveal Hobbes’s biopolitical system and the extent of his influence in the field of political thought. In addition, the reason for considering Hobbes’s intellectual work as modern and its difference from other thinkers who were thinking during his lifetime will be revealed.The main question of the article is: What idea did Hobbes intend to convey by choosing this symbol for the introduction to his book? And basically, what elements and ideological foundations does the symbol of Leviathan, despite its powerful theological themes, have that have made it the most prominent figure in modern political thought?
Keywords: Hobbes, Leviathan, Christian theology, Gnostic Theology, katechon
- Introduction and Statement of the Problem
The purpose of this paper is not to delve into the theoretical discussions presented in Leviathan, but rather to engage with Hobbes's political visuality from the perspective of philosophical iconology. The introduction of Hobbes's Leviathan, as one of the most significant works in modern political thought, is adorned with an image that metaphorically became the most prominent political figure in the history of modern political philosophy. This image, both in its entirety and in its individual elements, contains components that, through interpretation and deconstruction, reveal Hobbes’s political biology, and the influence of his work in the realm of political thought becomes apparent. Additionally, this paper will clarify the modern nature of Hobbes's intellectual endeavor and distinguish it from other thinkers of his time. Hobbes frequently utilized iconography in nearly all his works, including Leviathan, The Citizen, and in the preface of his translation of Thucydides's History of the Peloponnesian War. Unlike contemporary book covers, which are often designed without much thought, the icons chosen during the late Middle Ages and the Renaissance carried a specific meaning that is crucial to understanding the works. The goal of this paper is to offer a modern interpretation of the famous icon of Leviathan, designed by the prominent iconographer Abraham Boss, a contemporary of Hobbes. The primary question of the paper is: what idea did Hobbes aim to convey by selecting this particular icon for the preface of his book? Furthermore, despite the image's strong theological undertones, what ideological elements and foundations make this image the most prominent figure in modern political thought? The paper aims to provide a deconstructive re-reading of Hobbes’s work from the perspective of the icon featured in the preface of Leviathan. The hypothesis of this paper is that Hobbes, through this icon, established the foundation for modern biopolitics—a biopolitics constantly fluctuating between security and health.
- Methodology
Contemporary hermeneutic methods are divided into two categories: textual and contextual. Textualists view the text as self-contained, independent of the author's influence and the social-political context, while contextualists argue for a strong relationship between the text, the author, and the socio-political conditions of the author’s time. Among these, Quentin Skinner, a founder of the Cai"ridge school in the history$of political öhought, snught to breate a form of coexmstence between!these tso methods to ad`ress their s`ortcomijgó, resulting in a third methodoìogy. Skinner’s!hermeneuti# methodology aims vo answer the fundameltaL question of whit proce$5res shou|d be fomlowed in the inperpretation of m 4ext. To achieve this, Skinner propnses five steps:
- Placing |he text in its linguistic or itdological conteht, i.e., a collection of writings or prevalent discourses of`the time on similar totics or0share| norms.
- Investigatifg whether the author intmnded to chal,enge or confirm the statõs uuo with their wriving.
- Considering the isste of ideological transformation and examining(mavginal and swb-ideolkgi%S.
- UnDersdanding the velatio~ship between tolitica, ideology and cction, especially iow curtain mdemlogiec qre s`re`d cndhow they affåct political behavior.
- Finally, addressine which ideas and political acdions play a role in promoting and normálizing ideologicad transfoòmation.
In this paper, Skmnner’s interpretive methodology is appli%d to0analyze HoBbes’s intellecvuQl systgm in Leviathan, which sevves as a metaphxsical &oundation for modern polIthcal thougHt.
- R%seirch Findings
Hobbes derivdd the namE "Levyathan" from chapters 40 and 41 of the0book$of Job in t(e Kld estamejt, vhere Leviathcn is depicted`as the most pow%r&ul anä ma3{ive sea creature. These verses describe Meviathan aó a creature that(causes trambling upon being seen, with invingibde Defenses and the power to strike terror. However, upon encoujtering the kcon in the ppeface of Horjes’s Levyathan, none of these de{'riptions are"immediate|y apðarent. Instead, we !re confronted with a human-like figure< }hoså heád anf body are disti&ctly human/ Yet
through magnifycation or through the photographic technhque of "aggrandizEment.& hidden0dimensions of the icon begin to reveal themselves, transforminç its meaning afd unvåiling the hidden$logos within it. Vhis reyuhres enlarging tjå image and focusing on the smaller details, as they change the interpretation of the icon.
The icon’s central message portrays a full-scale battle, symbolized by various emblems. For instance, on one side, there are sharp, argumentative weapons symbolizing scholastic techniques and the dual powers of the Church, both religious and secular. Beneath these religious symbols, there is an image of a council of priests observing a debate. On the right side, under the sword, we see a series of images representing weapons of war, including a castle, a royal crown, cannons, and a shield, ultimately depicting a universal state of warfare. As Hobbes discusses in Chapter 29 of Leviathan, this image symbolizes the beginning of anarchy and chaos, a condition he deeply feared. Hobbes asserts that the destruction of states does not come from external enemies but from internal dysfunctions, such as diseases and anomalies, with the clergy and Church being the chief agents of this disruption. From this, Hobbes portrays a theological struggle between the Church and the state.
- Conclusion
There is no doubt about the theological nature of Hobbes’s political thought. However, many interpreters of Leviathan mistakenly associate Hobbes’s political theology with Christian theology. In fact, Hobbes does not approach theology from a Christian perspective in Leviathan. Instead, we can observe another theological tradition within this work, which is reflected in the famous icon in the preface. Christian theology is based on concepts such as the sanctity of humanity, the divinity of nature, and the justice of nature—none of which appear in Leviathan. Hobbes portrays humanity as inherently wicked and describes the natural state, the original fall of man, as an unjust and war-torn condition. Hobbes believes the state of the world is one of chaos and anarchy, where humanity is not the pinnacle of creation, but instead, humans become predatory and violent. Hobbes’s natural state does not suggest the existence of a rational creator; otherwise, there would be no need for a social contract or civil state. The theology within Leviathan is not derived from Christian theology, but rather from Gnostic theology, where the absolute God is distant from the material world, and a smaller, finite deity (the Demiurge) governs it, much like Hobbes's vision of Leviathan. In Gnostic theology, the world and humanity are corrupt and wicked, and the world is akin to a chaotic abyss that must be restrained until the promised Messiah returns. Many elements of Gnostic theology and nominalist methodology can be seen in the icon in the preface of Leviathan. Hobbes and his iconographer, Abraham Boss, cleverly employed the human figure to depict Leviathan, conveying its finite and small nature. Leviathan is not the omnipotent God of Christian theology, but rather a small, finite god capable of standing against the chaos of the natural state. Unlike Carl Schmitt and Jacob Taubes's views, Leviathan is not a Messiah or savior but a “restrainer” that, from the Gnostic perspective, stands between the anarchic world and the messianic state, preventing the outbreak of evil forces.
References
Agamben, G. (2015). Stasis: Civil war as a political paradigm. Edinburgh University Press.
Bredekamp, H. (2007). Thomas Hobbes’s visual strategies. In P. Springborg (Ed.), The Cambridge companion to Hobbes's Leviathan (pp. 174-198). Cambridge University Press.
Ginzburg, C. (2017). Fear, reverence, terror. Seagull Books.
Hobbes, T. (1997). Leviathan (R. Tuck, Ed.). Cambridge University Press.
Jones, H. (1963). The Gnostic religion: The message of the alien god and the beginnings of Christianity. Beacon Press.
Kristiansson, M., & Tralau, J. (2013). Hobbes’s hidden monster: A new interpretation of the frontispiece of Leviathan. European Journal of Political Theory, 13(3), 299–320.
Martinich, A. P. (2009). The two gods of Leviathan: Thomas Hobbes on religion and politics. Cambridge University Press.
Mussap, C. J. (2019). The plague doctor of Venice. Internal Medicine Journal, 49, 671–676.
Prokurat, M. (1996). Historical dictionary of the Orthodox church. Scarecrow Press.
The Holy Bible. (1996). New King James version. Thomas Nelson.
Taubes, J. (2017). Leviathan as mortal god: On the contemporaneity of Thomas Hobbes. Telos, 181, 48–64.
Tully, J. (1988). An approach to political philosophy (Ideas in context). Cambridge University Press.
Van Straten, R. (1995). An introduction to iconography. Routledge.
اشمیت، کارل (1395) لویاتان در نظریه دولت توماس هابز، ترجمة شروین مقیمی زنجانی، تهران، روزگار نو.
اسکینر، کوئنتین (1398) هابز و آزادی جمهوریخواهانه، ترجمة هرمز همایونپور، تهران، دنیای اقتصاد.
گیلسپی، مایکل آلن (1398) ریشههای الهیاتی مدرنیته، ترجمة زانیار ابراهیمی، تهران، پگاه روزگار نو.
ویور، مری جو (1381) درآمدی بر مسیحیت، ترجمة حسن قنبری، قم، مرکز مطالعات ادیان و مذاهب.
هادینا، محبوبه (1388) «مکاتب گنوسی: خاستگاه و اعتقادات»، تهران، پژوهشنامه ادیان، سال سوم، شماره 5، صص 117-146.
Agamben, Giorgio (2015) Stasis: Civil War as a Political Paradigm. Edinburgh University Press.
Bredekamp, Horst (2007) Thomas Hobbes’s Visual Strategies, in The Cambridge Companion to Hobbes's Leviathan, Edited by Patricia Springborg, Cambridge University Press.
Ginzburg, carlo (2017) Fear, Reverence, Terror. Seagull Books.
Hobbes, Thomas (1997) Leviathan. Edited by Richard Tuck. Cambridge.
Jones, Hans )1963( The Gnostic Religion: The Message of The Alien God and The Beginnings of Christianity. Germany, Beacon Press.
