امروزه مديران سازمان ها به دليل فشارهاي شديد رقابتي و تلاش براي بقاي خود ، به مبحث کيفيت توجه ويژه اي دارند]1[ آنان معتقدند که کيفيت براي موفقيت در هر کسب و کاري ، از اهميت حياتي برخوردار مي باشد]2[ ، اين امر در حالي است كه بسياري از متفکران کيفيت، در مباحث خود نقش دانش را در رويه هاي مختلف مورد توجه قرار داده اند. به عنوان مثال، رويكرد تيلور (1911) انتخاب بهترين كارگران براي انجام كار و در نتيجه بهبود فرآيند بود. اين متد به عنوان يك روش استاندارد، به ساير كاركنان آموزش داده مي شد، وي سعي داشت به وسيله جذب دانش فردي كارگران و تبديل آن به دانش سازماني ، رويه هاي استاندارد عملياتي بهترين كاركنان را در سازمان ايجاد نمايند]3[ و یا دمينگ معتقد است که دانش و دانش آفريني نقش مهمي در فعاليت هاي بهبود کیفیت ايفا مي کند]4[ . اين مقاله با در پیش گرفتن رویکردی منسجم در ارتباط با کيفيت و دانش با استفاده از مدل دانش آفريني نوناکا و تاکوچی بدنبال تبیین و شناسایی تاثیرگذاری عوامل فرهنگ سازمانی ، زیرساخت های فناوری و یادگیری سازمانی ، بواسطه مدیریت دانش در دانش کیفیتی محصولات می باشد. در واقع اتخاذ این ديدگاه مبتني بر این اندیشه است که دانش می تواند به عنوان میانجی درک عميقي را در ارتقای کيفيت محصولات در سازمان ها داشته باشد. یافته های بدست آمده در سازمان مورد پژوهش ، حاصل از شاخص های برازش نمودارهای مسیر شامل:شاخص نكويي برازش (84/0GFI=) ، شاخص نكويي برازش اصلاح شده (74/0AGFI=) ، و شاخص ريشه ميانگين مربعات برآورد )130/0(RMSEA= ، مبيين برازش مناسب و قابل قبول تری از مدل معادلات ساختاري است که مدیریت دانش در آن بعنوان میانجی در ایجاد دانش کیفیتی محصولات نقش آفرینی داشته است. پرونده مقاله