توسعه یافتگی و درجه بندی یا پهنه بندی آن به عنوان یک مؤلفه اصلی در برنامه ریزی منطقه ای محسوب شده و توجّه برنامه ریزان به این مورد بسیار بالا می باشد. برای دستیابی به سطح بالای کیفیت زندگی، توجّه به توسعه یافتگی استان یک امر ضروری است. به هر میزان که توسعه یافتگی استان بیشتر باشد، شاهد بالا رفتن سطح زندگی ساکنان استان خواهیم بود. دستیابی به سطح توسعه یافتگی استان بسط به شاخص های مورد ارزیابی می باشد. بررسی و ارزیابی توسعه یافتگی استان سیستان و بلوچستان می تواند یک مؤلفۀ اصلی در جهت برنامه ریزی صحیح استان برای میل به رسیدن رفاه بیشتر و در نتیجه رضایتمندی ساکنان استان شود. هدف کلان پهنه بندی توسعه یافتگی استان سیستان و بلوچستان، هدف خُرد ارزیابی توسعه یافتگی استان در ابعاد اجتماعی – فرهنگی، اقتصادی و زیربنایی، مورد توجّه در این پژوهش می باشد. سؤال تحقیق نیز، میزان توسعه یافتگی استان سیستان و بلوچستان در چه وضعیّتی است؟ می باشد. پژوهش حاضر بر اساس هدف کاربردی و از نوع تحقیقات علمی می باشد و بر اساس ماهیت و روش از روش توصیفی – تحلیلی استفاده شده است. ماهیت داده های مورد استفاده کمّی است و شیوۀ گردآوری داده ها و اطلاعات میدانی و اسنادی می باشد. چارچوب نگارش را می توان بر پایۀ رابطۀ متقابل شاخص های توسعه در ابعاد اجتماعی-فرهنگی، اقتصادی و زیربنایی، جمع آوری اطلاعات از طریق مطالعات کتابخانه ای و تحقیقات میدانی (مصاحبه) و تهیۀ پرسشنامه صورت پذیرفته است. با بررسی مجموع ضرایب شاخص‌ها برای هر شهرستان، شهرستان‌های زاهدان، ایرانشهر، خاش، دلگان، زابل به لحاظ اولویت دارای بیشترین میزان توسعه و بالاترین رتبه می‌باشند. پرونده مقاله