Kristiansson, Magnus and Tralau, Johan (2013) Hobbes’s hidden monster: A new interpretation of the frontispiece of Leviathan. European Journal of Political Theory. 2014, Vol. 13(3), pp 299–320.
Martinich, A. P. (2009) The Two Gods of Leviathan: Thomas Hobbes on Religion and Politics. Cambridge University Press.
Mussap, Christian J. (2019) The Plague Doctor of Venice. Internal Medicine Journal 49.pp 671–676.
Prokurat, Michael) 1996( Historical dictionary of the Orthodox church. USA, Scarecrow Press.
The Holy Bible (1996) New King James Version. Published by Thomas Nelson in Nashville.
Tully, James (1988) An Approach to Political Philosophy (Ideas in Context). Cambridge University Press.
Taubes, Jacob (2017) Leviathan as Mortal God: On the Contemporaneity of Thomas Hobbes. Telos 181.pp 48–64.
Van Straten, Roelof (1995) An Introduction to Iconography. Routledge.
دوفصلنامه علمي «پژوهش سیاست نظری»
شماره سیوششم، پاییز و زمستان 1403: 320- 293
تاريخ دريافت: 26/05/1403
تاريخ پذيرش: 26/08/1403
نوع مقاله: پژوهشی
بازخوانی سیاست بصری هابز؛ چشماندازی شمایلشناختی به لویاتان
مصطفی انصافی1
شجاع احمدوند2
چکیده
مقاله پیشِ رو تلاش میکند تا با ارائه خوانشی امروزین از «لویاتان» توماس هابز از منظر شمایل مندرج در دیباچه کتاب یادشده، قرائتی جدید از اندیشه سیاسی وی ارائه دهد. هابز با سکولارسازی الهیات گنوسی تلاش نمود تا دولت را از پروبلماتیک ذاتگرایی که مشکل همه نظریههای سنتی و پیشامدرن دولت بود برهاند و برای نخستینبار از ایدۀ دولت بهمثابه یک «نهاد» رونمایی کرد. نهاد دولت در نظریۀ هابز که ملهم از الهیات گنوسی است، همچون نهادی «بازدارنده» عمل میکند که در برابر شرهایی که میتواند اجتماع انسان را از بین ببرد، مقاومت میکند. در واقع هابز برای نخستینبار ایدۀ بازدارندگی را با سکولارسازی الهیات گنوسی مطرح کرد. این مقاله با استمداد از هرمنوتیک روششناختی «اسکینر»، شمایل مندرج در دیباچۀ لویاتان را همچون یک «متن» مورد خوانش قرار میدهد؛ متنی که از یکسو، معنای آن ریشه در نیت و اغراض مؤلف دارد و از سوی دیگر در یک گفتوگوی انتقادی دائمی با زمینه اجتماعی- سیاسی زمانه زندگی مؤلف به سر میبرد و همچنین محل رقابت ایدئولوژیهای متفاوت است. این مقاله با تأکید بر ایستار «کارل اشمیت» مبنی بر اینکه مدرنیته سیاسی همانا شکل سکولارشده مفاهیم الهیات مسیحی است، نشان میدهد که مدرنیته سیاسی، شکل سکولارشده الهیات مسیحی نمیتواند باشد؛ بلکه هابز به عنوان بنیانگذار مدرنیته سیاسی، با استمداد از الهیات گنوسی و سکولارسازی آن توانست خوانشی مدرن از دولت ارائه دهد.
واژههای کلیدی: هابز، لویاتان، الهیات مسیحی، الهیات گنوسی و کاتهخون.
مقدمه و بیان مسئله
هابز، دکارتِ اندیشۀ سیاسی است؛ به این معنا که همان جایگاهی را که دکارت با کشف سوبژکتیویته مدرن در فلسفه از آن خود کرده است، هابز با کشف سوبژکتیویته سیاسی مدرن اشغال نموده است. همانطور که هر زمان به کتابهای تاریخ فلسفه مدرن مراجعه میکنیم، در بدو ورود با نام دکارت مواجه میشویم، در زمان مراجعه به کتب تاریخ اندیشه سیاسی مدرن نیز با نام توماس هابز برخورد میکنیم که این خود دلالت بر اهمیت کار فکری وی دارد. در میان معاصران هابز، بسیاری از اندیشمندان همچون واسکوئز، گروسیوس، آلتوسیوس و سوئارس در حوزۀ اندیشۀ سیاسی فعالیت میکردند، اما این هابز بود که به عنوان یکی از برجستهترین پدران بنیانگذار اندیشۀ سیاسی مدرن شناخته شد. با لویاتانِ هابز بود که برای نخستینبار، بنیان فکری مدرنیته سیاسی به صورتی بدیع و روشمند تبیین شد؛ به نحوی که حتی هماکنون بعد از قریب به چهارصد سال از انتشار نخست لویاتان، اندیشههای سیاسی هابز، همچنان محل نزاع فکری اندیشمندان لیبرالی همچون جان راولز و حتی چپگرایانی مثل آگامبن، اسپوزیتو، آنتونی نگری و هارت است. از اینرو میدان اندیشه سیاسی بعد از هابز در یک گفتوگوی انتقادی دائمی با اندیشۀ وی به سر میبرد.
در این مقاله، هدف پرداختن به مباحث نظری مندرج در لویاتان نیست، بلکه مقصود، مواجههای از چشمانداز شمایلشناختی فلسفی به سیاست بصری3 هابز است. مقدمه کتاب لویاتانِ هابز به عنوان یکی از برجستهترین آثار در حوزه اندیشه سیاسی مدرنیته، منقوش به شمایلی است که به صورت استعاری، بدل به بارزترین فیگور سیاسی در تاریخ اندیشه سیاسی مدرن گشته است. این شمایل، هم در کلیت و هم در اجزای خود، واجد عناصری است که با تفسیر و شالودهشکنی بنیانهای آن، منظومه زیست سیاسی هابز عیان شده، حجم تأثیرگذاری وی در ساحت اندیشه سیاسی آشکار میگردد. علاوه بر این دلیل مدرن دانستن کار فکری هابز و تفاوت آن با سایر اندیشمندانی که در دوره حیات وی اندیشهورزی مینمودند، آشکار خواهد شد.
هابز تقریباً در تمام آثارش از شمایلنگاری سود جسته است. هم در لویاتان، هم در
رساله «درباره شهروند» و هم در مقدمه ترجمه کتاب «تاریخ جنگ پلوپونزی» اثر توسیدید، مورخ نامی یونانی، چنین شمایلهای رازورانهای را میتوان مشاهده کرد. برخلاف تصاویر روی جلد کتابهای امروزین که در نهایتِ بیدقتی و صرف خالی نماندن عریضه طراحی میشوند، شمایلهایی که در اواخر دوران قرون وسطی و همچنین عصر رنسانس برای کتابها برگزیده میشد، حامل بار معنایی خاصی بود که بدون توجه به آنها، فهم اثر ناقص میماند. برای مثال، دیباچه کتاب «علم نوین» اثر جامباتیستا ویکو، فیلسوف و مورخ سیاسی ایتالیایی، رساله «پیشبرد دانش» نوشته فرانسیس بیکن، یا کتاب «تشریح مالیخولیا» تألیف رابرت برتن از جمله آثاری هستند که مقدمه آنها منقوش به شمایلی خاص است که دلالت به وجود سنت دیرپایی شمایلنگاری در حوزه دانشِ آن دوره دارد. شمایلنگاری4، شاخهای از تاریخ هنر و مرتبط با هنرهای بصری و مضامین و معانی عمیق نهفته در آنهاست. شمایلنگاری از واژگان یونانی «eikon» و «graphein» به معنای تصویر و گفتار مشتق شده است (van straten, 1995: 18)
در تفکر مسیحی قرون وسطایی، همهچیز در این جهان، رمز بود و به همین سبب استفاده از شمایل و تمثیلهای رازورانه در این دوره بهشدت مورد استقبال گفتمان مسلط کلیسایی و همچنین عامه مردم قرار گرفت و اغلب به نحوی طراحی میشدند که همگان، حتی مکتبنرفتگان و آنانی که سواد دینی خاصی نداشتند نیز قادر به فهم معنای مندرج در آنها باشند. منبع اصلی شمایلنگاریها، کتاب مقدس بود و در واقع این شمایل رازورانه بهنوعی تفسیر بصری کتاب مقدس محسوب میشد و بهواسطه آنها، کلام خداوند تجسد یافته، خود را به مردم عرضه میکرد. در الهیات مسیحی، «صورت»، تجسد خداوند است و باید از تصویر و شمایل برای معرفی هرچه بهتر و بیشتر خداوند برای مردمان استفاده شود. از اینرو شمایلنگاری اساساً ریشه الهیاتی دارد و به لحاظ بار ایدئولوژیک همواره قسمی تفکر استعلایی در آن موج میزند؛ حتی اگر این شمایل برای مقاصد عرفی و دنیوی به کار رفته شده باشند. شمایلها، تجلیات صورتهای مثالی آسمانی تلقی میشوند. در شمایلنگاری، مقصود تزئین و رنگ و لعاب دادن نیست. اغلب شمایلهای مقدس برای سبکهای هنری جدید، موضوعیتی نمییابند. شمایلها، تصاویری متبرک و مقدساند و نه اشیای هنری (ویور، 1381: 142).
نقاشان اولیه این شمایلها، بیش از آنکه متوجه بُعد زیباییشناسانه شمایل باشند، به وجوه عبادی و نیایشی توجه داشتند. از اینرو کمال یک شمایل در این بود که بتواند موضوعات و مباحث مذهبی و الهیاتی را به بهترین نحو انتقال داده، معانی خاص را القا نماید. بنابراین این تصاویر و بسیاری از تصاویری که بعدها مشمول عنوان شمایل شدند، هیچکدام حاصل گرایش به جنبۀ تزئینی و هنری شمایلها نیستند؛ بلکه محصولاتی الهیاتی و منحصربهفرد در دنیای مسیحیت هستند (Prokurat, 1996: 163).
