The Role of Regional Organizations in Reducing Regional Challenges; The Case of the Economic Cooperation Organization (ECO)
Subject Areas : Politics
hojat mahkooee
1
,
hassan bavir
2
1 -
2 -
Keywords: Regional Organizations Convergence Economic Cooperation Organization (ECO) Member Governments,
Abstract :
After World War II, particularly since 1960s, international cooperation gained prominence within the framework of regional organizations by elevating regional cooperation. Expansion of cooperation through regional organizations are deemed as an approach to exit from international crisis, and to multiply power in facing new issues of today’s world. Regionalisation leads to development of economic cooperation, political and security harmonisation. It can reinforce regional peace and security by providing peaceful solutions for existing regional conflicts or potential ones. The Economic Cooperation Organisation (ECO) replaced the Regional Development Cooperation Organisation with aims of improving conditions for sustainable developments of members, expansion of regional and international trade, facilitating gradual integration with global economy, increased integration amongst public sector of member states and expanding tourism. This article highlights ECO’s role in reducing regional challenges and further integration between member states.
احمدی‌پور، زهرا، زهرا قادری حاجت و حسين مختاری هشی (1389)، «تحلیل ژئوپلیتیکی فرصت‌ها و چالش‌های همگرایی در منطقه غرب آسیا»، دوفصلنامه جغرافیا و برنامه‌ریزی منطقه‌ای، سال اول، شماره 1.
اخوان‌کاظمی، بهرام (1383)، «نقش سازمان‌های منطقه‌ای در پایداری امنیت کشورهای عضو- نگاهی به سازمان همکاری‌های اقتصادی (اکو)«، اطلاعات سیاسی- اقتصادی، شماره 209 و 210.
اعظمی، هادی، سيدهادي زرقانی و علي‌اكبر دبیری (1391)، «تحلیل اولویت‌های منطقه‌ای و دیدگاه‌های ژئوپلیتیکی در شکل‌دهی به سازمان‌های منطقه‌ای (بررسی موردی سازمان همکاری شانگهای)»، پژوهشنامه ایرانی سیاست بین‌الملل، سال اول، شماره 1.
پیشداد، سعید (1388)، همگرایی در سازمان اکو، تهران: مرکز بازشناسی اسلام و ایران.
جمالی، حسین (1385)، تاریخ و اصول روابط بین‌الملل، قم: زمزم هدایت.
حافظ‌نیا، محمدرضا، حسين مختاری هشی، و عبدالرضا رکن‌الدین افتخاری (1391)، «بررسی چالش‌های جغرافیای سیاسی در همگرایی منطقه‌ای مطالعه موردی سازمان همکاری‌های اقتصادی (اکو)»، فصلنامه ژئوپلیتیک، سال هشتم، شماره 1.
حقیقی، مسعود (1374)، «موانع همگرایی در سازمان همکاری‌های اقتصادی (اکو)»، مطالعات خاورمیانه، شماره 7.
دهقانی فیروزآبادی، سیدجلال (1386)، «ضرورت و الزامات منطقه‌گرایی در تحقق برتری منطقه‌ای جمهوری اسلامی ایران»، فصلنامه نگرش راهبردی، شماره 87.
سیمبر، رضا (1387)، «ایران و منطقه‌گرایی در آسیای جنوب غربی: راهبرد و راهکارها در سیاست خارجی ایران»، پژوهش سیاست نظری، شماره 5.
سیف‌زاده، سیدحسین (1372)، نظریه‌های مختلف در روابط بین‌الملل، چاپ سوم، تهران: سفیر.
سیف‌زاده، سیدحسین (1388)، نظریه‌ها و تئوری‌هاي مختلف در روابط بین‌الملل فردی، جهانی‌شده: مناسب و کارآمدی، تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین‌المللی.
سیف‌زاده، سیدحسین (1368)، نظریه‌های مختلف در روابط بین‌الملل، تهران: قومس.
سیف‌زاده، سیدحسین (1385)، اصول روابط بین‌الملل، چاپ پنجم، تهران: میزان.
شهبازی، کیومرث، ابراهيم رضایی و داود حمیدی رزی (1394)، بررسی همگرایی اقتصادی کشورهای عضو سازمان همکاری اقتصادی اکو: رهیافت اقتصادسنجی فضایی تابلویی، پژوهشنامه بازرگانی، شماره 74.
