در حیطة سایکوفیزیک، در مورد اینکه هنگام ارائة یک محرک تکراری، چه عاملی باعث انقباض زمان و هنگام ارائة یک محرک غیرتکراری یا تازه، چه عاملی باعث انبساط زمان می گردد، تبیین روشنی از سهم ویژگی‏های زمانی و غیرزمانی عرضه نشده است. در این پژوهش، با بررسی 48 آزمودنی در قالب 3 آزمایش، تلاش گردید تا در مقابل ویژگی‏های غیرزمانی، نقش خالص‏ ویژگی‏های زمانی که کمتر مورد توجه قرار گرفته است، مورد بررسی قرار گیرد. در آزمایش 1 و 3، داده‏ ها به وسیلة تحلیل واریانس با اندازه ‏های مکرر روی داده ‏های «تکلیف ادبال زمان» بررسی شدند و در آزمایش 2 نیز داده ها به کمک تابع روانسنجی افتراق زمان، تحلیل گردیدند. آزمایش 1 نشان داد که با اِعمال تغییر روی ویژگی‏ های زمانی بین محرک‏ های تکراری ـ غیرتکراری و به کمک کمکردن دخالتِ ویژگی‏ های غیرزمانی، می‎توان تنها در سیستم شنوایی و در یک محدودة تقریبی از آستانة افتراق، به ترتیب باعث انقباض و انبساط زمان شد. در آزمایش 2، محاسبات تکمیلی برای اصلاح برآورد اندازة مناسب آستانه انجام گردید. آزمایش 3 نشان داد که با اِعمال تغییرات مناسب در آستانة افتراق، می ‏توان همزمان در هر دوی این مدالیته‏ ها به صورت همسو، اثرهای مرتبط با تکراری/ غیرتکراری بودن محرک بر ادراک زمان را ایجاد کرد. تفاصيل المقالة