در هر اثر هنری، فرد قادر است تا سه سطح از معنا را تشخیص دهد که در کنار هم سه سطح یا سه فاز از پژوهش شمایلنگارانه را تشکیل میدهند. سطح یا فاز نخست، این است که بتوانیم در یک اثر هنری، چیزها را از رابطۀ بینشان به صورت دقیق مورد ملاحظه قرار دهیم. «درونمایه» یا «موضوع» (چیزهایی که میبینیم، نسبتی که چیزها در کنار هم با یکدیگر دارند) نیز سطح دوم معنا را برمیسازد. سطح سوم در بردارنده معنا یا مضمون عمیق یک اثر هنری بهمثابه نیت و مقصود هنرمند است. این سه سطح از پژوهش در معنا به ترتیب تعریف پیشاشمایلنگارانه، تعریف شمایلنگارانه و تفسیر شمایلنگارانه نامیده میشوند. علاوه بر این سه سطح از معنا، ما میتوانیم سطح چهارمی از معنا را نیز تشخیص دهیم که آن را سطح تفسیر شمایلشناختی مینامیم. دستورکار این سطح، فراسوی پرسش از هنرمند و موضوع اثر هنری است. در این سطح پرسش این است که «چرا این اثر خلق شده است؟» (van straten, 1995: 19).
با توجه به این توضیح، دستورکار مقاله حاضر حول سطح چهارم، یعنی تفسیر شمایلشناختی اثر هنری میچرخد؛ زیرا هدف این مقاله، صرفاً یافتن قصد و نیت هابز به عنوان مؤلف لویاتان از گزینش این شمایل برای درج در دیباچۀ اثرش نیست، بلکه ارائه تفسیری است تا از روزنه مسائل معاصر، شمایل مذکور را مورد فهم قرار دهیم. انتخاب هابز به اندازهای دقیق، عامدانه و هوشمندانه است که حتی جزئیات این شمایل در نسخهای که برای شاه وقت (چارلز دوم) ارسال میکند، دستکاری میشود و تفاوت ویژهای با نسخهای دارد که در دسترس عموم مردم قرار میگیرد. همین تفاوت، اوج سیاست بصری5 هابز را نشان میدهد. البته این ذهنیت بصری، ریشه در سنت مدرسی داشت که بهنوعی هابز نیز میراثخوار آن بود و با وجود همه تلاشهایش برای رهایی از بند مدرسیگری، در نهایت اندیشه سیاسی وی، مملو از ایستارهای الهیاتی است که در تصویر مندرج در مقدمه لویاتان نیز قابل رصد و پیگیری است.
هدف این مقاله، ارائه تفسیری امروزین از شمایل معروف و شناختهشده لویاتان است که «آبراهام باس»، شمایلنگار برجسته همعصر هابز طراحی کرده بود. پرسش اصلی مقاله این است که هابز با گزینش این شمایل برای مقدمه کتابش، قصد القای چه اندیشهای را داشت؟ و اساساً شمایل لویاتان با وجود درونمایههای قدرتمند الهیاتی، واجد چه عناصر و مبانی ایدئولوژیکی است که این شمایل را بدل به برجستهترین فیگور اندیشه سیاسی مدرن کرده است؟ در واقع قصد این مقاله، بازخوانی شالودهشکنانه اثر هابز از چشمانداز شمایل مندرج در مقدمه کتاب لویاتان است.
مفروض این مقاله حول این مدعاست که هابز از روزنۀ این شمایل، مبنای زیست سیاست مدرن را بنیان نهاد؛ زیست سیاستی که بر مبنای دو عنصر امنیت و سلامتی دائماً در نوسان است و طی چهار سده بعد نیز رسوبات آن در سیاست کنونی بهویژه بعد از شیوع بیماری کووید 19 بهشدت قابل ادارکتر شد.
پیشینه پژوهش
طی سالهای اخیر، برخی از متون در گسترۀ زبان پارسی در حوزه شمایلنگاری و شمایلشناسی ترجمه و تألیف شدهاند؛ ولی تقریباً همه آنها از چشمانداز هنر به این موضوع نگریستهاند و متأسفانه در حوزۀ شمایلشناسی سیاسی به جز اثر «کوئنتین اسکینر»، اثر دیگری به زبان فارسی وجود ندارد. اسکینر در اثرش، «هابز و آزادی جمهوریخواهانه»، ضمن تجزیه و تحلیل شمایل مندرج در مقدمه لویاتان، قرائتی کلاسیک از این تصویر ارائه میدهد. وی معتقد است که هابز در نیمه فوقانی این شمایل نشان میدهد که اگر دین و دولت (قدرت) در دستان یک حاکم واحد باشد، انشقاقی در جامعه ایجاد نخواهد شد و حاکم میتواند با تأسیس یک جمهوری نوین و سکولار، مشکل تنازعات اجتماعی و جنگ مدنی را رفع نماید. اسکینر در ادامه تحلیل شمایلشناختی خود بیان میکند که در نیمه تحتانی شمایل یادشده، هابز خاطرنشان میکند که اگر کلیسا و دولت از هم متمایز و دو فضای متفاوت را تشکیل دهند، حاصل کار، جدالهای کلامی و جنگ داخلی خواهد بود که در نهایت به یک آشوب همهجانبه یا به وضعیتی منجر میشود که هابز آن را جنگ همه علیه همه مینامد. تحلیل کلاسیک اسکینر، هابز را یکی از عمده پدران بنیانگذار جمهوریخواهی مدرن و سکولار معرفی میکند و خوانشی مینیمالیستی از شمایل لویاتان ارائه میدهد (ر.ک: اسکینر، 1398).
مقاله «استراتژیهای بصری توماس هابز» نوشته هورست بردکمپ6 (2007) که در مجموعه مقالات برگزیده کمبریج درباره لویاتان منتشر شده، از دیگر آثاری است که از منظری شمایلشناختی به شمایل لویاتان پرداخته است. بردکمپ معتقد است که به تصویر کشیدن هر عصر تاریخی، یادآور سنت فراموششده دانش بصری است؛ سنتی که هماکنون برای مورخان، ابعاد ژرف، گسترده و زایایی یافته است که نهتنها جهان را بازتاب میدهد، بلکه حتی آن را میسازد. وی معتقد است تحلیلی که ناتوان از پرداختن به قدرت تصاویر در آثار هابز باشد، نمیتواند تجزیه و تحلیلی درخور ارزش از اندیشه سیاسی این متافیزیسین قرن هفدهمی ارائه دهد.
بردکمپ در شمایل برگزیده هابز برای لویاتان، انسانی ماشینگونه میبیند که از دو ساحت سر و اندامها، یعنی بدن و ذهن تشکیل شده است. بدنِ لویاتان، متشکل از اجزایی نامحدود است که در حکم ابزارند؛ اما سر که نماد تعقل و تفکر است، واحد و منفرد به تصویر کشیده شده است. از نظر وی این مهم است که بدانیم تصویر معروف لویاتان که هابز از آن در کتابش استفاده کرده، در سنت شمایلنگاری «جوزپه آرچیمبولدو»، نقاش چیرهدست ایتالیایی طراحی شده است؛ یعنی سنتی که به صورت تخصصی، طرحهای رازورانه، دوپهلو و مبهم را انعکاس میداد. در شمایل لویاتان، بدنِ حاکم از سرهای نامحدودی تشکیل شده که شمایلی فلسگونه به حاکم بخشیدهاند. یعنی حاکم، موجودی انسان- حیوان است و این به گونهای طراحی شده که ترس و وحشت، بدل به مفهوم مرکزی این تصویر شده است. تحلیل بردکمپ در این مقاله، بیش از هر چیزی بر عناصر بصری و هنری موجود در شمایل لویاتان معطوف شده و به همین دلیل از ساحت اندیشه سیاسی فاصله میگیرد.
جورجو آگامبن7 (2015) در کتاب «استاسیس: جنگ مدنی بهمثابه پارادیمی سیاسی» با تمرکز بر تصویر لویاتان از منظر شمایلشناسی فلسفی تلاش میکند تا به تفسیری از اندیشه سیاسی مدرن دست یازد که در واقع امتداد اندیشۀ مندرج در مجلدات هوموساکر است. تفسیر وی بر مبنای دو پرسش اساسی میچرخد: حاکم روی چه چیزی ایستاده است؟ در میانۀ نگاه خیره سرهای رو به صورت حاکم چه چیزی رخ میدهد؟ آگامبن بر این نظر است که غیبت مردم در شهر و تجمع نامولد و عقیم آنها در بدن حاکم، دلالت بر مؤلفه برسازنده سیاست و اندیشه سیاسی در دوران مدرن دارد؛ مؤلفهای که آگامبن آن را «ademia» به معنای غیبت مردم معرفی میکند. از نظر آگامبن، نکته قابل توجه این است که لویاتان بهمثابه انسان مصنوعی یا همان خدای فانی8 هابز (Hobbes, 1997: 106)، در جایگاهی استعلایی و فراسوی جامعه مستقر شده است. این تأکید در واقع در امتداد ایدۀ بنیادین آگامبن در مجموعه آثار معروف به هوموساکر است مبنی بر اینکه حاکم همواره هم فراسوی قانون قرار دارد و هم فراسوی اجتماع و به همین واسطه، اندیشه سیاسی در غرب بیانگر قسمی نیهیلیسم است که در شمایل لویاتان متجلی شده است.
