امروزه رقابت پذیری به یکی از مفاهیم پرکاربرد در عرصه مباحث شهری و منطقه ای تبدیل شده است. علت توجه بیش از حد به این مفهوم تغییرات در اقتصاد جهانی، ساختار دموگرافیکی بیشتر ملت ها، ساختارهای اجتماعی و فعالیت ها بوده است. هدف از این پژوهش، بررسی و تحلیل وضعیت رقابت پذیری کلانشهر تهران در سطح جهانی در زمینه شاخص های کیفیت زندگی است. بدین منظور اطلاعات موردنیاز کیفیت زندگی از مرکز اطلاعات شهرهای جهان (NUMBEO) اخذ و تحلیل شد. روش تحقیق توصیفی ـ تحلیلی است. نتایج تحقیق بیانگر آن است که آنچه در بین کلانشهرهای مورد مطالعه بیشترین نابرابری را ایجاد کرده است، معیارهای نسبت درآمد به قیمت ملک، هزینه زندگی و قدرت خرید است. کیفیت زندگی، امنیت، آلودگی، اقلیم، بهداشت و مدت زمان حرکت به ترتیب از رتبه چهارم تا نهم قرار دارند. نتایج مدل الکتره برای سطح بندی رقابت پذیری کلانشهرها نیز نشان داد که لس آنجلس در بالاترین سطح از کیفیت زندگی قرار دارد. دهلی، مکزیکوسیتی، کلکته، کراچی، استانبول، نیویورک، سئول، بوینس آیرس در سطح دوم و توسعه یافته قرار دارند. توکیو، قاهره و مانیل در سطح سوم و درحال توسعه و داکا، مسکو و تهران در سطح چهارم و پایین از کیفیت زندگی قرار گرفتند. پایین ترین سطح کیفیت زندگی نیز مربوط به شهرهای مومبای، بانکوک، جاکارتا، شانگهای، پکن و سائوپائولو بود. همچنین کلانشهر تهران در رتبه 11 از 17 رتبه قرار دارد. به طورکلی نتایج حاکی از آن است که کلانشهر تهران به لحاظ کیفیت زندگی قدرت رقابت پذیری بسیار کمی دارد که نیازمند توجه جدی به معیارهای تاثیرگذار در کیفیت زندگی جهت رقابت پذیری در عرصه جهانی دارد. تفاصيل المقالة