فرایند جهانی شدن، به افزایش مناطق کلان شهری جهان شتاب بیشتری بخشیده و مشکلات جدیدی بر مشکلات موجودشان افزوده است. گستردگی و پیچیدگی مجموعه مراکز زیست و فعالیت و نواحی هم بسته ای که نبض آنها با کلان شهر در یک نقطه می زند، مدیریت کلان شهری را در سطح فراتر از نهادهای منفک و یکایک شهرداری ها ضروری می سازد. به موازات مشکلات و تهدیدها در منطقه کلان شهری، چالش اصلی مدیریت کلان شهرها استفاده از امکانات و فرصت های بسیاری است که در بطن آنها وجود دارد. در همین راستا، پژوهش حاضر با هدف واکاوی عوامل موثر بر تحقق پذیری مدیریت یکپارچه شهری در کلانشهر تهران انجام شده است. این نوشتار از نظر عمق مطالعه کاربردی-توسعه ای و از لحاظ ماهیت و روش مبتنی بر رویکرد توصیفی و تحلیلی می باشد. روش پژوهش ترکیبی از نوع پیمایشی و اسنادی است و گردآوری اطلاعات و داده ها از طریق پرسشنامه محقق ساخته و جامعه آماری آن را دو گروه مدیران شهری، متخصصین و خبرگان شهری تهران تشکیل می دهند. با تکیه بر روش تحلیل عاملی تعداد 5 عامل از 27 شاخص مورد مطالعه احصاء گردید که همگي داراي مقادير ویژه بالای یک می باشد و جمعاً 501/68 درصد از واريانس را تبیین می کنند. همچنین نتایج به دست آمده نشانگر این است که مولفه های بسترهای قانونی با ضریب همبستگی 805/0، ضعف زیرساخت های اطلاعاتی برای مدیریت یکپارچه شهری 801/0، همپوشانی وظایف سازمانی در ارگان های مختلف مربوط به مدیریت شهری 782/0، عدم تدقیق جایگاه نظام مدیریت شهری نزد سازمان های ذی مدخل همسطح 784/0 و تعدد نگرش و دیدگاههای سیاسی با ضریب 777/0 موثرترین و تاثیرگذارترین عوامل در تحقق پذیری مدیریت یکپارچه کلانشهر تهران از دیدگاه مدیران شهری و کارشناسان شناسایی شدند. پرونده مقاله

ایران با بیش از 4000 سال قدمت، سرزمینی بزرگ با تاریخ و شرایط متنوع جغرافیایی می باشد، هر منطقه ای از این کشور به علت شرایط اقلیمی، طبیعی و فرهنگی خاصی که دارد توانسته الگوهای متنوعی از تولید غذا را توسعه ببخشد. غذا در پهنه ایران زمین نمادی از زمینه های فرهنگی وابسته به جغرافیا در بستر تاریخی می باشد. در ایران وقتی صحبت از توریسم غذا می کنیم یعنی داریم از یک خلاقیت شکوفا شده صحبت می کنیم که دارای اجزای زیادی است مثل: نحوه تولید، عمل آوری، ذخیره سازی، فرآوری و دستوالعمل تهیه و بالاخره نحوه پذیرایی و سرو غذا و همچنین فرهنگ دارویی وابسته به آن.تنوع غذایی در مناطق مختلف ایران به حدی زیاد است که می توان از برند خلاقیت در توریسم غذا صحبت کرد. هدف اصلی این تحقیق تعیین متغیرهای اثربخش در مدل توسعه گردشگری غذا در ایران می باشد که برای جمع آوری داده ها از مصاحبه و پرسشنامه استفاده شده است و بعد با استفاده از يك متدولوژي تحلیلی تحت عنوان مدل سازی ساختاری تفسیری (ISM) روابط بین متغیرهای توسعه گردشگری غذا تعیین و به صورت یکپارچه مورد تحلیل قرار گرفته است و در نهایت، با استفاده از تحلیل MICMAC میزان اثرگذاری و اثرپذیری متغیرها بر یکدیگر مشخص شد. نتایج پژوهش نشان داد عامل تهية غذاي سالم و رعايت نكات و اصول بهداشتي در مراحل مختلف تهيه و سرو آن با قدرت نفوذ 9 بیشترین تاثیر در توسعه گردشکری غذا در ایران عمل می کند همچنین برگزاری جشنواره ها و ترويج مصرف غذاهاي محلي نقش مهمی در خلاقیت این حوزه دارد. پرونده مقاله