یادگیری زمین‌شناسی که در مدارس متوسطه تدریس می‌شود در طول زمان دستخوش تغییراتی شده است. بسیاری از محققین به دنبال راهبردهای جدید هستند یا سعی می‌کنند راهبردهای موجود را اصلاح کنند تا روش‌های آموزش این موضوع را بهبود بخشند و به ظهور شهروندان فعال، منتقد و قاطع کمک کنند. کار میدانی یک استراتژی به‌طور فزاینده‌ای برای یادگیری یکپارچه در حوزه علوم زمین است. در این تحقیق به دنبال شناسایی نوع و فراوانی کار میدانی اجراشده توسط معلمان زمین‌شناسی بودیم. همچنین هدف ما درک اهمیت کار میدانی در آموزش علوم زمین بود. برای این منظور، نظرسنجی توسط 16 معلم زیست‌شناسی و زمین‌شناسی پایه یازدهم تهیه و به آن‌ها پاسخ داده شد. نتایج نشان می‌دهد که اکثر معلمان تا سه بار در سال به کار میدانی متوسل می‌شوند. همچنین معلمان می‌دانند که مناسب‌ترین نوع کار میدانی برای این سطح از تدریس، کار میدانی حل مسئله است. بااین‌حال، اکثر فعالیت‌های انجام‌شده توسط معلمان نشان می‌دهد که آن‌ها معمولاً از نوع کار میدانی مشاهده مستقیم استفاده می‌کنند. این نتایج نشان می‌دهد که معلمان نیاز به آموزش در سطح اجرای کار میدانی حل مسئله‌دارند. تفاصيل المقالة

این مقاله به بررسی استفاده از بازی‌ها در آموزش جغرافیا، از جمله قبل از ظهور بازی‌های مبتنی بر رایانه (دیجیتال) می‌پردازد. محبوبیت روزافزون «بازی‌های جدی» و «سرگرمی آموزشی» با تمرکز بر مزایای درک شده آن‌ها در آموزش مبتنی بر کلاس درس، مورد توجه قرار گرفته است. تاری بین بازی‌های دیجیتال برای اهداف آموزشی و بازی‌های عمدتاً برای سرگرمی مورد بحث قرار گرفته است که منعکس کننده محبوبیت SimCity و پتانسیل این بازی‌ها برای یادگیری در مورد برنامه‌ریزی شهری است. این تجزیه و تحلیل قهرمان بازی‌هایی می‌شود که دانش‌آموزان را قادر می‌سازد نقش‌های متفاوتی را بازی کنند و نتایج واقعی «زندگی واقعی» را تولید کنند. دو نمونه از بازی‌های رومیزی غیر دیجیتالی، مشارکت‌شناسی و ژئوگوپولی، نشان می‌دهند که چگونه ایفای نقش درک دانش‌آموزان از برنامه‌ریزی و جغرافیای انسانی را گسترش می‌دهد. تفاصيل المقالة