کارلو گینزبورگ9 (2017) در کتاب «ترس، تکریم و ترور» نیز از منظری شمایلشناختی، اثر لویاتان را مطالعه نموده، تأکید میکند که شمایل مندرج در مقدمه کتاب هابز در واقع تجلی قدرت سکولارشدهای است که هابز در تلاش برای تبیین آن بود. از نظر وی، هابز با ادبیاتی الهیاتی در تلاش است تا قدرت دنیوی را تئوریزه نماید. اما مسئله اینجاست که این کار را صرفاً با سکولارسازی مفاهیم و برداشتهای الهیاتی انجام میدهد. نمادهای شمشیر و عصای اسقفی بیانگر مؤلفه «ترس» از خدا، ترس از مرگ و ترس از عقوبت هستند. به عقیده وی، جهان مدرن بههیچوجه قرابتی با جهان افسونزدودة مدنظر ماکس وبر ندارد؛ زیرا ما در دنیای مدرن نیز شاهد سکولارسازی همان افسونها هستیم. آثاری که از منظر شمایلشناختی به لویاتان هابز میپردازند، در دو سر گروه راست و چپ قرار دارند و هر یک در تلاشند تا از منظر خود، این اثر تاریخساز را قرائت کنند؛ اما هر یک، نواقصی دارند که باعث میشود زوایایی از این شمایل، مغفول باقی بماند.
این مقاله درصدد است تا با پوشش نواقص مطالعاتی که تاکنون درباره این شمایل صورت گرفته، خوانشی جدید از آن ارائه دهد. از منظر این مقاله، شمایل منتخب هابز، معرف یک منظومه زیست سیاسی است که حول مؤلفه ایمنیبخشی10 و سلامتی میچرخد. به این معنا که هابز با معرفی آفات، مضرات و شرّهای موجود در اجتماع و تلاش برای ایجاد ایمنی در شهروندان به موجب مصون ماندن از این آفات، نوعی فاصلهگذاری اجتماعی را پیشنهاد میدهد که در نهایت به حذف مردم از اجتماع و هضم آنها در بدن سیاسی حاکم منجر میشود. این نیهیلیسم مضمر در لویاتان هابز است که بر اساس آن، شهروندان به نام مؤلفه شهروندی از سیاست حذف میشوند.
روش پژوهش
روشهای هرمنوتیکی امروز به دو دستۀ متنگرا و زمینهگرا تقسیم شدهاند. متنگرایان، متن را خودبسنده و فارغ از نفوذ مؤلف و زمینه اجتماعی و سیاسی میدانند و زمینهگرایان همواره نسبتی قدرتمند میان متن، مؤلف و شرایط اجتماعی- سیاسی دورۀ مؤلف برقرار میکنند. در این میان کوئنتین اسکینر از بنیانگذاران مکتب کمبریج در حوزۀ تاریخ اندیشه سیاسی تلاش کرد تا نوعی همزیستی میان این دو روش برای رفع نواقص آنها ایجاد کند و به روششناسی سومی دست یافت. روششناسی هرمنوتیک اسکینر درصدد پاسخگویی به این پرسش اصلی است که در تلاش براي فهم یک متن، چه رویههاي باید اتخاذ نمود. بنا به تصریح خود اسکینر، نسبت به این پرسش، دو پاسخ متعارف یا دو روششناسی رایج ولی متضاد ارائه شده است که هر دو، مقبولیت کمابیش گستردهاي دارند؛ نخست، روششناسی معطوف به قرائت زمینهاي است که چارچوب یا زمینه11 را تعیینکنندۀ معناي هر متن میداند و از اینرو فهمِ معنايِ متن را منوط به فهم زمینههاي فکري، دینی، سیاسی و اقتصادي میکند و مطابق آن در هر تلاش براي فهم معنا باید آن زمینۀ کلی یا چارچوب نهایی را بازسازي نمود. دیگري روششناسی معطوف به قرائت متنی است که بر استقلال ذاتی متن، به عنوان تنها کلید ضروري برای فهم معناي آن تأکید دارد و هر تلاشی را براي بازسازي زمینۀ اجتماعی، بیهوده تلقی میکند (Tully, 1988: 29).
هر دو روششناسی یادشده، از نقایص متعددی رنج میبرند و ناتوان از ارائه روش کافی یا مناسب براي دستیابی به فهم درست اثر هستند. اسکینر، این دو روششناسی را نقد و در خلال نقدش، روششناسی خاص خود را تدوین مینماید. برای نیل به این منظور، وی پنج مرحله را در دستورکار قرار میدهد:
1- قرار دادن متن در زمینه زبانشناختی یا ایدئولوژیک آن، یعنی مجموعهای از متون نوشتهشده یا رایج در آن زمان، درباره همان موضوعات یا موارد مشابه و مشترک در شماری از هنجارهای مرسوم (همان: 8): زمانه حیات هابز به دلیل درگیریهای مذهبی سیساله و جدال پادشاهان برای کسب مشروعیت در اعمال قدرت، زمانه بروز و نمود نظریههای مختلف درباره روش حکمرانی و منشأ قدرت حاکمان بود. از فیلمر تا بُدن و گروسیوس، هر یک در سودای یافتن بهترین توجیه برای روش حکمرانی مدنظر خود بودند. هابز نیز با توجه به این وضعیت آنارشیک فکری و الهیاتی درصدد ارائه نظریه خویش برآمد. وی نیز در لویاتان با مرور اجمالی نظریههای مختلف و نقد آنها، نظریه خود را به پیش میبرد.
2- از نظر اسکینر در مرحله دوم باید بررسی کنیم که منظور مؤلف از نوشتن یک متن از جنس تخالف با وضع موجود بوده یا توافق. به این معنا که مؤلف با نگارش اثر خود، چه كاري انجام میدهد يا انجام میداده است: از این منظر هابز در لویاتان با رد سرچشمههایی که برای اعمال قدرت حاکم ارائه شده بود، از حق الهی شاهی گرفته تا پدرسالاری، مبنای اعمال حاکمیتی را ارائه کرد که طی آن، قدرت نه از ذات سرمدی خداوند نشأت میگرفت و نه طبیعی بود و نه منشعب از قدرت پدرسالارانه.
3- در گام سوم، پژوهشگر باید مسئله تحول ایدئولوژیها را مورد مداقه قرار دهد و در تلاش برای نیل به فهم درستِ نسبتِ این تحولات، بهناچار باید به متون حاشیهای و خُرده ایدئولوژیها رجوع نماید: با توجه به این نکته از روششناختی اسکینری باید از منظر شمایل مندرج در دیباچه لویاتان که موضوع بحث مقاله پیشِ رو است، خُردهایدئولوژیهای دوره هابز را شناسایی کنیم. در شمایل لویاتان از یکسو درگیریهای الهیاتی را بر سر حق الهی شاهی میبینیم و از سوی دیگر، نظریه سکولاریستی حاکمیت. ولی هابز در حین همین شمایل، هر دو نظریه و بهاصطلاح این دو خُرده ایدئولوژی رایج دوره خود را نقد میکند.
4- در گام چهارم، پژوهشگر باید بداند که ارتباط ایدئولوژی سیاسی و کنش سیاسی که اشاعه ایدئولوژیهای خاصی را بهخوبی توضیح میدهد، چیست و این امر چه تأثیری در رفتار سیاسی دارد: از این روزنه، شمایل مندرج در دیباچه کتاب لویاتان هابز صرفاً یک تصویر نیست، بلکه چراغ راهی برای مبادرت به یک کنش سیاسی خاص است؛ کنشی که بر اساس آن، قدرت دنیوی و الهیاتی باید در دست یک قدرت واحد قرار داشته باشد و خود این قدرت واحد، وامدار قدرتی دیگر نیست. در عین حال این قدرت باید کارکردهایی داشته باشد و در تلاش برای نیل به امنیت هم قلمرو را صیانت نماید و هم بهداشت و سلامت بدن شهروندانش را حفظ نماید.
5- در فاز پنجم و نهایی پژوهش باید به این پرسش پاسخ دهیم که کدام اندیشهها و کنشهای سیاسی در ترویج و هنجار مرسوم ساختن تحول ایدئولوژیک، نقش دارند؟ غرض اسکینر از طرح این مرحله، روشن ساختن نحوۀ تبدیل ایدئولوژی یک ایدئولوگ مثل هابز به کنش است. اندیشه هابز با وجود همه دشنامهایی که متوجه آن بود، همواره در اندیشه اندیشمندان سیاسی بعد او رسوب نمود، تا جایی که دیگر در لاک، روسو، مونتسکیو، کانت و حتی هگل، شاهد برداشتهای پیشامدرن از قدرت نیستیم و در واقع پرسش از سرمنشأ قدرت، بعد از هابز دیگر دغدغۀ اندیشمندان نبود؛ زیرا بعد از لویاتان و بحث قرارداد اجتماعی گفتمان غالب اندیشه سیاسی، سرمنشأ قدرت را دنیوی میدانستند و به جای طرح این پرسش به دنبال چیستی کارکردهای دولت بودند.
در این مقاله تلاش شده تا از منظر روششناسی تفسیری اسکینر و از منظر شمایل معروف مندرج در دیباچه لویاتان هابز، سراسر منظومۀ فکری هابز در این اثر برجسته که در حکم متافیزیک مدرنیته سیاسی به شمار میآید، بررسی شود.
نتایج و یافتهها
کارل اشمیت در کتاب تأثیرگذار خود با عنوان «لویاتان در نظریۀ دولت توماس هابز: معنا و شکست یک نماد سیاسی» بیان میکند که هیچ تصویر یا تعبیری از نظریۀ دولت، به برانگیزانندگی تصویر لویاتان از دولت ارائه نشده است. این تصویر، بیشتر به نمادی اسطورهای شباهت یافته است که مملو از معانی مرموز و پنهانی است. لویاتان در تاریخ طولانی و نظریههای سیاسی، تاریخی بسیار غنی از حیث تصاویر و نمادهای رنگارنگ، بتها و تندیسها، الگوها و تصورات ذهنی و تمثالها و تمثیلها، قویترین و نیرومندترین تصویر است (اشمیت، 1395: 49).
