معنا، زبان و تصویر در شعر «آخر شاهنامه» از مهدی اخوان ثالث (م. امید)
محورهای موضوعی : پژوهشهای ادبیات کلاسیک ایران
1 - دانشگاه تربیت مدرس
2 -
کلید واژه:
چکیده مقاله :
«آخر شاهنامه» نام شعری است از سروده‌های اخوان ثالث که در مجموعه‌ای با همین عنوان، در سال 1338منتشر شد. این مجموعه، حاوی سروده‌های دوره میانه شاعری اخوان است که سروده های سال‌های 1335 تا 1338 شاعر در آن آمده است. می‌توان شعرهای این مجموعه را نمودار تکامل و تشخّص سبکی شاعر دانست. از این رو در این مقاله برآنیم که شعر آخر شاهنامه را -که یکی از بهترین شعرهای این مجموعه است- بررسی و تحلیل کنیم؛ بنابراین، ضمن بيان مقدّمهای درباره شعر و عناصر مهم سازنده آن و اشاراتي به برخی از نظريات مطرح در رويكردها‌‌‌ی نقد ادبي، به تناسب زبان، موضوع و وجوه و لایه‌های معنایی و ساختاری شعر ياد شده، آن را با استفاده از تركيبي از رویکردهای نقد ادبي، بررسی و با توجّه به تأثیر متقابل سه عنصر اصلی و ساختاری شعر یعنی معنا، زبان و تصویر (خیال)، تحلیل و تأویل خواهيم كرد.
“The End of Shahnameh”, is consisted of the poems written in 1335-1338 SH by Akhavan. It can be considered as the acme of the poet’s mature style. Here in this article we try to study the poem ‘The End of Shahnameh’, which is one of the best in the collection. Having introduced poetry, its features and elements, in general, and some approaches to literary criticism, we will study and interpret the mentioned poem using a combination of approaches, and regarding the interactions of meaning, language, and image, as the three major structural elements of poetry.
