ماهیتشناسی رمانتیسیسم سیاه در شعر دهه سی
الموضوعات : Research in Iranian classical literatureغلامرضا پیروز 1 , رضا ستاری 2 , سارا زارع جیرهنده 3
1 -
2 -
3 -
الکلمات المفتاحية: تغزل رمانتیسیسم سیاه احساسگرایی شعر دهه سی مضمون,
ملخص المقالة :
یکی از جریانهای مهم ادبی که در شعر ایران در دهه سی، به دنبال کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ قوت گرفت، جریان رمانتیسیسمی بود که در عرصۀ شعر رواج یافت و به دنبال آن مضامینی سیاه با احساس گرایی تند و بی سابقه رایج شد؛ مضامینی که رمانتیسیسم را از جوهرۀ غنا و تغزل دور کرد؛ به این معنی که شاعران یا دم از مرگ عشق میزدند و یا آن را تا پست ترین سطح خود فرو میکاستند. این اشعار که به رمانتیسیسم سیاه معروف شده است، مضامینی چون مرگاندیشی، نفرین، عصیان، اظهار به گناه و کفر و بی اخلاقی، شیطان-گرایی، یأس و... را انعکاس میدهد. برخی منابع، این اشعار را با عنوان رمانتیسیسم تغزلی تعریف کردهاند، در حالی که تغزل و رمانتیسیسم سیاه، تفاوتهای اساسی با یکدیگر از جمله در جهان بینی، مضامین و عوامل بروز دارند. در این مقاله پس از بررسی ماهیت و عوامل بروز رمانتیسیسم سیاه در ایران، مضامین سیاه شایع در شعر شاعرانی چون نادر نادرپور، نصرت رحمانی، کارو، حسن هنرمندی، حمید مصدق و فروغ فرخزاد ارزیابی شد و نتیجه جستار نشان داد که با توجه به محور قرار گرفتن مضامینی چون مرگاندیشی، یأس و نومیدی، عصیان و نفرین، ترس، شیطان گرایی، اعتیاد و مستی و مخالفت با اخلاق و هنجارهای اجتماعی، کفر و تقبیح و تمسخر عشق در شعر رمانتیسیسم سیاه، نمیتوان این اشعار را رمانتیسیسم تغزلی و عاشقانه نامید. بر این اساس، شعر رمانتیک و احساسگرای تند دهه سی، در دو دسته شعر رمانتیسیسم تغزلی و غیر تغزلی تقسیم شد.
