ايران و منطقه‌گرايي در آسياي جنوب غربي: راهبردها و راهكارها در سياست خارجي ايران
محورهای موضوعی : پژوهش سیاست نظری
1 - دانشگاه گيلان
کلید واژه: آسياي جنوب غربي منطقه‌گرايي كلاسيك منطقه‌گرايي مدرن سياست خارجي ايران سطوح مختلف منطقه‌اي,
چکیده مقاله :
مقاله حاضر ضمن ارائه مدلي نردباني از روند همگرايي منطقه‌اي و تشريح و تبيين مراحل مختلف آن، به تفاوت‌هاي اصلي نو منطقه‌گرايي با منطقه‌گرايي كلاسيك خواهد پرداخت. ايده نوشتار اين است كه با توجه به پنج حالت: فضاي منطقه‌اي، مجموعه منطقه‌اي، جامعه منطقه اي، اجتماع منطقه‌اي و مجموعه سياسي نهادينه شده منطقه‌اي؛ منطقه آسياي جنوب غربي با توجه به شرايط فعلي در پلكان دوم يعني مجموعه منطقه‌اي قرار دارد و تأمين صلح منفي و نه صلح مثبت در آن اولويت دارد. اين مقاله راهبردهاي اصلي سياست خارجي ايران را در اين زمينه بررسي مي‌كند تا به راه حل مناسبي دست يابد.
Presenting a ladder model for the process of regional convergence, and explaining its different phases, the present article studies the major differences between neo-regionalism and classical regionalism. Regarding five positions - regional space, regional assemblage, regional society, regional community, and regional institutionalized political assemblage - and considering the present situation, south-western Asia stands in the second phase, i.e. regional assemblage,; and to provide it with negative peace rather than positive one is of priority. This is the main idea of the present article which surveys the main strategies of Iran’s foreign policy in this regard in order to find suitable solutions.