هابز، نام لویاتان را از فصول 40 و 41 کتاب ایوب مندرج در عهد عتیق اقتباس کرده است. در این فصول، لویاتان به عنوان قویترین و عظیمالجثهترین هیولای دریایی تصویر میشود. در این آیات و در شرح لویاتان آمده است: «هر کسی بخواهد او را بگیرد، از دیدنش به لرزه میافتد و تلاشش نافرجام میماند. هیچکسی جرأت ندارد او را تحریک کند یا در مقابلش بایستد. در تمام دنیا، کسی نیست که با او درگیر شود و جان سالم به در ببرد... پشت او از فلسهایی که محکم به هم چسیبیدهاند، پوشیده شده است، به طوری که هیچچیزی قادر نیست آنها را از هم جدا کند... از دهانش، آتش زبانه میکشد... قدرت حیرتانگیزی در گردنش نهفته است... دلش مثل سنگ زیرین آسیاب، سخت است... روی زمین، هیچ موجودی مانند او بیباک نیست. او سلطان درندگان است و هیچ جانوری به پای او نمیرسد» (The Holy bible, 1996: 1189-1190).
اما در اولین مواجهه با شمایل مندرج در مقدمه کتاب لویاتانِ هابز، هیچیک از این توصیفات به چشم نمیخورد و حتی برعکس ما با یک موجود انسانی مواجهایم که سری شبیه به انسان دارد و از اندامههای انسانی تشکیل شده است. اما با بزرگنمایی یا با اقتباس از ادبیات تخصصی عکاسی، با آگراندیسمان کردن این شمایل، آرامآرام زوایای دیگر قادر به کشف میشوند که معنای رازورانه و آن لوگوسِ نهان در این شمایل را متجلی مینمایند.
شکل 1- شمایل مندرج در دیباچه نسخه عمومی کتاب لویاتان، 1651
در رأس این فیگور (شکل 1) و خارج از بافت اصلی شهر، حاکم قرار دارد. سرِ حاکم، سرِ یک فرد واحد است، اما اندامهای فوقانی یعنی دستها، شکم و سینه از هزاران سر تشکیل شده که صورت و زاویه نگاه همه آنها معطوف به سر حاکم است؛ به نحوی که وقتی مخاطب به شمایل مینگرد، نمای پشت سر این افراد را میبیند (شکل 2).
هدف هابز از اعمال این سیاست بصری، هضم و جذب همه شهروندان در بدنه سیاسی حاکم است، به گونهای که گویی تنها یک سر که نماد و جایگاه اندیشه و تصمیمگیری است، وجود دارد و سایر افراد صرفاً اندامههای این پیکر را تشکیل میدهند. این تمثیل تا به اینجا صرفاً بازتولیدکنندۀ سیاست ارسطویی در رابطه با نسبت میان ارباب و برده است. ارسطو در کتاب سیاست، برده را با تولید12 و ارباب را با پراکسیس13 مرتبط مینماید. تولید، کنشی مادی و فارغ از آگاهی است؛ مانند کار یک کارگر در خط تولید یک کارخانه. کارگر صرفاً یک کار تکراری را به صورت مکانیکی و از روی عادت و الگوی استاندارد انجام میدهد؛ ولی ارباب به علت بهرهمندی از هوش و ذکاوت، در حکم فکر و عقل برای این ابزار است. برده در نظر ارسطو، ابزاری دوپاست یا ابزاری زنده و قابل قیاس با دست و پای اربابش.
در شمایل لویاتان، سر نماد تصمیم، تفکر و تعقل است و به حاکم تعلق دارد و اندامهای دیگر که در حکم ابزاری برای اعمال تصمیم حاکماند، متعلق به شهروندان است. هابز، تأکید وافری بر استفاده از مفهوم شهروند دارد؛ زیرا شهروندی، نوعی تعهد حقوقی فرد نسبت به حاکم و یک دولت را در بردارد و در ازای آن نیز حاکم متعهد به حفظ جان و تأمین امنیت سلامت شهروند میشود. دلیل نفرت هابز از مفاهیم بدیلی مانند انبوه خلق که رقیب فکری او یعنی اسپینوزا به کار میبرد، ریشه در همین مسئله دارد؛ زیرا انبوه خلق، فارغ از تعهد نسبت به حاکم است و از اینرو میتواند در برابر او دست به اقدام بزند. سیاست بصری هابز زمانی عیانتر میگردد که متوجه میشویم وی، نسخهای از لویاتان را برای حاکم وقت یعنی چارلز دوم آماده و ارسال میکند. اما در این نسخه که مختص حاکم تدارک دیده شده بود، تفاوتی عمده با نسخۀ عمومی به چشم میخورد و این تفاوت مبتنی است بر زاویه نگاه شهروندانی که بدنه لویاتان را تشکیل دادهاند (شکل 3) (Agamben, 2015: 29).
شکل 2- تصویر بزرگنمایی شده از نیمتنه فوقانی شمایل لویاتان در نسخه عمومی
در نسخه مختص چارلز دوم، شمایل لویاتان به صورتی کشیده شده که صورت شهروندان و زاویه نگاه آنها، روی به سوی مخاطب دارد و مخاطب آن تصویر، کسی نیست جز چارلز دوم. در واقع هابز قصد دارد چنین القا کند که مقصود از نوشتن این کتاب، ایجاد راهی برای حاکم وقت است تا با اعمال آن در پهنۀ جامعه، جامعۀ سیاسی را به مطلوبترین شکل ممکن قبضه نماید. در واقع مخاطب اصلی لویاتان، کسی نیست جز چارلز دوم.
شکل 3- شمایل تدارک دیدهشده برای نسخه ارسالی به چارلز دوم
فیگور حاکم، اجزای دیگری نیز دارد. در دست راست حاکم، شمشیر که نماد قدرت کلان و زور است قرار دارد و در دست چپ، عصای اسقفی. در واقع حاکم مدنظر هابز، دو نهاد دین و دولت را در ید اختیار خود دارد و کلیسا از این منظر، نهادی مستقل از حاکمیت مدرن محسوب نمیشود. به بیان دیگر، آن گفتمان حوزۀ عمومی و حوزۀ خصوصی که بازمانده سنت اگوستینی و حاصل تفکیک شهر خدا از شهر زمینی بود، با شمایل لویاتان دچار تحول شد و جای خود را به منظومۀ زیست سیاسی بدیعی داد که حتی در آن مذهب و امور دینی نیز فضای مستقل نداشتند، بلکه مذهب نیز امری حاکمیتی در نظر گرفته شد. قسمت تحتانی شمایل، معنای مدنظر هابز را کامل میکند. در پایین صفحه و در قسمتهای راست و چپ، دو ردیف پنج بخشی به موازات یکدیگر قرار دارند (شکل 4).
شکل 4- بزرگنمایی قسمت تحتانی شمایل لویاتان
در ستون پنجگانه زیر شمشیر، تصاویر قلعه، توپ جنگی، تفنگها، نیزهها، درفشها و در نهایت صحنه یک نبرد را میبینیم. مطابق با همین ستون و زیر عصای اسقفی که در دست چپ لویاتان قرار دارد، تصاویر یک کلیسا، یک تاج اسقفی، آذرخش، نمادهایی از تمایزگذاریهای مذهبی سفت و سخت، قیاسهای منطقی و در نهایت تصویری از شورا را ملاحظه میکنیم (اشمیت، 1395: 63). در این قسمت، معنای کلیسا و تاج اسقفی تاحدودی مشخص است، اما درباره تصویر صاعقه، دو تفسیر وجود دارد. برخی از شارحان هابز، این صاعقه را همان نماد آشنایی که در شمایلهای پیشین نیز به کار برده شده بود میدانند؛ یعنی نماد خشم ژوپیتر، خدای خدایان رومی که متناظر با زئوس، خدای خدایان یونانی بود. در واقع صاعقه نماد انتقامجویی خدای خدایان در فرهنگهای باستانی بوده است. اما هابز در لویاتان خود اذعان میدارد که صاعقه در اینجا نمادی از تکفیر و طرد کلیسایی است که در واقع سلاح توفنده پاپ علیه مخالفان کلیسا محسوب میگشت (اسکینر، 1398: 209).
در زیر نماد صاعقه نیز تسلیحات تیز و برنده کلامی به صورت فنون اسکولاستیک استدلالهای چندشاخهای و چنگکی دیده میشود که در آنها یادآور شده قدرت کلیسا هم دینی است و هم دنیوی، هم میتواند مستقیماً حکومت نماید و هم به حکام، نمایندگی اعطا نماید. در قسمت زیر نمادهای تسلیحاتی کلامی کلیسایی، تصویری از شورای کلیسایی دیده میشود که دو ردیف از کشیشان کاتولیک در جلسه مباحثهای نظارت میکنند. یکی از مناظرهکنندگان با مشت باز کرده، جدل میکند و طرف مقابل او، کتابی در دست دارد و با اشاره به کتاب، بحث مینماید. در قسمت راست و زیر شمشیر نیز پنج تصویر به موازات تصاویر قسم چپ وجود دارد که شامل قلعه، تاج پادشاهی، توپ جنگی آماده شلیک، نیزه و سپر و ادوات جنگی و در نهایت تصویر یک جنگ همه علیه همه را مشاهده میکنیم.
با توجه به تفسیر هابز در فصل بیستونهم لویاتان آشکار میشود که این تصویر در واقع مصداقی بر آغاز آنارشی و هرجومرج است که هابز بهشدت از آن وحشت داشت. وی در این فصل، نابودی دولتها را نه از طریق دشمنان خارجی، بلکه به واسطه بیماریها و ناهنجاریهای داخلی میداند که از قضا روحانیون و کلیسا، اصلیترین کارگزاران آن هستند. هابز تا جایی این استدلال خود را پیش میبرد که حکم میکند: «ملاک اعمال نیک و بد، همان قانون مدنی است و قاضی نیز همان قانونگذار است». وی با این حکم قصد دارد تا اینگونه القا کند که حاکمیت، تجزیهپذیر نیست و تنها یک قانون و قانونگذار باید وجود داشته باشد و آن نیرو همانا حاکم است.
