نوآوري توانايي شناسايي فرصت‌ها، مشاهدة روابط و استفاده از مزاياي آنهاست كه اين فرصت ها نه تنها در خصوص گشودن بازارهاي جديد، بلكه شامل روش هايي نوآورانه براي بازارهاي موجود نيز شامل هست. نوآوري ذاتاً امري پرمخاطره و داراي ريسك است و حتي شركت‌هاي رشد يافته و قوي نيز نمي توانند ريسك هاي نامحدود انجام دهند. در واقع سوال اين نيست كه آيا بايد نوآوري صورت گيرد يا نه، بلكه چگونه اين نوآوري به شكل موفقيت-آميزي انجام شود و چه درس هايي از موفقيت يا شكست آن می توان دریافت و اینکه آيا الگويي را مي توان براي آن به وجود آورد كه در فعاليت هاي آتي مورد بهره برداری قرار گیرد ؟ ازطرفی همواره اين پرسش بزرگ مطرح بوده است كه آيا مي توان آنچه را كه به عنوان نوآوري شناخته شده است، كنترل و مديريت كرد يا خير؟ در نگاه اول ممكن است مديريت نوآوري، فرايندي بسيار پيچيده و غيرممكن به نظر برسد؛ اما ما برين باوريم كه عليرغم ماهيت غيرقابل پيش بيني و تصادفي نوآوري، امكان يافتن يك الگوي اساسي موفقيت وجود دارد. چرا كه نوآوري، خود يك مسئله مديريتي است؛ از آن لحاظ كه بايد در خصوص منابع، جابجايي، تركيب و هماهنگي ميان آن ها تصميماتي اتخاذ گردد. در اين مقاله پس از شرح مطالبي پيرامون مفاهيم نوآوري و مديريت آن، يك مدل مفهومي و چگونگي استفاده از آن براي تمركز بر جنبه هاي كليدي مديريت نوآوري تشریح شده است. در ادامه، خلق و حفظ يك بافت سازماني خلاق مورد بحث قرار گرفته و در نهايت به تحليل مقايسه اي پيرامون مديريت نوآوري در شركت‌هاي ژاپني و كره اي پرداخته مي شود. تفاصيل المقالة