يكي از انواع پراهميت شعر فارسي، شعر منقبتي و سرايش در مفاهيمي چون مدح، نعت و مرثيه‌ي بزرگان دين است. اين‌گونه هرچند از آغاز شعر فارسی نمود داشته، از قرن هشتم به بعد به‌ويژه در ادبيات شيعي، فراواني نسبي يافته است. يكي از امامان شيعه كه در تاريخ شعر شيعي، هماره توجه سرايندگان را به خود جلب كرده، علي بن‏الحسين، زين العابدين(ع) است. اشاره به نام آن بزرگوار كه از سده‌ي چهارم هجري وارد شعر فارسي شده، بيش از همه در كنار مفاهيم و سروده‌هاي عاشورايي ديده مي شود؛ با اين حال، به طور مستقل، به‌ويژه در دوره‏هاي متاخر(قاجار ومعاصر)، سرايش آثار در قالب‌هاي مختلف و در نعت و سوگ امام سجاد(ع) در شعر فارسي رواج يافته است. در اين مقاله به روش تحلیلی- توصیفی، ضمن ارائه‌ي مقدمه‌اي مختصر، در معرفي نخستین اشارات به امام چهارم(ع) در شعر فارسي، مفاهيم و واژه‌هاي پركاربرد و مرتبط با اشعار شاعران فارسي در سده‏های اخیر، بررسی شده و سيماي كلي شعرهاي سروده شده در پيوند با وجود گهربار امام چهارم(ع) در ادبيات فارسي معرفي شده است. پرونده مقاله