در واقع بر اساس مراحل اول و دوم روششناسی اسکینر، در این شمایل، هابز ابتدا اندیشههای غالب دوران خویش یعنی حکومت کلیسایی و حکومت مطلقه منهای کلیسا را عنوان و در مرحله دوم، هر دو را نقد میکند و موضع خود را مشخص مینماید؛ زیرا به عقیده هابز، یک حکومت تنها زمانی یارای حکمرانی خواهد داشت که از آفات درونی و جنگ مدنی بپرهیزد، اما جدایی دین و دولت، این امر را میسر نمیسازد. از اینرو هر دو قدرت لاهوتی و ناسوتی باید در یک قدرت تجمع یابند. برای تفسیر شمایل لویاتان نباید صرفاً به مؤلفههای بصری واضح و مبرهن در تصویر اکتفا کرد؛ زیرا در این صورت شمایل یادشده، همان قرائت کلاسیک از حاکم را انعکاس میدهد.
از اینرو باید تصویر را بزرگنمایی کرده، به دنبال اجزای خُردتری باشیم که واکاوی آنها، تفسیر شمایل را دگرگون میکند. نخست اینکه باید به یاد داشته باشیم که لویاتان، نام موجود غولآسای دریایی در تورات است. اما در مشاهدۀ نخست، مخاطب قادر به تشخیص این نیست که حاکم کجا قرار دارد. اما با بزرگنمایی این تصویر، گرههایی از شمایل باز میشود که تأثیر زیادی بر تفسیر این شمایل خواهد گذاشت. همانطور که اشاره شد، سرهای افراد بیشماری که در تنه فوقانی حاکم قرار دارند، در حکم فلسهایی هستند که شمایل حاکم را قابل تطابق با شمایل هیولای مورد اشاره در عهد عتیق میگرداند. ولی زمانی که به قسمت پایین دست چپ حاکم (دستی که عصای اسقفی در آن قرار دارد) مینگریم، چند کشتی جنگی را مشاهده میکنیم که در حال شلیک به سمت مراکز نظامی و قلعههای واقع در ساحل هستند و همچنین از بالای قلعه نیز توپ جنگی به سمت کشتیها شلیک میشود.
شکل 5- تصویر بزرگنمایی شده قسمت فوقانی دست چپ حاکم
اهمیت این قسمت شمایل لویاتان در این امر نهفته است که نشان میدهد در قسمت پشت تپه، یعنی جایی که حاکم از آن برخاسته، دریا وجود دارد. این امر دلالت بر دو نکته دارد: نخست اینکه ایستادن حاکم بر دریا، تطابق این شمایل با لویاتان تورات را نشان میدهد و درصدد القای تصویری غیر زمینی و استعلایی از حاکم است. نکته دوم، اهمیت و جایگاه نیروی دریای در دوره زندگی هابز را نشان میدهد. یعنی حاکم برای تسلط مطلق بر کامن ولث نهتنها باید خشکی (شهر) را از سایر نیروها (شهروندان) تهی نماید، بلکه باید همواره دریا را نیز تحت سلطه خود داشته باشد.
گذشته از این دو نکته، نخستین شوک به تصویر آرام و ساکن شهر تحت زعامت لویاتان در همینجا وارد میشود. در واقع جنگی نهان در پیشزمینه تصویر آرام لویاتان، دلالت بر همان جنگ مدنی هولناک هابز دارد. جنگی که سایر اجزای موجود در پیشزمینه، وجود آن را تأیید میکند. بزرگنمایی این شمایل معروف، دو نکته دیگر را بر مخاطب عیان میسازد که نشان میدهد وضع این کامن ولث بههیچوجه عادی نیست؛ بلکه شرایطی اضطراری و با استمداد از ادبیات آگامبن، قسمی وضع استثنایی بر شهر حکومت میدهد؛ وضعیتی که کمشباهت به قرنطینه دوران اوایل شیوع اپیدمی کرونا در جهان ندارد. در مرکز تصویر، دو جزء وجود دارد که با عطف توجه به آنها، صحت این مدعا تأیید میگردد. در نمای اولیه، شهر کاملاً خالی از سکنه به نظر میرسد و همه شهروندان در بدنه حاکم استقرار یافته و در حکم فلسهای این هیولای دریایی یا اجزای زرهپوش حاکم هستند. اما شهر آنچنان هم خالی از سکنه نیست؛ زیرا در میانه قسمت فوقانی، تصویر سربازان و نیزهدارانی مشاهده میشود که از معدود ساکنان کامن ولث مورد نظر هابز هستند.
شکل ۶- تصویر بزرگنمایی شده میانه قسمت فوقانی شمایل لویاتان
در این قسمت که جزئی از اجزای پنهان در پیشزمینه مبهم شمایل لویاتان را تشکیل میدهد، چندین نیزهدار که در حکم پلیسهای برقرارکننده امنیت هستند، در میانه شهر مستقر شدهاند. همانطور که در تصویر پیشین مشاهده کردیم، نیروهای متخاصم از طریق دریا در حال هجمه به شهر هستند و به همین سبب برای برقراری وضعیت جنگی در شهر، شاهد ایجاد وضعیتی پلیسی هستیم که طی آن، همه شهروندان (که مصداق صداهای متنوع و متکثر هستند) در بدنه حاکم مستقر هستند و شهر خالی از سکنه است. در واقع وضع بههیچوجه آن وضعیت باثبات و آرامی که در مواجهه نخست حس میکنیم، نیست. امر اساسی این است که شمایل لویاتان هرگز یک جامعه را به تصویر نمیکشد، بلکه هدف، نشان دادن یک نبرد تمامعیار مدنی است (Tralau & Kristiansson, 2013: 303).
در شهری که در شمایل معروف لویاتان ترسیم شده، به نظر نظم مطلوبی حکفرماست؛ اما همانطور که اشمیت پیش از این آشکار کرده، بخش عمده ایدههای موجود در این اثر همچون کوه یخ قطبی، پنهان هستند. با بزرگنمایی این شمایل، اجزای دیگری به چشم میخورند که معنای مضمر اثر را هویداتر میسازند. در واقع هیچ نشاطی در شهر وجود ندارد و اساساً با وضعیت طرد شهر مواجه هستیم. تنها ساکنان شهر، نیزهدارها، سربازان و گشتهای ویژه ایجاد نظم و متخصصان مخصوص درمان طاعون هستند.
شکل 7- تصویر بزرگنمایی شده از قسمت انتهای قسمت فوقانی شمایل
هابز با طاعون و اپیدمی، غریبه نبود. انگلستان در اوان مدرنیته، هر ده سال تقریباً امواج اپیدمی را تجربه میکرد، که منجر به افزایش نرخ مرگومیر در شهرها میشد و گاه این میزان حتی به بیست درصد از ساکنان شهر نیز میرسد. حتی هابز در دوران تحصیل ناچار شد تا یک سال در مرخصی باقی بماند و دلیل این امر، شیوع طاعون در کشورش در بازه زمانی 1606 و 1607 بود. وی اولین ترجمه انگلیسی «تاریخ جنگ پلوپونزی» را در اواخر دهه 1620 منتشر کرد. در این اثر، توسیدید، مورخ شهیر یونانی قید میکند که با شروع سال دوم جنگ (430 سال قبل از ميلاد)، اپیدمی آتن را نابود كرد و جان هزاران شهروند از جمله پريكلس، حاکم آتن را گرفت. وی تأکید میکند که مردم نسبت به مرگ قریبالوقوع با انزجار كامل واکنش نشان دادند و شهر به هرجومرج تبدیل شد.
معمولاً تصور میشود که هابز در درجه اول، درگیر تهدیدهای سیاسی علیه دولت، مانند جنگ و شورش بوده است. اما حضور پزشکان و متخصصان درمان طاعون در وسط شمایل لویاتان نشان میدهد که وی قرائت وسیعتری از ایمنی عمومی را در نظر دارد. در واقع جنگ مدنیای که هابز از آن هراس داشت، صرفاً شورشی با ماهیتی نظامی نبود؛ بلکه جنگی بیولوژیكی و روانی بود. گنجاندن متخصصان درمان طاعون نشان میدهد که هابز، محافظت در برابر بیماریهای همهگیر را با استفاده از اقدامات پزشکی و نظارتی، یکی از وظایف اصلی حاکم میداند. از اینرو ما در تصویر لویاتان با شهری متروکه مواجه نیستیم، بلکه با شهری مواجهایم که در قرنطینه به سر میبرد و شهروندان با رعایت فاصلهگذاری اجتماعی در بدن امن حاکم، اسکان داده شدهاند و پلیسها و متخصصان درمان اپیدمی در میانه شهر، مشغول ایمنیسازی شهر هستند. اولین قوانین سراسری مقابله با بیماری طاعون در انگلستان از سال 1579 (چند سال قبل از تولد هابز) پایهگذاری شد؛ زمانی که شورای محرمانه دستور داد که بیماران و خانوادههای آنها را برای شش هفته در حبس خانگی قرار دهند.
