امروزه از سیستم‌های پیشرفته انتظار می‌رود که بتوانند خود را با شرایط محیطی و اتفاقات غیر منتظره سازگار کنند. اولین شرط برای چنین سیستم‌هایی سازگارشدن آنها با توجه به نیازهای مشتری، داشته‌های خود و محیطی که در آن قرار دارند است و باید هنگام مواجه با مشکل یا درخواست غیر منتظره به آن جواب دهند. در راهکارهای تطابق‌سازی سعی شده با استفاده از قرارداد تطابق و تغییر پیکربندی مجدد، سیستم با شرایط وفق داده شود به طوری که این تغییر پیکربندی مجدد به دور از چشم سرویس‌گیرنده و گاهی در حین اجرای عملیات انجام گردد و طراحان سیستم را نیز از دخالت مستقیم در امور داخلی مربوط به کارگزار منع کند. شایان ذکر است گاهی اوقات همین روش‌های تطابق‌سازی نقش زیادی در استفاده مجدد مؤلفه‌ها برای ایجاد سیستم‌های جدید یا بالابردن سطح سیستم‌های قدیمی با استفاده از مؤلفه‌های موجود را نیز ایفا می‌کنند. این مقاله با روش‌های فرمال سعی در ایجاد سیستمی دارد که توان سازگاری با محیط را داشته باشد و در کنار آن، مشکلات ناشی از پیچیدگی را نیز تا حدی می‌کاهد. برای این کار ابتدا سیستم به وسیله یک مدل ریاضی نمایش داده شده و سپس از روی سیستم مدل‌شده، قرارداد تطابق و درخواست مشتری یک فرم جدید به نام آداپتور طراحی می‌شود. بعد از ایجاد آداپتور تمام پیکربندی‌ها و تراکنش‌های بین سیستم و مشتری از طریق آن انجام می‌گردد و آداپتور مسئول هماهنگ‌سازی اجزای داخلی سیستم می‌باشد. همچنین برای جلوگیری از پیچیدگی، از مفهوم شبکه و سرویس‌های سلسله مراتبی برای ایجاد شبکه‌ای از آداپتورها استفاده شده است. تفاصيل المقالة