مطالعه ادبيات سازمان‌هاي پژوهش و فناوري و بررسي‌هاي انجام شده در مورد دلايل عدم توفيق آنها در ايفاي نقش و رسالت خود و كم اهميت شدن و عدم اثربخشي آنها نشان ‌مي‌دهد كه اغلب اين سازمان‌ها يا استراتژي‌ مشخصي نداشته‌اند يا استراتژي‌هاي آنها با الگوهاي مناسب تدوين و اجرا نشده ‌است. از سوي ديگر بسياري از مديران سازمان‌هاي پژوهش و فناوري با رويکرد مديريت استراتژيك آشنا هستند، اما هريک تعبير خاص خود را از اين مفهوم دارند. براين اساس موضوعي كه مطرح مي‌شود اين است كه چه تعبيري از استراتژي در سازمان‌هاي پژوهش و فناوري مي‌شود؟ به طور كلي استراتژي سازماني تعيين مي‌كند كه سازمان مي‌خواهد در آينده به چه سمتي برود و چگونگي رسيدن به آن را ترسيم مي‌نمايد. در اين مطالعه به تبيين ساختار تحليلي استراتژي در سازمان‌‌هاي پژوهش و فناوري مستقل پرداخته شده است و اين‌طور نتيجه‌گيري مي‌شود كه در سازمان‌هاي پژوهش و فناوري استراتژي با شناسايي يك فرصت فناورانه براساس يك چالش صنعت آغاز و با حصول به شايستگي فناورانه مرتبط با آن چالش در زمان مقرر و با بودجه قابل قبول، به طور موفق تحقق يافته است. در ساختار تحليلي استراتژي در سازمان‌هاي پژوهش و فناوري پس از تعيين شايستگي‌هاي فناورانه مورد نياز و راه‌حل‌هاي فناورانه مختلف براي رسيدن به آنها، بايد روش دستيابي به هريك از آن راه‌حل‌هاي فناورانه را بررسي نمود. روش‌هاي دستيابي به هر راه‌حل فناورانه طيفي را تشكيل مي‌دهند كه يك سوي آن انتقال فناوري خارجي و سوي ديگر آن خلق درونزاي آن در سازمان‌هاي پژوهش و فناوري است. در ميانه اين طيف نيز انواع مشاركت‌ها و همكاري‌هاي فناورانه براي دستيابي به فناوري‌ مورد نظر مطرح مي‌شوند كه از آن جمله مي‌توان به پيمان‌هاي كوتاه مدت و بلند مدت راهبردي و سرمايه گذاري مشترك اشاره نمود. پرونده مقاله