زیست‌پذیری یکی از الزامات غیر کارکردی کلیدی در ادبیات سامانه‌های پیچیده مهندسی بوده که به‌منظور ارزیابی و سنجش میزان توانمندی سیستم در مواجهه با شرایط عدم قطعیت مورداستفاده قرار می‌گیرد. در هنگام توسعه یک محصول یا سیستم پیچیده ذینفعان آن خواهان افزایش شاخص زیست‌پذیری سیستم می‌باشند. مهندسان و طراحان سیستم نیز به‌منظور پاسخ به این خواسته، تغییرات مهندسی متعددی را به‌منظور افزایش شاخص زیست‌پذیری پیشنهاد می‌نمایند. اما مسئله اصلی در فرآیند مدیریت این تغییرات مهندسی به‌ویژه تغییرات در سامانه‌های پیچیده، فقدان روشی مدون به‌منظور ارزیابی اثربخشی تغییرات مهندسی در بهبود شاخص زیست‌پذیری دستگاه‌ها می‌باشد. بنابراین وجود روشی به‌منظور ارزیابی اثربخشی و اولویت‌بندی سبدهای مختلف از تغییرات مهندسی جهت اعمال در طراحی سامانه‌های پیچیده مهندسی با هدف افزایش شاخص زیست‌پذیری، امری ضروری به نظر می‌رسد. به‌منظور رفع این شکاف مطالعاتی، در این تحقیق با به‌کارگیری شبیه‌سازی مونت‌کارلو و روش الکتر-3 یک مدل فرآیندی به‌منظور تعیین اثربخشی تغییرات مهندسی با رویکرد افزایش شاخص زیست‌پذیری از دیدگاه فنی و اولویت‌بندی آن‌ها با استفاده از شاخص‌های مختلفی همچون هزینه، زمان و ریسک اجرا ارائه شده است. کاربردی بودن مدل ارائه شده نیز با به‌کارگیری داده‌های مربوط به یک سامانه پیچیده فضایی نشان داده شده است. تفاصيل المقالة