بیشترین فعالیت های لرزه ای در شمال شرق ایران در اطراف سیستم های گسلی اصلی زون بخاردن-قوچان که متشکل از مجموع گسل-های فعال امتداد لغز-راستگرد با راستای تقریباً NW-SE توزیع یافته اند، مشاهده می شود. فعالیت نو زمین ساختی به واسطه خمیدگی انتهایی آنها و تغییر ساز و کارشان به معکوس همراه با راندگی، افزایش استرس، کوتاه شدگی باعث افزایش لرزه خیزی و تراکم بالای زمین لرزه ها در پایانه انتهایی آنها می باشد. موتور محرکه اصلی گسل های این زون ارتباط ساختاری با زون انتقالی-راندگی مشکان در بینالود می باشد که آن را به طور مداوم تحت تاثیر تنش های نئوتکتونیکی همگرایی صفحات عربی-اوراسیا از زمان آخرین فاز کوهزایی آلپی تا کنون قرار داده است. تحلیل های فرکتالی به روش مربع شمار در این زون انجام شده و مقادیر آن بین 0 تا 2 تغییر می کند. اگر به صفر نزدیک باشد گسل ها و زمین لرزه ها در یک نقطه با تنش بالا متمرکز شده اند و اگر به 2 نزدیک باشد نشان دهنده تنش کم و پراکندگی گسل ها و زمین لرزه ها در کل محدوده است. توزیع ابعاد فرکتالی حجمی و سطحی در شمالشرق ایران شنان دهنده فعالیت لرزه ای بالاتر در بخش های مرکزی (زون بخاردن-قوچان) و غربی آن می باشد. پرونده مقاله