بررسی نقش کودکان و صداهای آنان در بهبود و اصلاح برنامه‌ها و سیاست‌های آموزشی
محورهای موضوعی : تاریخ و ماهیت رشته فلسفهٔ تعلیم‌وتربیت، مکاتب و رویکردهای فلسفهٔ تعلیم‌وتربیت قدیم و جدید ،تاریخ اندیشه و عمل تربیتی (سیاست‌ها، برنامه‌ها، اقدامات و...) مفاهیم، گزاره‌ها و نظریه‌های تربیتی آراء مربیان و فیلسوفان تربیتی روش‌شناسی پژوهش‌های تربیتی انواع تربیت مسائل تعلیم‌وتربیت ایران و جهان برنامه درسی و آموزش در رشته‌های گوناگون
امین ایزدپناه
1
(علوم تربیتی و روانشناسی)
کلید واژه: کودکان, صداهای کودکان, پژوهش با کودکان, اصلاحات آموزشی, باختین, کاوشگری فلسفی انتقادی,
چکیده مقاله :
هدف این مقاله بررسی نقش و ارزش صداهای کودکان در اصلاح روندهای جاری خرد و کلان نظام آموزش و پرورش است. این پژوهش از نظر روش شناسی نوعی کاوشگری فلسفی انتقادی است. از جمله اهداف این روش پژوهشی، فهم و بهبود عمل تربیتی و تدارک گزینه های بدیل است. سه پرسش اساسی این پژوهش عبارتند از: 1. چرا صداهای کودکان به طور تاریخی اغلب نادیده انگاشته شده و جای چندانی در امور مرتبط با زندگی خود آنها نداشته است؟ 2. چرا صدای کودکان را در امور مرتبط با زندگی آنها، از جمله تعلیم و تربیت، باید شنید و مبنای عمل قرار داد؟ 3. چگونه می توان صدا(ها)ی کودکان را از حاشیه خارج کرد و آنها را در فرآیندهای خرد و کلان آموزشی، با هدف اصلاح این برنامه ها به مشارکت گرفت؟ بنابر یافته های اصلی این پژوهش، نفی کودکی و ارزش های آن، تلقی نقصان محور از کودک و دوران کودکی، و اختلالِ تعریف بزرگسالان از کودکی، از جمله دلایل این نادیده‌گیری تاریخی صدای کودکان هستند. بازنگری انتقادی نظری در رویکردهای بزرگسال گرا به کودکی، ردّ انگاره جهان‌شمول از کودک و کودکی و پذیرش تکثر و تنوع شکل های کودکی و صداهای کودکان برحسب زیست جهان و اقلیم های فرهنگی متفاوت کودکان، در کنار درک برخورداری کودکان از حقوقی برابر با دیگر افراد جامعه زمینه‌ساز ضرورت رجوع به صدای کودکان به شمار می روند. گفتگو با کودکان و پژوهش با کودکان، به عنوان دو راهبرد اساسی برای شنیدن و بازنمایی صدای کودکان در اصلاح برنامه ها و سیاست های آموزشی پیشنهاد شده اند. این دو راهبرد می توانند امکان دستیابی به دانشی بدیع و دسته اول از کودکان و امور مرتبط با زندگی را برای ما فراهم سازند.
This article aims to study the role and value of children’s voices in the reformation of educational programs. This study is conducted through a critical philosophical inquiry method. The ultimate purpose of this method is the improvement of educational practice. Three questions are raised in this paper: 1.Why children’s voices have historically often been neglected in relation to their life matters? 2. Why children’s voices must be heard and been considered as criteria in their life matters? 3. How can children’s voices be demarginalized and exercised in children’s educational matters for the betterment educational programs? The findings show that the total rejection of childhood and its values, a deficit conception of childhood, and inadequacy and deficiency of adults’ conception of childhood are among the most significant reasons of historical ignorance of children’s voices. Prerequisites of appealing to children’s voices include: A critical theoretical revision of adult-centered approaches of childhood, rejection of the universal notion of childhood, adopting the plurality and difference of childhood and children’s voices around the world based on various cultural climates and contexts, and adhering to the equality of children’s rights and adults. Dialogue and inquiry with children are suggested as two strategies for listening to and representing children’s voices in the reformation and improvement of educational programs and procedures. These two strategies can provide us with an access to fresh and firsthand knowledge about children and issues related to their lives.
.
