در اين مطالعه، كاربرد افعال وجهي در پيكرة شش متن از قرن ششم هجري (عتبه الکتبه، اسرارالتوحید، تذکره الاولیا، مقامات حمیدی، کلیله و دمنه و راحه‌الصدور) بررسي مي‌شود. نتايج نشان مي‌دهد كه ميزان استفاده از اين نوع افعال در كنار ديگر انواع فعل چشمگير است. در ساخت‌هاي وجهي علاوه بر فعل، صفت‌ها و قيدهاي وجهي نيز به تقويت معاني لزوم، احتمال، توانمندي و خواستن كمك كرده‌اند. با توجه به معاني بافتي و كاركردي، در اثري همچون عتبه‌الكتبه، مفاهيم تعهد، ضرورت و... نسبت به پنج متن ديگر برجسته‌تر مي‌نمايد. بينش سياسي، روايي و عرفاني، شخصيت، قدرت و جايگاه اجتماعي، عواملي هستند كه در میزان به كارگيري و درجة عناصر وجهي تأثيرگذارند. اين تحقيق نشان مي‌دهد که تفاوت ژانرها به اختلاف‌هايي هر چند اندك كشيده مي‌شود. ترسيم ويژگي‌هاي عمومي سبك دوره و تجربه‌هاي فردي هر نويسنده با موضوعي ارتباط دارد كه به آن پرداخته است. پرونده مقاله