خودروهاي برقی قابل اتصال به شبکه در كنار مسئله كاهش آلودگي، ‌داراي قابليت‌هايي براي كمك‌رساني به سيستم‌هاي قدرت مي‌باشند. يکي از مهم‌ترين اين قابليت‌ها پاسخگويي به نياز شبکه جهت توليد توان‌هاي اکتيو و راکتيو است. در اين مقاله با توجه به قيود شبکه، ملاحظات فني و قيمت‌هاي پيشنهادي بازار، يک چارچوب نظري جهت اختصاص ظرفيت اين خودروها ارائه شده است. بدين منظور تابع هدفي با رويکرد حداقل‌سازي هزينه‌هاي پرداختي توسط بهره‌بردار مستقل شبکه توزيع يا DSO به توليد‌کنندگان هر يک از توان‌هاي اکتيو و راکتيو پيشنهاد شده است. با توجه به اين که مسأله مورد نظر در قالب يک مسأله بهينه‌سازي است، براي حل آن نيز از الگوريتم بهينه‌سازي اجتماع ذرات استفاده شده است. همچنين به منظور تسريع در فرايند بهينه‌سازي و جلوگيري از گيرافتادن الگوريتم در بهينه‌هاي محلي، راهکارهاي ابتکاري جديدي به الگوريتم اضافه شده است. در اين قالب پيشنهادي، خودروها براي توليد توان‌هاي اکتيو و راکتيو با ژنراتور رقابت مي‌کنند. کارایي روش پيشنهادي بر روي يک فيدر شبکه ولتاژ پايين با 134 مشترک و با حضور منابع توليد توان‌هاي اکتيو و راکتيو مورد ارزيابي قرار گرفته و ميزان توليد و هزينه‌هاي پرداختي براي هر يک از توليدکنندگان تعيين شده است پرونده مقاله