تاثیر خودگویی مثبت بر میزان خودکارآمدی دانش آموزان دختر دوره ابتدایی
محورهای موضوعی : اخلاق و تربیت اسلامیشهرزاد کمال خانی 1 , فاطمه ناصری 2 , محمد آرمند 3
1 - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی درسی، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران ، ایران
2 - دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات
3 - دانشیار، پژوهشکده تحقیق و توسعه علوم انسانی، سازمان مطالعه و تالیف کتب درسی دانشگاهی علوم انسانی (سمت)، تهران، ایران
کلید واژه: خودگویی, خودگویی مثبت, خودکارآمدی, دانش آموزان,
چکیده مقاله :
این پژوهش، با هدف تعیین اثربخشی خودگویی مثبت بر میزان خودکارآمدي دانش آموزان دختر دوره ابتدایی اجرا شد. جامعه آماري در این تحقیق عبارت بودند از دانش آموزان دختر دوره دوم ابتدایی که در سال تحصیلی 1398-1399در منطقه 20 تهران مشغول به تحصیل بودند.این پژوهش مبتنی بر طرحی نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون بود. ابتدا از بین مدارس ابتدایی دخترانه منطقه 20 تهران دو مدرسه به صورت تصادفی انتخاب و سپس از هرمدرسه از بین کلاس هاي پایه ششم به صورت تصادفی یک کلاس به عنوان نمونه انتخاب شده و از طریق نمونه گیري تصادفی دانش آموزان انتخاب شدة یکی از مدارس به عنوان گروه آزمایش 34 نفر و مدرسۀدیگر به عنوان گروه کنترل 34 نفر انتخاب شدند. دانش آموزان گروه آزمایش به مدت یک ماه ، هشت جلسه آموزش خودگویی مثبت دریافت کردند.ابزار اندازه گیري آزمون خودکارآمدي عمومی شرر بود که در مورد هر دو گروه به صورت پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. براي تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس تک متغیري و آزمون تعقیبی بن فرونی استفاده شد.نتایج تحلیل کوواریانس و همچنین آزمون بن فرونی جهت مقایسۀ میانگین ها نشان داد که خودگویی مثبت بر افزایش خودکارآمدي دانش آموزان به طورمعناداري مؤثراست.
The aim of this study was to determine the effectiveness of positive self-talk on the self-efficacy of female elementary school students. The statistical population in this study consisted of female students in the second year of elementary school who were studying in the 20th year of 2019-2020 in Tehran's 20th district. This study was based on a quasi-experimental design with pre-test and post-test. First, two schools were randomly selected from among the girls' primary schools in Tehran's 20th district, and then one class was randomly selected from each school from the sixth grade, and through random sampling of students, one of the schools was selected as the sample. The experimental group consisted of 34 students and the other school was selected as the control group of 34 individuals. The students in the experimental group received eight sessions of positive self-talk training for one month. Univariate analysis of covariance and Bonferoni post hoc test were used to analyze the data. The results of analysis of covariance and Bonferoni test to compare the means showed that positive self-talk had a significant effect on increasing students' self-efficacy.
آیزنک، مایکل؛ کین، مارك (1394). زبان و تفکر (ترجمه حسین زارع و مهدي باقرپسندي). تهران: ارجمند.
اصغرنژاد، طاهره؛ احمدي، محمد (1385). "مطالعۀ ویژگی هاي روان سنجی مقیاس خودکارآمدي شرر". مجلۀ روا نشناسی، 39.
ابراهیمی، ل.، و دهداری، ا. (1391). تعیین میزان شیوع اختلاف اضطراب منتشر در میان دانش آموزان پایه پنجم و بررسی اثربخشی دو روش خودگویی برونی و درونی در کاهش آن. فرهنگ مشاوره و روان درمانی (فرهنگ مشاوره), 3(11), 1-20.
https://www.sid.ir/fa/journal/ViewPaper.aspx?id=211125
اصغری شربیانی، ع.، و عطادخت، ا. (1396). تاثیر آموزش خودگویی های مثبت در کاهش اضطراب امتحان دانش آموزان ابتدایی مبتلا به نارساخوانی. سلامت روان کودک (روان کودک), 4(4 ), 24-33.
https://www.sid.ir/fa/journal/ViewPaper.aspx?id=348789 بلاك، آلن؛ هرسن، مایکل (1384). فرهنگ شیوه هاي رفتار درمانی. ترجمۀ فرهاد ماهر و سیروس ایزدي. تهران: رشد. (تاریخ انتشار اثر به زبان اصلی 1985).
