هدف از پژوهش حاضر تعيين نقش بدرفتاري هاي عاطفي دوران کودکي در پيش بيني پرخاشگري بزرگسالي با واسطه گري صفات مرضي شخصيت بود. اين پژوهش در چارچوب طرح همبستگي (توصيفي) است و جامعه آماري آن شامل تمام افراد بين 18 تا 50 سال بود. نمونة پژوهش حاضر 266 نفر بودند که به صورت در دسترس انتخاب گرديد. آزمودني ها، پرسشنامه هاي پرخاشگري باس- پري، پرسشنامه شخصيت براساس DSM-5 (PID-5) و تجارب دورة زندگي را به صورت داوطلبانه تکميل کردند. نتايج نشان دهندة اثر مستقيم ترکيب متغيرهاي بدرفتاريهاي عاطفي بر ترکيب متغيرهاي صفات مرضي 0/22، اثر مستقيم ترکيب متغيرهاي بدرفتاريهاي عاطفي بر پرخاشگري 0/24 و اثر مستقيم ترکيب متغيرهاي صفات مرضي بر پرخاشگري 0/64 بود. براساس آزمون تي مسيرهاي غيرمستقيم مدل معنادار ميباشد و اين حاکي از معني داري نقش واسطه اي صفات مرضي در ارتباط بين بدرفتاري هاي عاطفي دوران کودکي و پرخاشگري بزرگسالي است. از يافته هاي اين پژوهش مي توان نتيجه گرفت که مدل علي نقش ميانجي صفات مرضي شخصيت در رابطه ميان بدرفتاري هاي عاطفي دوران کودکي با پرخاشگري دوران بزرگسالي تأييد مي شود. پرونده مقاله