پژوهش حاضر بررسی آموزش یادگیری موقعیتی و آموزش سخنرانی بر انگیزه تحصیلی دانش آموزان پنجم ابتدایی شهر یاسوج پرداخته است. علاوه بر این با توجه به اهمیّت بر انگیزه تحصیلی، تاثیر روش های آموزشی بر میزان انگیزه تحصیلی نیز بررسی شده است. بنابراین، دانش آموزان کلاس پنجم ابتدایی شهر یاسوج به عنوان جامعه پژوهش انتخاب شدند. 18 دانش آموز در برنامه‌ی یادگیری تلفیقی و 16 دانش آموز در برنامه ی آموزش مبتنی بر سخنرانی شرکت کردند. درس ” آسیب شناسی روانی یک" موضوع" حرکت بدن" با دو رویکرد مبتنی بر سخنرانی و موقعیتی به اجرا درآمد. تخصیص کلاس‌ها به برنامه های آموزشی به صورت تصادفی انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون محتوای درسی، فرم کوتاه پرسشنامه‌ی انگیزه‌ی تحصیلی مک اینرنی و سینکلایر(1372)، در مراحل پیش از آموزش و پس از آموزش و همچنین چند پرسش مستقیم از دانش آموزان در مورد رضایت کلی از برنامه های آموزشی بعد از اجرای برنامه های آموزش و یادگیری در گروه ها جمع آوری شد. این داده ها با استفاده از آزمون‌های تی مستقل، تی زوجی و من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که: در مقایسه با آموزش مبتنی بر سخنرانی، یادگیری تلفیقی موجب افزایش انگیزه‌ی تحصیلی در دانش آموزان شد، و در مقایسه با روش آموزش مبتنی بر سخنرانی، روش یادگیری موقعیتی رضایت بخش تر بود. همچنین نشان داده شد که در مقایسه با آموزش مبتنی بر سخنرانی، در گروه آموزش دیده به شیوه‌ی یادگیری موقعیتی به نحو قابل توجهی کاهش یافت. با توجه به اهمیت حفظ انگیزه‌ی دانش آموزان و ضرورت افزایش رضایت دانش آموزان از شیوه تدریس برای ایجاد تجربه های مثبت یادگیری و همچنین نتایج به دست آمده‌ی این پژوهش، امید است که توجه مسئوولین و برنامه‌ریزان آموزشی به استفاده از این روش یادگیری جلب شود. تفاصيل المقالة