عباسی‌اشلقی، مجید و مرتضي دامن‌پاک جامی (1392)، «جمهوری اسلامی ایران و سازمان همکاری اقتصادی اکو، بیست سال پس از گسترش این سازمان»، فصلنامه مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز، شماره 84.
عزتی، عزت‌الله (1388)، «ژئواکونومی انرژی و پیامدهای امنیتی آن بر سه کشور ایران، پاکستان و هند»، سیاست خارجی، سال بیست‌و‌سوم، شماره 1.
فتوحی، صمد (1389)، «جهانی‌شدن و همگرایی منطقه‌ای کشورهای حوزه خلیج‌فارس»؛ در مجموعه مقالات کنگره بین‌المللی جغرافیدانان جهان اسلام (ICIWG2010)، ایران: زاهدان.
قنبرلو، عبدالله (1392)، «بنیادهای اقتصادی سیاست خارجی ترکیه»، روابط خارجی، سال پنجم، شماره 4.
کاظمی، علی‌اصغر (1370)، نظریه همگرایی در روابط بین‌الملل «تجربه جهان سوم»، تهران: قومس.
کامران، حسن، مهدي مینایی و علي ولیقلی‌زاده (1388)، «بررسی و تحلیل ژئواکونومیک روابط تجاری، اقتصادی ایران با کشورهای CIS»، فصلنامه انجمن جغرافیای ایران، سال هفتم، شماره 23.
کولایی، الهه و بهاره سازمند (1390)، «همگرایی منطقه‌ای در آسیا: تحلیل تطبیقی اکو و آسه آن»، رهیافت‌های سیاسی و بین‌المللی، شماره 34.
کولایی، الهه و بهاره سازمند (1392)، «جهانی‌شدن و منطقه‌گرایی نوین در شرق آسیا»، فصلنامه ژئوپلیتیک، سال دهم، شماره .1
کولایی، الهه و محمد مؤدب (1388)، «نقش و اهمیت ایران در بازار انرژی در منطقه اکو»، فصلنامه بین‌المللی روابط خارجی، سال اول، شماره 3.
میرزایی، محمد (1385)، «سازمان همکاری اقتصادی (اکو) در حال تحول و توسعه»، فصلنامه مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز، شماره 53.
نامی، محمدحسین، علي محمدپور و عليرضا عباسی (1388)، «تحلیل جایگاه ژئواکونومیک ایران در خاورمیانه»، فصلنامه ژئوپلیتیک، سال پنجم، شماره 2.
نجارزاده، رضا، كاظم یاوری وحيد شقاقی‌شهری (1384)، «همگرایی اقتصادی منطقه‌ای و تأثیر آن بر سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی و رشد اقتصادی (مطالعه موردی کشورهای منطقه منا)»، فصلنامه پژوهش‌های اقتصادی، سال پنجم، شماره 3.
نقیب‌زاده، احمد (1388)، «ایران کانون چند زیرسیستم منطقه‌ای»، فصلنامه اوراسیای مرکزی، شماره 2.
ولیقلی‌زاده، علی و ياشار ذکی (1392)، «بررسی و تحلیل اهمیت ژئواکونومیک مناطق آزاد ترکیه برای مناطق آزاد ارس»، فصلنامه آسیای مرکزی و قفقاز، شماره 83.
Berslin, shaun and Richard Higgott (2002), “Studying Regions: Learning from the Old, Constructing the New”, New Political Economy, Vol.5, No.3
ECO Statistical Report (2013), Tehran: ECO Secretariat, Available at: www.ecosecretariat.org.
Economic cooperation organization (1991), A guide book, secretariat of Economic cooperation, Iran: Tehran.
Hettne, Björn (1994), The new Regionalism: Implication for Development and International Security, Helsinki: UNU/WIDER.
Hettne, Björn (1999), Globalization and the new Regionalism: the second Great transformation, Londen: Palgrave Macmillan.
Liin, Johannes & Oksana Pidufala (October 2008), The Experience with Regional Economic Cooperation, lessons for central Asia, Wolfensohm Center for Development.
Salvatore, Dominick (1984), Theory, and Problems of International Economics, New York: McGraw-Hill.