پوراصغر، نصیبه؛ زارع، حسین (1394). "تجربیات قبلی و عملکرد تکالیف مرتبط با رایانه دانشجویان: نقش خودکارآمدي رایانه، اضطراب رایانه و جنسیت". پژوهش در یادگیري آموزشگاهی و مجازي،3، 9، 69-82.
تابش، فهیمه؛ زارع، حسین (1391). "تأثیر آموزش مهارت هاي هوش هیجانی بر سبک هاي تصمیم گیري عقلایی، شهودي، اجتنابی، وابسته و آنی". نشریه علوم رفتاري. 22، 330-323.
سعدی پور، ا.، و قلمی، ز.، و اسدزاده، ح. (1398). مقایسه اثربخشی آموزش خودگویی مثبت و خودکنترلی بر باورهای خودکارآمدی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه. آموزش بهداشت و ارتقای سلامت ایران, 7(2 ), 172-181.
https://www.sid.ir/fa/journal/ViewPaper.aspx?id=478225
حسینیان، س.، و احقر، ق.، و پورغفارعبدی، م. (1393). اثربخشی آموزش خودگویی های درونی مثبت بر کاهش میزان اضطراب اجتماعی کوتاه قامتان شهر تهران. تحقیقات روانشناختی, 6(23), 14-33. https://www.sid.ir/fa/journal/ViewPaper.aspx?id=271035
شمس اسفندآباد، حسن، 1389 ،روان شناسی تفاوت هاي فردي، انتشارات سمت.
ذبیحی حصاري، نرگس خاتون؛ غلامعلی لواسانی، مسعود (1393). رابطه باورهاي هوشی و اهداف پیشرفت با خودکارآمدي در دانشجویان دانشگاه پیام نور. پژوهش در یادگیري آموزشگاهی و آموزش مجازي، 1، 4، 9-17.
زارع، حسین؛ رستگار، احمد( 1393).مدل عِلّی پیش بینی پیشرفت تحصیلی دانشجویان آموزش مجازي: نقش باورهاي هوشی، اهداف پیشرفت و هیجان هاي تحصیلی. شناختی اجتماعی، 3, 2 ( 6); 19 - 32.
سلمانی، نیره ( 1392). "تأثیر خودگویی مثبت بر میزان اضطراب امتحان دانشجویان پرستاري". راهبردهاي آموزش در علوم پزشکی، 6،1، 16-13.
عبداللهی عدلی انصار، وحیده؛ فتحی آذر، اسکندر؛ عبدالهی، نیدا (1393). "ارتباط تفکر انتقادي با خلاقیت، باورهاي خودکارآمدي و عملکرد تحصیلی دانشجو معلمان". پژوهش در یادگیري آموزشگاهی و مجازي، 2، 7، 41-52.
علوي، خدیجه؛ امیرپور، لیلا؛ مدرس غروي، مرتضی (1392)،رابطۀ سبک خودگویی و مشکلات عاطفی در دانشجویان،مجلۀ اصول بهداشت روانی. 15، 2، 529 -518.
مایکنبام، دونالد (1386). آموزش ایمن سازی در مقابل استرس. ترجمه سیروس مبینی. تهران: رشد. (تاریخ انتشار اثر به زبان اصلی 1985).
مسیبی چناربن، حسین؛ اسماعیلی، معصومه؛ فلسفی نژاد، محمدرضا ( 1389). "بررسی اثربخشی درمان شناختی مبتنی بر فن خودگویی و کاهش میزان هراس اجتماعی و تصحیح تعابیر مربوط به خود و دیگران". مطالعات تربیتی و روان شناسی، 11، 2، 102 -87.
مقیمیان، مریم؛ کریمی، طیبه (1392). "تأثیر آموزش گروهی تکنیک هاي خودگویی مثبت و تن آرامی و ترکیب آن ها بر هراس اجتماعی دانشجویان پرستاري". مرکز تحقیقات مراقبت هاي پرستاري دانشگاه علوم پزشکی ایران، نشریه پرستاري ایران، 26، 58 ،57-66.
سعید، نسیم؛ زارع، حسین (1393). روش تدریس پیشرفته. تهران: انتشارات دانشگاه پیام نور.
میردریکوند، فضل اله ؛ سبزیان، سعیده؛ گراوند، هوشنگ (1394)،اثربخشی آموزش تکنیک هاي فراشناختی بر خودکارآمدي دانش آموزان دختر دبیرستان هاي شهر اصفهان، پژوهش در یادگیري آموزشگاهی و مجازي، 2، 8، 97-110.
