کمال مطلوب هر حکومت ملی، برخورداری از یک ملت یکپارچه است که در میان اعضای آن، تفاوت چشمگیر زبانی، مذهبی، قومی و نژادی وجود نداشته باشد و همگان به یک هویت فراگیر ملی تعلق خاطر داشته باشند. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف بررسی توزیع جغرافیایی قومیت های ایران و نقش آن بر تحولات آینده کشور است که از روش توصیفی ـ تحلیلی و پیمایش میدانی در این زمینه استفاده شده است. در ابتدا شاخص های مربوط به اتحاد و انسجام ملی استخراج و میزان پایبندی به آنها در بین اقوام مرزی ایران بررسی شده که در این زمینه از هفت شاخص استفاده شده است. یافته های به دست آمده از روش های تصمیم گیری چند شاخصه MADM و مدل تحلیلی SAR نشان می دهد که در بین قوم های ساکن در مرزهای کشور قوم لر با ضریب 0.67Vat = ارای بیشترین سطح از پایبندی و قوم کرد و بلوچ به ترتیب با ضریب 1.240.6 Vat= و 1.25 Vat=دارای کمترین سطح پایبندی در بین اقوام مرزی به شاخص های اتحاد و انسجام هستند. برخی از نیروهای گریز از مرکز در مرز بلوچستان و کردستان وجود دارند که تا حدودی و در برخی از مواقع به عنوان کانون های بحران زا مطرح شده اند. کردها در عراق و بلوچ-های پاکستان می توانند به عنوان کانون های ایجاد تنش و بحران مطرح باشند که همین امر باعث شکل گیری تحولاتی در آبنده و در مرزهای مذکور شود. پرونده مقاله