برنامه‌ریزی فرهنگی رویکردی است که از دهه‌ی 1970 میلادی از سویی با تغییر تعریف فرهنگ از "فرهنگ والا" به "سبک زندگی" درون مطالعات فرهنگی و نظریه‌ی فرهنگی و از سوی دیگر به دلیل مشکلات اقتصادی، اجتماعی و کالبدی گریبان‌گیر شهرها و توجه به نقش اقتصادی فرهنگ و هنر شروع به رشد کرد و به تدریج توسعه یافت. با وجودی‌که برنامهریزی فرهنگی در کشورهای مختلف اشکال مختلفی به خودگرفت، اما در میان این اشکال مختلف اهداف و رویههای مشترکی چون مشارکت اجتماعی، توسعه‌ی منابع فرهنگی و توسعه‌ی‌ اجتماعی نیز به چشم میخورد. در این نوشتار در ابتدا به مطالعه‌ی رویکردهای مختلف مواجهه با فرهنگ در برنامه‌های شهری از ابتدای قرن بیستم پرداخته خواهد شد و پس از آن مبانی نظری برنامه‌ریزی فرهنگی در معنایی که در دهه‌ی 2000 میلادی متداول شد، شرح داده میشود. مطابق با آنچه از این نوشتار حاصل شد برنامه‌ریزی فرهنگی در یک تعریف کلی به کاربرد استراتژیک و ضروری منابع فرهنگی در توسعه‌ی شهری و اجتماعی اطلاق می‌شود که باید بخشی از یک استراتژی بزرگ‌تر برای توسعه‌ی شهر و اجتماع باشد، و شرط موفقیت آن تهیه‌ی توامان برنامه‌ی استراتژیک و برنامه‌ی عملیاتی است، البته برنامه‌ای دائمی و نه اتفاقی و با توجه به همه‌ی نیازهای جامعه و نه فقط نیازهای هنری. در این تعریف از برنامه‌ریزی فرهنگی منابع فرهنگی از طریق تعریف فرهنگ در هر یک از جوامع مشخص می‌شوندکه از اینرو منابع فرهنگی برای جوامع مختلف متفاوت خواهند بود. تفاصيل المقالة