به‌طورکلی آنچه ایده مرکزی این مقاله را شکل می‌دهد، دعوت برنامه‌ریزان به در نظر گرفتن ملاحظات محلی در ارائه و اجرای برنامه‌های توسعه است. در واقع ملاحظات محلی در امر توسعه نرم‌افزارهایی هستند که زمینه لازم را برای امور سخت‌افزاری توسعه فراهم می‌کنند؛ از این‌رو به نظر می‌رسد بدون شناخت عمیق از این ملاحظات نمی‌توان برای توسعه جامعه سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی‌های کوتاه‌مدت و بلندمدت انجام داد. در دهه‌های اخیر یکی از برنامه‌های عمرانی در سطح جاده‎های کشور، طراحی و اجرای مجتمع‌های خدماتی- رفاهی میان‌راهی در جاده‌های اصلی کشور جهت سازمان‌دهی خدمات و رفاه بیشتر مسافران و در نهایت افزایش معیارهای استانداردشدگی راه‌های کشور است. در این زمینه طرح‌هایی جامع جهت مکان‌یابی و اجرای این مجتمع‌ها در کشور تدوین ‌شده است. بر اساس یک طرح جامع مکان‌یابی مجتمع‌های خدماتی- رفاهی میان‌راهی، قریب به ۵۰۰ مکان اجرا و تأسیس این مجتمع‌ها در نظر گرفته ‌شده است. اما آنچه در این طرح مغفول واقع‌شده، جایگاه منطقه استقرار این مجتمع‌ها و فرهنگ و جامعه محلی آن منطقه است. داده‌ها و تحلیل‌های این مقاله که به روش کیفی ارائه ‌شده است، در راستای نشان دادن اهمیت ملاحظات فرهنگی و محلی در بازدهی مطلوب‌تر این مجتمع‌ها در منطقۀ سبزوار مطرح‌ شده است. سبزوار به‌ عنوان شهری که در مسیر یکی از مهم‌ترین راه‌های ایران قرار دارد، فاقد یک مجتمع خدماتی- رفاهی کارآمد و درخور توجه برای مسافران و رهگذران است. از این‌رو با توجه به آنچه گذشت، طراحی و احداث چنین مجتمعی می‌تواند به‌عنوان یک برنامه توسعه‌ای در منطقه مطرح باشد. مقالۀ حاضر با رویکرد توسعه درون‌زا به قابلیت‌های فرهنگی منطقه تأکید کرده، طرحی را پیشنهاد می‌دهد که می‌تواند ضمن حفظ میراث فرهنگی و ارج نهادن به آن در دو حوزه فرهنگ مادی (یخچال‌ها به‌عنوان سازه‌ای سنتی) و فرهنگ معنوی (آیین‌ها و سنت‌های فرهنگی منطقه) زمینه را برای توسعه پایدار و متوازن فراهم آورد. به عبارتی دیگر، می‎توان گفت تکیه به عناصر و توانمندی‎های درونی و بومی در برنامه‎ریزی‎های منطقه‎ای شرایط مناسب را جهت حرکت در مسیر یک توسعه پایدار و معنادار منطقه‎‎ای فراهم می‎آورد. پرونده مقاله

امروزه با توجه به این که منابع انرژی تجدیدناپذیر رو به اتمام است و تخریبی که ناشی از استفاده این منابع به محیط زیست منجر می شود؛ توجه کشورها به سوی استفاده از منابع تجدید‌پذیر و توسعه پایدار بیش از پیش جلب شده است. در این برهه، نگرش به رویکردهای معماری سبز در مدارس از جایگاه ویژه ای برخوردار است زیرا علاوه بر رعایت نکات اساسی ساختمان های سبز و صرفه جویی در مصرف انرژی، وجود چنین مدارسی ابزار آموزشی، برای آموزش شیوه های پایدار به دانش آموزان است. هدف این پژوهش بررسی میزان تحقق مولفه های مدارس سبز بر اساس ابزار استاندارد LEED با رویکرد اکولوژیک در مدارس مقطع دوم متوسطه استان سمنان جهت بهسازی است. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی-تحلیلی و ابزار رتبه‌بندی‌ و امتیازدهی ابزار LEED به معنای راهنمای طراحی و محیطی است. جامعه آماری شامل کلیه مدارس دوره دوم متوسطه در استان‌ سمنان است. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه و شاخص های استاندارد بوده است، پس از جمع‌آوری اطلاعات و داده‌ها از پرسشنامه‌ها؛ داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار Spss نسخه 22 و با آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه ‌و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که شاخص‌ LEED برای بررسی بهسازی مدارس مناسب و از منظر برخورداری از و مولفه های مدارس سبز در طیف پایین تر از حد متوسط قرار دارند. پرونده مقاله