دارندگان حقوق مالکيت فکري بويژه مخترعين غالبا از زمان خلق ايده تا تجاري‌سازي آن با چالش افشاي اطلاعات محرمانه‌اي که در جريان قراردادهاي مجوز بهره‌برداري در اختيار اشخاص ثالث قرار مي‌دهند، مواجه هستند. در حقيقت هدف عمده از انعقاد قراردادهاي محرمانگي حمايت از انواع اموال فکري از قبيل دانش فني، اسرار تجاري و ... است تا زمينه نظارت و مديريت صحيح و کارآمد بر نحوه بهره برداري از آنها فراهم شود.. استفاده از قرارداد عدم افشاء در زمينه فناوري‌هاي پيشرفته به ويژه براي شرکت هاي رايانه اي و اينترنتي در جريان قرارداد مجوز بهره‌برداري بسيار معمول است. از طرف ديگر پژوهشگران و مخترعان شرکت‌هاي دانش‌بنيان در فرآيند دستيابي به حمايت‌هاي مالکيت فکري نيز ممکن است با چالش‌هايي نظير افشاي اطلاعات محرمانه مواجه شوند. نکته مهم عدم آگاهي بسياري از صاحبان ايده و مخترعين از نحوه انعقاد چنين قراردادي است. در ارائه اطلاعات محرمانه قرارداد عدم افشاء فقط اطلاعات محرمانه را پوشش مي‌دهد و قبل از انعقاد قرارداد مجوز بهره‌برداري يا در طول مذاکرات براي محافظت از آنها منعقد مي شود. امضاء و انعقاد اين گونه قراردادها در صورت عدم آگاهي از قوانين و ويژگي هاي آن براي طرفين مي‌تواند خطرناک و تعهدات سنگيني به دنبال داشته باشد. در اين مقاله با نگاهي تحليلي-توصيفي، به تعريف، ضرورت، عملکرد و انواع قرارداد عدم افشاء و شرايط معمول در آن مي‌پردازيم. نتايج اين مقاله، لزوم اطلاع رساني دقيق و کارآمد حقوقي به دارندگان اموال فکري در زمينه انعقاد قرارداد محرمانگي و اصلاح ساحتار قانوني فعلي را جهت حمايت از حقوق اين اشخاص نمايان مي سازد. تفاصيل المقالة