<p>یکی از این پرسشهای اساسی در انسان&zwnj;شناسی فلسفی، چگونگی ارتباط نفس با بدن، بعنوان دو جوهر مجزای از یکدیگر است. این پرسش هم در فلسفۀ اسلامی و هم در فلسفۀ ذهن مورد بررسی قرار گرفته است. در سنت فلسفۀ اسلامی، صدرالمتألهین با طرح اصل جسمانیة&zwnj;الحدوث و روحانیة&zwnj;البقاء بودن نفس، درصدد برآمد تا پاسخی قاطع برای این معضل فراهم آورد. از سوی دیگر، ادوارد جاناتان لو، یکی از صاحبنظران برجسته در حوزۀ فلسفۀ ذهن، نیز با نفی تجرد محض نفس، کوشیده این چالش را حل کند. این پژوهش بدنبال اینست که آراء این&zwnj;دو فیلسوف را بررسی و ارزیابی نماید تا روشن شود که آیا توانسته&zwnj;اند این معضل را برای همیشه حل کنند یا خیر. مقالۀ حاضر، با مطالعه و تأمل در منابع مربوطه، بروش توصیفی&zwnj;ـ&zwnj;تحلیلی انجام شده است. اگرچه ابتدا بنظر میرسد هر یک از این&zwnj;دو فیلسوف، با پاسخهایی شبیه به هم، تا حدی توانسته&zwnj;اند بر این مشکل فائق آیند، اما دقت نظر در دیدگاه آنها نشان میدهد که پاسخهای هر یک، با اشکالاتی همراه است که باید به آنها پاسخ داده شود.</p> پرونده مقاله