هدف از پژوهش شناخت نقش واسطه‌اي خودانتقادي در رابطه بين خودشیفتگی و افکار خودکشی در نوجوانان بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری کلیه نوجوانان دختر و پسر (14 تا 18 سال) شهر ایلام بود که 374 نفر با استفاده از فرم تعیین حجم نمونه کوکران به‌روش در دسترس انتخاب شدند. اطلاعات این پژوهش از طریق مقیاس‌های خودانتقادی تامپسون 2004 (LOSC)، افکار خودکشی بک 1979 (BSSI) و سیاهه خودشیفتگی آمز 2006 (NPI-16) جمع‌آوری شد. از تحلیل معادلات ساختاری (SEM) و آزمون سوبل برای تحلیل داده‌ها استفاده شد. نتایج نشان داد که اثر مستقیم خودشیفتگی و افکار خودکشی (001/0=P)، خودشیفتگی و خودانتقادی (005/0=P)، خودانتقادی و افکار خودکشی (002/0=P) و اثر غیرمستقیم خودشیفتگی و افکار خودکشی با میانجی‌گری خودانتقادی معنادار است. مدل پژوهش از برازش مطلوبی برخوردار بود. نتایج پژوهش نشان داد که بین خودشیفتگی با افکار خودکشی بر اساس نقش میانجی خودانتقادی در نوجوانان رابطه معنادار وجود دارد. به‌عبارت دیگر با افزایش خودانتقادی در نوجوانان خودشیفته، میزان افکار خودکشی افزایش می‌یابد. پرونده مقاله