همپتن، الوود (1381). نگرش مثبت. ترجمه فهیمه نظري. تهران: مؤسسۀ ایزایران. (تاریخ انتشار اثر به زبان اصلی 1987).
Calvete, E. & Cardenoso, O. (2002). Self-talk in adolescents: Dimensions, states of mind, and Psychological maladjustment. Coyn Ther Res; 26(4): 473-850.
Ferla, J.; Valcke, M. & Cai, Y. (2009). Academic self-efficacy and academic self - concept: Reconsidering structural relationships. Learning and Individual Differences; 19: 499-505.
Pajares, F. (2003). Self-efficacy beliefs, motivation and achievement in writing: A Review of the literature reading & writing quarterly; 19: 139-158.
Safern, SA.; Heimberg, RG.; Lerner, AH.; Warman, M. & Kendall, PC. (2000). Differentiat-ing anxious and depressive self-statements: Combined factor structure of the anxious selfstatements questionnaire and the automatic thoughts questionnaire revised. Cogn Ther Res; 24(3), pp: 327-344.
Van Raalte, L.; Vincent Andrew, Brewer Britton W. (2016). Self-talk: Review and sportspecific model. Psychology of Sport and Exercise.
Kolbe, Andrew, W. (2003). Dissertation Abstracts International: The humanities and social sciences, Ed. D; University of Massachusetts Lowell.
Kozulin, A. (2012). Thought and language. London: MIT Press Cambridge.
Lepadatu, I. (2012). Use self-talking for learning progress. Procedia. Social and Behavioral Sciences, 33, 283-287.
Lund, N. (2003). Language and thought. London and New York: Routldege.
Manfra, Louis. (2006). The effects of speech awareness and speech instructions on young children’s self-talk and cognitive selfregulation during a dimensional change counting task. publisher, George mason university.
Hawkes PS. Sanctification and our inner dialogue: The application of scripture to our selftalk [dissertation]. Trinity Evangelical Divinity school;2014. Available from ProQuest Dissertation and Thesis database.
Hardy, J.; Hall, CR.; Gibbs, C. & Greenslade, C. (2005). Self-talk and gross motor skill performance: An experimental approach. Athletic insight, 7, 2, 1-13.
185 |
نوع مقاله: پژوهشی
صفحات 198- 185
تاثیر خودگویی مثبت
بر میزان خودکارآمدی دانش آموزان دختر دوره ابتدایی
شهرزاد کمال خانی 1
فاطمه ناصری 2
محمد آرمند 3
چکیده
این پژوهش، با هدف تعیین اثربخشی خودگویی مثبت بر میزان خودکارآمدي دانش آموزان دختر دوره ابتدایی اجرا شد. جامعه آماري در این تحقیق عبارت بودند از دانش آموزان دختر دوره دوم ابتدایی که در سال تحصیلی 1398-1399در منطقه 20 تهران مشغول به تحصیل بودند.این پژوهش مبتنی بر طرحی نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون بود. ابتدا از بین مدارس ابتدایی دخترانه منطقه 20 تهران دو مدرسه به صورت تصادفی انتخاب و سپس از هرمدرسه از بین کلاس هاي پایه ششم به صورت تصادفی یک کلاس به عنوان نمونه انتخاب شده و از طریق نمونه گیري تصادفی دانش آموزان انتخاب شدة یکی از مدارس به عنوان گروه آزمایش 34 نفر و مدرسۀدیگر به عنوان گروه کنترل 34 نفر انتخاب شدند. دانش آموزان گروه آزمایش به مدت یک ماه ، هشت جلسه آموزش خودگویی مثبت دریافت کردند.ابزار اندازه گیري آزمون خودکارآمدي عمومی شرر بود که در مورد هر دو گروه به صورت پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. براي تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس تک متغیري و آزمون تعقیبی بن فرونی استفاده شد.نتایج تحلیل کوواریانس و همچنین آزمون بن فرونی جهت مقایسۀ میانگین ها نشان داد که خودگویی مثبت بر افزایش خودکارآمدي دانش آموزان به طورمعناداري مؤثراست.
واژگان کلیدی
[1] . دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی درسی، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران ، ایران.
Email: shahrzadkamalkhani@yahoo.com
[2] . کارشناس ارشد برنامه ریزی درسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
Email: behrokh.naseri@gmail.com
[3] . دانشیار،سازمان‌مطالعه‌و تدوین کتب علوم اسلامی و انسانی دانشگاه ها(سمت)، تهران، ایران. (نویسنده مسئول)
Email: mohammadarmand@yahoo.com
تاریخ دریافت: 29/1/1401 پذیرش نهایی: 25/4/1401