شکل 8- تصویری از یک متخصص طاعون در قرن هفدهم میلادی
فیگور متخصصان طاعون14 در واقع همان مؤلفهای است که اندیشه سیاسی هابز را از یک اندیشه کلاسیک، بدل به اندیشهای مدرن میکند؛ زیرا با پرداختن به این فیگور، هابز برای نخستینبار مباحث بدن، سلامتی و حیات را در رأس اندیشه سیاسی قرار داد و بدل به یک دغدغه نمود؛ دغدغهای که امروز آن را ذیل عنوان زیستسیاست15 میشناسیم. فیگور متخصصان طاعون، یکی از عناصر تأملبرانگیز و کاملکننده منظومه زیستسیاسی هابز است. این متخصصان، همزمان با ظهور نخستین اپیدمیها در اروپا به وجود آمدند و به واسطه نقش بارزی که در درمان و سلامت جمعیت ایفا میکردند و با توجه به اینکه جمعیت از جمله مؤلفههای برجسته در دولت مدرن محسوب میشود، بدل به یکی از محوریترین چهرهها درون دولتهای مدرن شدند. این متخصصان، تحصیلاتی در دانش طب نداشتند، بلکه اغلب به صورت تجربی، روشهای مبارزه با اپیدمیهای مختلف بهویژه طاعون را آموخته بودند و به صورت سیار در مناطق پرجمعیت اروپا به طبابت میپرداختند. نکته قابل توجه اینکه این متخصصان، روپوشی سراسری به تن میکردند که در حکم گان پزشکی را داشت و از آنها در برابر آلودگیهای محیطی محافظت مینمود و ماسکی منقاردار به صورت میزدند که شمایل آنها را شبیه کلاغ میکرد. منقار این ماسکها مملو از گیاهان معطری بود که خاصیت دارویی داشتند و در واقع به عنوان فیلتر از آن استفاده میشد و همچنین در دست آنها، یک عصای حدوداً نیم متری بود که باعث میشد تا با استفاده از آن، میان خود و بیماران فاصله اجتماعی مطمئن ایجاد کنند (Mussap, 2019: 671).
متخصصان طاعون، پیشقراولان نهاد درمانگاه محسوب میشوند و ظهور آنها با عصر پیدایش دولتهای مدرن در قرن شانزدهم عجین شده است. این متخصصان از دولتها به واسطه خدمات درمانیای که ارائه میدادند حقوق دریافت میکردند و در واقع حلقه واسط میان نهاد قدرت و نهاد جمعیت بودند. حضور این فیگور در مرکز شمایل لویاتان، دلالت بر برداشت خاص و مدرن هابز از سیاست داشت؛ سیاستی که دیگر به شهروندانش نه به عنوان مردم16، یعنی مجموعهای بیقواره و نامعلوم از مردمان، بلکه به صورت جمعیت17، یعنی یک جامعه آماری قابل شمارش، قابل محاسبه و قابل کنترل مینگریست. همانطور که در شمایل معروف لویاتان نیز مشهود است، تنها موجوداتی که در وضعیت قرنطینهای و اردوگاهی اجتماع در حال تردد هستند، نگهبانان حافظ نظم و متخصصان درمانکننده اپیدمیها هستند (Agamben, 2015: 60).
از منظر مرحله سوم اسکینر در این نقطه میتوان خُردهایدئولوژیهای زمانه هابز را
که تأثیر وافری بر این متن و شمایل معروف آن داشتهاند، شناسایی کرد. خُردهایدئولوژیهای بهداشت و امنیت بهمثابه دو رکن مدرنیته سیاسی هستند که اغلب قریب به اتفاق اندیشمندان بعد از هابز، از لاک تا روسو و مونتسکیو و هگل، نسبت به آن اعتنا داشته و اندیشه سیاسی خود را حول آن تدوین نمودهاند. با سپیدهدمان مدرنیته، دانش پزشکی و به تبع آن سلامت بدن، تبدیل به یک دغدغه گسترده و حتی یک خُرده ایدئولوژی شد که بر اساس آن، دولتهایی موفق مینمودند که بیشترین طول عمر را برای شهروندانشان به ارمغان بیاورند و در عین حال هم از بدن شهروندان و هم از بدن سرزمین و مرزها، مراقبت دائمی به عمل آورند. از اینرو در هابز، ما شاهد تحول در ایدئولوژیهای سیاسی هستیم.
از روزنه مرحله چهارم روششناسی اسکینر، هابز توانست با خلق ایستارهای سیاسی جدید و پیوند زدن مقولههایی مانند پزشکی، طول عمر و بهزیستی در قلمرو مفاهیم جامعۀ خود و حتی قلمرو مفاهیم مدرنیته سیاسی، اندیشه سیاسی زمانه خویش و حتی دوران پس از آن را نیز به تصرف خود درآورده، سازندۀ عصر جدیدی از تأملات سیاسی شود.
بحث و تفسیر یافتهها
موضع الهیاتی هابز در اثر برجستۀ خود یعنی لویاتان، هرگز قابل چشمپوشی نیست. این کتاب که در واقع مانیفست اندیشۀ سیاسی مدرن یا به بیان دیگر، بیانیة «مدرنیته سیاسی» قلمداد میشود، هم به لحاظ عنوان و هم به لحاظ شمایل آغازین آن و هم به لحاظ محتوا، مملو از ایستارها و مؤلفههای الهیاتی است. کارل اشمیت در این زمینه میگوید: «بررسی متنی معنای لویاتان در کتاب هابز آشکار میسازد که لویاتان، استنادی سودمند و مؤثر به متن مقدس است که به مدد انگارۀ یک حیوان، به ترسیم برترین قدرت دنیوی مبادرت میورزد که به واسطه فائقه بودنش، ضبط و مهار همه نیروهای ضعیفتر را برعهده دارد» (اشمیت، 1395: 71).
یاکوب تاوبس نیز با اتخاذ رویکردی مشابه به اشمیت در مقالۀ برجسته خود با عنوان «لویاتان بهمثابه خدای میرا: درباره معاصریت هابز» معتقد است که هابز بیش از آنکه به قلمرو فلسفه سیاسی تعلق داشته باشد، متعلق به قلمرو الهیات مسیحی است. به بیان وی، وضع طبیعی بیش از هر چیز، برابرنهاد وضع فیضان الهی است (Taubes, 2017: 62). وی در این مقاله تأکید میکند که هابز در لویاتان، بیش از چهل بار این گزاره عجیب «عیسی همان مسیح موعود» است را تکرار میکند. به بیان تاوبس، وقتی هابز ظهور دولت را به عنوان تغییر شکل انسان از وضع طبیعی قبیح و عاری از فیضان الهی به وضع مدنی معطوف به فیضان الهی تعبیر میکند، در واقع از تلازم قیصر با روح مسیح صحبت به میان میآورد. لویاتان همان مسیح است، همان انسان بزرگ (Taubes, 2017: 63).
ای پی مارتینیک به عنوان یکی از پرکارترین شارحان معاصر توماس هابز، وی را یکی از مسیحیان راستکیش و تقریباً ارتدکس میداند و بر این اعتقاد است که فهم اندیشه هابز در لویاتان به جز مراجعه به کتاب مقدس ممکن نیست. به بیان مارتینیک، هابز روش علمی مدرن و الهیات کالوینیستی را به منظور حمله به کلیسای رم و پرسبیترینها با یکدیگر تلفیق کرد (Martinich, 2009: 33). آگامبن نیز به عنوان یکی از مفسران هابز که سراسر منظومه فکری خود را در گفتوگوی انتقادی با اندیشه سیاسی هابز بنا کرده، معتقد است که اندیشه هابز واجد درونمایه قدرتمند الهیات مسیحی است و حتی ابعاد مسحیایی دارد (Agamben, 2015: 51).
در الهیاتی بودن اندیشه سیاسی هابز، هیچ شکی نیست. اما خطای اغلب شارحان لویاتان در این نکته است که الهیاتی بودن اندیشه سیاسی هابز را به الهیات مسیحی ارجاع میدهند؛ در صورتی که هابز در لویاتان بههیچوجه از موضع الهیات مسیحی بحث نمیکند، بلکه سنت الهیاتی دیگری را میتوان در لویاتان مشاهده کرد که در همان دیباچه، یعنی در شمایل معروف، قابل رصد و مشاهده است. الهیات مسیحی مبتنی بر مؤلفههایی است که نمیتوان اجزای آن را در لویاتان مشاهده کرد؛ مؤلفههای همچون اشرف مخلوقات بودن انسان، آفریدۀ خداوند بودن طبیعت و عادلانه بودن طبیعت. این مؤلفهها در لویاتان قابل رصد نیست، زیرا در این اثر، هابز انسان را موجودی شریر توصیف میکند و وضع طبیعیای را که در واقع همان وضعیت اصلی و وضعیت هبوط انسان است، اوضاعی ناعادلانه و مبتنی بر جنگ و ستیز ترسیم میکند. هابز، وضعیت حاکم بر جهان را وضعیت هرجومرج و آنارشی میداند؛ وضعیتی که طی آن، انسان نهتنها اشرف مخلوقات نیست، بلکه بدل به یک سبع (گرگ) میشود و همسانان خود را میدرد. در وضع طبیعی هابزی، ردپایی از صانع عاقل وجود ندارد، زیرا اگر میداشت، دیگر نیازی به وضع قرارداد و ایجاد وضع مدنی توسط یک خدای فانی نبود.
الهیات مندرج در لویاتان، برگرفته از الهیات مسیحی نیست، ولی واجد درونمایه قدرتمندی از الهیات گنوسی است. الهیات گنوسی، جریانی بود که دوشادوش الهیات مسیحی طی تاریخ غرب رشد و نمو یافت و حتی در ادواری از تاریخ، شاهد تلفیق این دو الهیات در یکدیگر بودیم و امروز انشعابی در مسیحیت به نام «مسیحیت گنوسی» نیز به چشم میخورد که مبتنی بر اصول ذیل است: 1- اعتقاد به خدای متعال نامتناهی که هیچگونه ارتباطی با جهان مخلوق و دونپایه ندارد. 2- اعتقاد به وجود خدایی دیگر که فرودست، جبار و خالق جهان دونپایه و مدبر آن است. 3- اعتقاد به ثنویتی بنیادین که تمام قلمرو هستی، وجود انسان و حتی قلمرو الوهیت را در برمیگیرد، به طوری که خدای متعال و جهان، همچنین روح و ماده، روح و جسم، نور و ظلمت، خیر و شر و حیات و مرگ را جاودانه در مقابل یکدیگر قرار میدهد. 4- توضیح ماهیت و خاستگاه شر، ظلمت، ماده، مرگ و تعامل آن با الوهیت انسان 5- هبوط انسان و اخراج او از قلمرو الوهیت و بازگشت دوباره به آن (هادینا، 1388: 131).
