الگوریتم‌های مسیریابی متعددی برای ارتباطات تک‌پخشی و چندپخشی در سیستم‌های روی تراشه‌ چندپردازنده‌ای ارائه شده است. پروتکل‌های چندپخشی برای شبکه‌های روی تراشه در سال‌های اخیر، در هماهنگ‌سازی ساعت، دسترسی‌های مکرر به حافظه‌های مشترک توزیع‌شده، هم‌زمانی و همسان‌سازی حافظه‌های نهان ‌مورد استفاده قرار می‌گیرند. الگوریتم‌های مسیریابی تک‌پخشی برای هدایت بسته‌های چندپخشی مناسب نیستند چون احتمال بروز مشکلاتی از قبیل افزایش ترافیک، ازدحام و بن‌بست را در شبکه‌ روی تراشه بالا می‌برند. از جمله راهکارهای برجسته برای ارتباطات چندپخشی در سیستم‌های چندکامپیوتری عبارتند از الگوریتم‌های مبتنی بر مسیر و الگوریتم‌های مبتنی بر درخت که در سال‌های اخیر این راهکارها به شبکه‌های روی تراشه نیز تعمیم داده شده‌اند. در این مقاله، طرح پیشنهادی با استفاده از شبکه بازپیکربند، سعی در کاهش توان مصرفی و تأخیر بسته‌های چندپخشی در طول مسیر دارد. به طور دقیق‌تر، چنین ساختاری با استفاده از سوییچ‌های ساده در همبندی بازپیکربند به جای مسیریاب‌ها و با بخش‌بندی شبکه به اندازه‌های کوچک‌تر، درخت‌هایی را برای هدایت بسته‌های چندپخشی می‌سازد که منجر به بهبود توان مصرفی و تأخیر ارسال پیام می‌شود. نتایج به دست آمده از شبیه‌سازی بر روی ترافیک‌های واقعی و ساختگی، نشان از برتری روش پیشنهادی ارائه‌شده در مقایسه با روش‌های قبلی مبتنی بر درخت با حداکثر کاهش 33% توان مصرفی و 51% تأخیر متوسط بسته‌ها دارد تفاصيل المقالة

پوشه‌ ثبات‌ بزرگ در پردازنده‌های گرافیکی با بهبود موازات سطح نخ، باعث کاهش دسترسی به حافظه‌ می‌شود. قبلاً برای افزایش ظرفیت پوشه‌ ثبات با سربار توان و مساحت قابل قبول، روش LTRF ارائه شده است. معماری پوشه‌ ثبات LTRF دوسطحی است که از یک حافظه نهان ثبات و یک پوشه‌ ثبات اصلی استفاده می‌کند. ثبات‌های کلاف‌ها قبل از اجرای یک کلاف به حافظه نهان ثبات پیش‌واکشی می‌شوند. برای پیش‌واکشی ثبات‌ها، گراف کنترل جریان برنامه در سطح مترجم به زیرگراف‌هایی به نام بازه‌ثبات تقسیم می‌شود. یکی از سربار‌های روش LTRF انجام عمل پیش‌واکشی ثبات و تحمیل بیکاری کلاف در طول مدت پیش‌واکشی است که کاهش تعداد بازه‌ثبات به میزان چشم‌گیری این سربار را کاهش می‌دهد. اما تعداد ثبات‌ قابل استفاده در هر بازه‌ثبات محدود است و افزایش این تعداد در بازه‌ثبات منجر به افزایش ترافیک پیش‌واکشی و ظرفیت حافظه نهان می‌گردد که راه حل مناسبی برای کاهش تعداد بازه‌ثبات‌ها نیست. در این پژوهش به کمک بازتولید مقادیر میانی در زمان ترجمه سعی در کاهش تعداد ثبات‌های مورد نیاز در هر بازه‌ثبات داریم. نتایج شبیه‌سازی نشان می‌دهند که روش پیشنهادی ما، میزان تحمل‌پذیری تأخیر دسترسی به پوشه ثبات در روش LTRF را به میزان 29 درصد بهبود می‌بخشد. همچنین با به کار‌گیری یک پوشه ثبات سلول‌های حافظه DWM، معماری پیشنهادی قادر است که کارایی پردازنده گرافیکی مجهز به LTRF را به طور میانگین 18 درصد (حدود 30 درصد نسبت به معماری پردازنده گرافیکی پایه) افزایش دهد و این در حالی است که مقادیر انرژی و توان مصرفی به میزان 38 و 15 درصد کاهش می‌یابد. تفاصيل المقالة