کنفرانس اقلیمی پاریس با شیوه‏ای متفاوت از دیگر کنفرانس‏ها، برگزار گردید. تفاوت این کنفرانس در نوع تعیین تعهدات کشورها بود. در این کنفرانس کشورها به‌صورت خوداظهاری، سهم خود در کاهش انتشار گازهای گل‌خانه‌ای را تعیین کردند؛ درحالی‌که در کنفرانس‏های پیشین، این سهمیه با روشی بالا به پایین تعیین می‏شد و شمول کافی نداشت. اعضا نیز نمی‌توانستند از عهده‌ی تعهدات برآیند. اما در کنفرانس پاریس روش پایین به بالا بکار گرفته شد، که کشورها براساسِ توانمندی‏هایشان و شرایطی که در آن به سر می‏بردند، تعهداتی را پذیرفتند که دور از دسترس‏شان نیست و قابل‌اجرا است. سؤال این پژوهش آن است که، کنفرانس اقلیمی پاریس چه تأثیری بر همکاری‏های بین‌المللی خواهد داشت؟ فرضیه‌ی این پژوهش بدین‌گونه است که نتایج این کنفرانس نقطه‌ی عطفی در همکاری‌های بین‌المللی خواهد بود و می‌تواند به‌صورت الگویی برای حل سایر مسائل بین‌المللی در نظر گرفته شود. تفاصيل المقالة