شعراي پارسي نه تنها بر علوم ادبي كه برخي از آنها در علوم مختلف زمان از قبيل فقه و كلام، عرفان و فلسفه، تاريخ و جغرافيا، طب و نجوم از علما و دانشمندان معاصر خود بوده و با به كارگيري علوم مزبور، به ويژه علم طب، به آثار خويش، روح و لطافتي خاص بخشيد‌ه‌اند. گروهي از اين بزرگان نيز گرچه طبيب نبوده‌اند، با طبيبان حاذق زمان خود مجالست داشته و يا اينكه از نحوة طبابت مرسوم در آن دوران با خبر بوده‌اند؛ به طوري كه تأثير ژرف اين دانش در اشعار نغزشان به خوبي تجلي ‌كرده است. در اين مقاله رد پاي طب نوين در اشعار شاعران بزرگي چون فردوسي، مولوي، خاقاني، منوچهري و نظامي گنجوي بررسي شده و با يافته‌هاي دانش پزشكي نوين مقايسه گرديده است. پرونده مقاله