تأملی در تضمنّات سیاسی نسبت عقل و وحی
الموضوعات : Research in Theoritical Politics
1 - استادیار گروه مطالعات سیاسی، بین المللی و حقوقی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ایران
الکلمات المفتاحية: عقل, وحی, فلسفه سیاسی, آتن و اورشلیم. ,
ملخص المقالة :
تأمل در نسبت میان عقل و وحی، فلسفه و دین و به تعبیری آتن و اورشلیم، بُنمایة کوششهای فکری بزرگترین چهرههای سنّت فلسفۀ سیاسی بوده است. پرسش بنیادینی که در فلسفه سیاسی مطرح میشود این است: «چگونه باید زیست؟» کوشش برای پاسخ به این پرسش بنیادین در سنت فلسفه سیاسی، بهویژه از وقتی با سنت وحیانی ادیان ابراهیمی مواجه شد، با کوشش برای دفاع از خود فلسفه بهمثابه والاترین شیوه زندگی، اینهمان شد. ما در این مقاله میکوشیم تا نشان دهیم که عقل و وحی، یا فلسفه و دین، از همان آغاز یک وجه مشترک بنیادین داشتند: زندگی کافی نیست، آنچه لازم است، خوب زیستن است. اما پاسخ هر یک آنها به این پرسش که «خوب چیست؟»، از بنیاد متفاوت بود. استدلال ما این است که آن اشتراک و این افتراق، زمینهساز دیالوگی شد که نهتنها به تداوم سنت فلسفه سیاسی کمک کرد، بلکه امکاناتی را برای طرف وحیانی به منظور تدوین الهیاتی نظاممند فراهم نمود. با این حال به نظر میرسد که فلسفه سیاسی مدرن، بهمثابه شیوه تفکری که ذاتاً درونماندگار است، آغازِ پایان این دیالوگ میان دو سنت استعلایی عقلانی و وحیانی محسوب میشود. این مقاله، کوششی برای پرداختن به نسبت میان عقل و وحی، یا فلسفه و دین، از حیث موسّعترین استلزامات سیاسی آن و مدخلیّت فلسفه سیاسی مدرن در قطع دیالوگ مزبور است.
