به کارگیری عناصر طبیعی و آفاقی به عنوان یکی از درون مایه های شعر فارسی از جمله مضامینی است که ايرانيان از گذشته تا به حال بر اهميت و نقش آن در زندگي فردي و اجتماعي واقف بوده اند. در اين پژوهش، نگاه منوچهری دامغانی و سعدی شيرازی- دو نماينده ی توانمند سبك خراسانی و عراقی- به طبیعت با ذكر شواهد شعری به دقت مورد نقد و بررسی قرار خواهد گرفت. مهمترین دستاوردی که از این تحقیق به دست آمد آنست که منوچهری شاعری آفاقی است و شادی را در دل طبيعت همراه با صوت دل انگيز پرندگان بر سر شاخه های درختان، شراب و ميگساری و بودن با معشوقكان می بیند؛ در حالی كه شعر سعدی گرچه آفاقی نیز است، اما، بیشتر از امور انفسی و مفاهيمی چون احسان، خردورزی، توجه معشوق به عاشق حکایت می کند. تفاصيل المقالة