علی‏رغم مخالفت برخی از فیلسوفان و نظریه‏پردازان با مدل حکومتی دموکراسی، اساساً یکی از دغدغه‏های اصلی جامعۀ بشری به ویژه برخی ازروشن-فکران و فیلسوفان مهم عصر جدید، مسئله دموکراسی‏سازی و تحکیم دموکراسی بوده است؛ زیرا نخست اینکه دموکراسی مؤثرترین سیستم رسیدن به تعادل و تنها نظمِ متضمنِ کمترین بدی است و دوم اینکه به تعبیر آلفرد اسمیت، «همه نارسایی‏های دموکراسی را می‏توان با دموکراسی بیشتر درمان کرد». با این حال میزان و درصد نارسایی‏ها و نقص‏ها در همه کشورها یکسان نیست؛ به همین دلیل می‏باید به لحاظ تحلیلی میان نظام‏هایی که همه شروط دموکراسی را به میزان زیادی محقق ساخته‏اند، نظام‏هایی که برخی از شروط دموکراسی را تحقق بخشیده‏اند و نظام‏هایی که گاهی حتی واجد شروط حداقلی دموکراسی نیستند، تمایز قائل شد. معمولاً نظام‏های با ویژگی‏های نخست، «دموکراتیک»، نظام‏های دارای ویژگی‏های دوم، «هیبریدی» و نظام‏های با ویژگی‏‏های سوم، «غیردموکراتیک» نا‏م‏گذاری می‏شوند. هر یک از این روش‏های حکومتی، رابطه‏ای مستقیم و یا غیرمستقیم با فرایند دموکراتیزاسیون و تحکیم دموکراسی دارند. در اصل، مسئله و پرسش اصلی در این پژوهش هم به تبیین و توضیح رابطۀ «روش حکومتی» با «فرایند دموکراسی‏سازی و تحکیم دموکراسی» بر‏می‏گردد (مسئله و پرسش). نیل به این هدف، به کمک روش «توصیفی- تحلیلی» و با استفاده از منابع کتابخانه‏ای و دیجیتالی دنبال می‏شود (روش). به نظر می‏رسد که از میان مدل‏های مختلف دموکراسی، «دموکراسی حداقلی» قرابت بیشتری با دوره‏های حکومتی نظام جمهوری اسلامی ایران و «دموکراسی حداکثری» بیشترین تأثیرگذاری مثبت در «فرایند دموکراسی‏سازی و تحکیم» دارد (یافته). تفاصيل المقالة