مفهوم «سعادت»، يكى از مفاهيم برجسته اخلاقي در دستگاه فلسفه‏اخلاق خواجه نصیرالدین طوسی است. او همانند بیشتر فلاسفه و حكماي قديم، اخلاق كامل را مبتني بر ره‌يافتي بيروني‌ و آفاقي‌ يا همان عقل‌گرايي و تعقل‌ورزي مي‌داند. بر اين اساس عقل تنها راهنماي سعادت انسان است،‌پس انسان بايد بدون چون‌وچرا حكم عقل را پيشه خود سازد، به‌گونه‌ای كه دارنده حكمت عملي بايد نسبت به فضايل و رذايل آگاهي داشته باشد وهرچه را که عقل زشت و ناپسند مي‌داند، واگذارد و هرچه را كه عقل نيك مي‌يابد، انجام دهد. او سعادت را همچون ارسطو عين كمال مي‌داند اما براي آن دو مرتبه قائل است، نازل‏ترين آن مربوط به حيات مادى و والا‌ترين آن عمدتاً مربوط به حيات اخروي است كه آن‌را سعادت تام مى‏نامد. بدين‌ترتيب در انديشه او غالباً در دنيا سعادت تام حاصل ‏نمى‏شود و براي اثبات اين نگرش از مؤلفه‌های گوناگوني بهره مي‌جويد. تفاصيل المقالة