در الهیات گنوسی، خدای قادر مطلق، ارتباطی با جهان ناسوتی ندارد، ولی این جهان واجد حاکم کوچک و فانی است که آن را «دمیئورگوس» مینامند، که چیزی شبیه همان لویاتان است، همان خدای فانی مدنظر هابز. در این الهیات، جهان و انسان، موجوداتی فاسد و شریر توصیف شدهاند (Jean, 1963: 559). برای گنوستیکها، جهان یک هاویه است؛ یک بینظمی متداوم که به واسطه خدای کوچک و فانی باید آن را از حرکت بازداشت، تا زمانی که مسیح موعود بازگشته، این وضعیت آنارشیک را با بازگشت مسیحایی خود پایان بخشد. در حقیقت «آرمان گنوسیها، رهایی انسان از بند جهان و جسم و بازگشت به قلمرو الوهی است که با معرفت به خود، معرفت به خداي متعال و معرفت به منشأ روحانی روح حاصل میشود» (هادينا، 1388: 140).
این معرفت به یک ناجی نیازمند است و «در همه کتب گنوسی، ظهور یک نفر رهاننده، وعده داده شده است. گنوسیسم در طول تاریخ مسیحیت به عنوان یک انشعاب فرعی و زیرزمینی جریان داشت، تا اینکه در اثر تحولات تاریخی- الهیاتی که یکی از مهمترین آنها، شکست مسیحیان در جریان جنگهای صلیبی بود، دوباره رشد کرد. کلیسای کاتولیک پس از شکست در جنگهای صلیبی از سر عصبانیت تصمیم گرفت تا هر آنچه رنگ و بویی از مسلمانان داشت، از جهان مسیحی طرد و نفی کند و یکی از بزرگترین میراثهای مسلمانان برای جهان مسیحی، همانا آشنایی با ارسطو از طریق ابن رشد بود. طرد ارسطوگرایی موجب به حاشیه رفتن رویکردهای عقلباورانهای شد که رفتارهای خداوند را قابل فهم و شناخت میدانست. رویکردی که خداوند را وجودی منطقی میدانست که انسان با کمک عقل، یارای تفسیر تصمیمهایش را دارد، جای خود را به رویکردی داد که برداشتی سراسر غیر عقلانی و اراده باورانه از اقدامات خداوند داشت. گنوسیسم از طریق روششناسی نومینالیسم در پایان قرون وسطی دوباره ظاهر شد و نومینالیسم بود که فلسفۀ مدرسی را نابود کرد و به دیدگاه ناظر بر خدای خودسر و نه خدای عقلانی، مجال ظهور داد (گیلسپی، 1398: 57). خدای نومینالیسم، مثل برداشت گنوسیستی به نحو ترسناکی، قَدَر قدرت و ورای فهم انسان بود (همان: 62).
با نگاه به شمایل مندرج در دیباچه لویاتان، بسیاری از عناصر الهیات گنوسی و روششناسی نومینالیستی در این تصویر قابل مشاهده است. هابز و شمایلنگار وی، آبراهام باس به طرز هوشمندانهای از پیکر یک انسان برای نشان دادن لویاتان بهره بردند، تا فانی و کوچک بودن او را القا نمایند. در واقع لویاتان، خدای قادر مطلق الهیات مسیحی نیست، بلکه آن خدای کوچک و فانی مدنظر الهیات گنوسی است که قادر است به واسطه بهرهمندی از نیروی خود در مقابل شرهای کوچک و در برابر هرجومرج ناشی از وضع طبیعی، ایستادگی کند. در واقع لویاتان برخلاف نظر کارل اشمیت و یاکوب تاوبس، مسیح یا منجی نیست، بلکه یک «بازدارنده» است. از چشمانداز الهیات گنوسی، لویاتان، همان کاتهخون18 است؛ موجودی که در میانه وضعیت آنارشیک و وضعیت مسیحایی ایستاده و در برابر طغیان نیروهای شریر (یا همان اراده آزاد انسانها که میل به ددمنشی دارد)، سد ایجاد کرده است.
نتیجهگیری
لویاتان، قدرتی بازدارنده19 است؛ قدرتی که اجتماع را از هاویه بینظمی، موقتاً نجات
داده، آن را در مسیر رستگاری الهی قرار میدهد. اما این قدرت بازدارنده از بطن الهیات مسیحی قابل استخراج نیست، بلکه آن را تنها با رجوع به هستیشناسی هابزی که منشعب از هستیشناسی مسیحیت گنوسی و روششناسی نومینالیستی است میتوان درک کرد. از این منظر، هابز در لویاتان، الهیات گنوسی را به کار گرفت تا جلوهای دیگر از دولت را نشان دهد؛ دولت بهمثابه یک «نهاد». پیش از این، همه نظریههای دولت از ارسطو تا ژان بدن، همگی قسمی از ذات را به دولت تحمیل میکردند که وجود آن را ضروری میساخت و در عین حال صورتی استعلایی به دولت میبخشید.
نظریههای مختلف دولت از نظریه طبیعی بودن دولت تا نظریههای مانند پدرسالاری، مادرسالاری، زور و خویشاوندی، همگی مدعی فطری بودن دولت هستند. اما هابز در چرخشی مدرنیستی که ملهم از مبانی الهیات گنوسی بود، دولت یا همان قدرتِ تجمعیافته را نه امری طبیعی میدانست و نه امری در ادامه قدرت خداوند، آنگونه که آبای کلیسا معتقد به آن بودند. بلکه هابز، دولت را به کاتهخون، به یک بازدارنده، به یک نهاد فاقد ذات و یک مصنوع بشری تنزل داد؛ نهادی که کارویژه آن، ممانعت از بروز شر فراگیر و جنگ نهایی بود. این شر، یا شر انسانها علیه یکدیگر بود و یا شر طبیعت علیه انسانها که در قالب ویروسها و میکروبها، قصد پایان دادن به اجتماع انسانی را دارد. از اینرو دولت مدرن به عنوان یک نهاد بازدارنده با اتکا به دو نیروی پلیس و متخصصان بهداشت و سلامت باید فضا را برای به تعویق افتادن وضعیت آنارشیک آخرالزمان فراهم کنند.
این مقاله با پرداختن به لویاتان از منظر شمایل مندرج در دیباچه کتاب یادشده تلاش نمود تا تفسیری امروزین از این شمایل معروف که در واقع معرف مدرنیته سیاسی است ارائه دهد. اما پژوهشگران حوزۀ اندیشۀ سیاسی میتوانند چنین مطالعه شمایلشناختی را با رجوع به آثار دیگر هابز مانند شهروند و اصول قانون که هر یک از آنها نیز با شمایل رازورانه مستقل و متفاوتی آغاز میشود، ارائه دهند.
منابع
اشمیت، کارل (1395) لویاتان در نظریه دولت توماس هابز، ترجمة شروین مقیمی زنجانی، تهران، روزگار نو.
اسکینر، کوئنتین (1398) هابز و آزادی جمهوریخواهانه، ترجمة هرمز همایونپور، تهران، دنیای اقتصاد.
گیلسپی، مایکل آلن (1398) ریشههای الهیاتی مدرنیته، ترجمة زانیار ابراهیمی، تهران، پگاه روزگار نو.
ویور، مری جو (1381) درآمدی بر مسیحیت، ترجمة حسن قنبری، قم، مرکز مطالعات ادیان و مذاهب.
هادینا، محبوبه (1388) «مکاتب گنوسی: خاستگاه و اعتقادات»، تهران، پژوهشنامه ادیان، سال سوم، شماره 5، صص 117-146.
Agamben, Giorgio (2015) Stasis: Civil War as a Political Paradigm. Edinburgh University Press.
Bredekamp, Horst (2007) Thomas Hobbes’s Visual Strategies, in The Cambridge Companion to Hobbes's Leviathan, Edited by Patricia Springborg, Cambridge University Press.
Ginzburg, carlo (2017) Fear, Reverence, Terror. Seagull Books.
Hobbes, Thomas (1997) Leviathan. Edited by Richard Tuck. Cambridge.
Jones, Hans )1963( The Gnostic Religion: The Message of The Alien God and The Beginnings of Christianity. Germany, Beacon Press.
Kristiansson, Magnus and Tralau, Johan (2013) Hobbes’s hidden monster: A new interpretation of the frontispiece of Leviathan. European Journal of Political Theory. 2014, Vol. 13(3), pp 299–320.
Martinich, A. P. (2009) The Two Gods of Leviathan: Thomas Hobbes on Religion and Politics. Cambridge University Press.
Mussap, Christian J. (2019) The Plague Doctor of Venice. Internal Medicine Journal 49.pp 671–676.
Prokurat, Michael) 1996( Historical dictionary of the Orthodox church. USA, Scarecrow Press.
The Holy Bible (1996) New King James Version. Published by Thomas Nelson in Nashville
Tully, James (1988) An Approach to Political Philosophy (Ideas in Context). Cambridge University Press
Taubes, Jacob (2017) Leviathan as Mortal God: On the Contemporaneity of Thomas Hobbes. Telos 181.pp 48–64.
Van Straten, Roelof (1995) An Introduction to Iconography. Routledge.
[1] * نویسنده مسئول: دانش آموخته دکتری اندیشه سیاسی دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران mostafa1ensafi@gmail.com
[2] ** دانشیار گروه علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران shojaahmadvand@gmail.com
[3] .visual politics
[4] .Iconography
[5] . visual politics
[6] . bredecamp
[7] . agamben
[8] . mortal god
[9] . Ginzburg
[10] . immunity
[11] . context
[12] . production
[13] .praxis
[14] . plague doctors
[15] . biopolitics
[16] . the people
[17] . population
[18] . katechon
[19] . Withholding Power
